9. Onverwacht

Samen met Edward wachtte ik op het einde van de dag op Alex, die nog met een paar vrienden stond te praten.
‘Wat ga je zaterdag doen in plaats van het bal?’ vroeg Edward, van onderwerp veranderend toen ik vroeg hoeveel meisjes hij al had gehad.
‘Ik denk naar Port Angeles, kijken voor wat dikke kledij, zal ik wel nodig hebben als ik hier ga doodgaan.’
‘Zal ik anders mee gaan met je?’
‘Ga jij niet naar het bal?’ Ik was verbaasd, hij moest toch wel gevraagd zijn zeker.
‘Ben niet zo een danser, denk ik.’ Hij haalde zijn schouders op en keek naar een groepje jongens die naar ons keken en praatten.
‘Ik ben er, we kunnen naar huis.’ Alex legt zijn boekentas op de achterbank en stapt in.
‘Nou, tot morgen, Edward.’
‘Tot Morgen, Jade!’
Thuis moesten we meteen eten omdat mama weer een late shift moest draaien. Ik at mijn bord spaghetti op en zette het op het aanrecht. Buiten toeterde een auto.
‘Oh, dat zal Carlisle zijn. Slaapwel lieverds!’ Een kus op mijn voorhoofd en ze was weg.
‘Ik ga mijn huiswerk maken.’ Ik liep de trap op en opende mijn deur. Ik schrok van het beeld voor me, Edward kwam net door de ruit binnen klimmen.
‘Oké, dit is… onverwacht.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Hu… ik… oké, ik weet niet wat te zeggen.’
‘Wat? Wil je niet zeggen dat je de voordeur niet graag gebruikt en daarom mijn kamer insluipt via mijn raam?’ Ik begon te lachen.
‘Je bent niet boos of bang?’ vroeg hij geschrokken en verbaast.
‘Neen, als jij me wil stalken, mij goed, het is jouw mentale probleem.’ Ik grinnikte met Edward’s serieuze gezicht.
‘Ik raad je enkel aan om een psycholoog te raadplegen.’ Ik begon te giechelen met mijn eigen grapje maar Edward keek me een beetje boos aan.
‘Ah Kom op, Edward, het was maar een grapje.’ Hij draaide zich naar me en keek me met een grote grijns op zijn gezicht.
‘Ik stalk je enkel om te zien of je wel geen puistjes krijgt ’s nachts zodat ik weet of ik mijn geweldige spiegel moet meenemen.’ Hij haalde een klein spiegeltje uit zijn zak en keek erin.
‘Spiegeltje, spiegeltje aan de… hand’ Ik rolde op mijn bed van het lachen, het was echt fout om hem zo te zien.
‘Kom, ik ga naar je huis, al je sprookjes verbranden en ik wed dat je in vampiers geloofd!’ ik begon weer te lachen maar deze keer lachte hij niet mee. Ik stopte met lachen en keek hem serieus aan.
‘Wat is er? Heb ik iets verkeerd gezegd?’ Hij keek met een lach naar me en schudde zijn hoofd maar zijn gouden ogen waren hard en nieuwsgierig.
‘Ik… ga maar eens naar huis.’ Hij liep over mijn bed naar het raam.
‘Waarom ga je niet via de voordeur, voordat je iets breekt.’
‘Je vader zou het maar raar vinden als ik ineens in de gang loop en geloof me, ik breek niks.’ Hij moest lachen, alsof het een grapje was dat ik niet begreep. Hij sprong door het raam en ik kroop er naartoe, bang dat hij verkeerd was geland, maar er was niemand. Verbaasd sloot ik het raam en ging aan mijn bureau zitten en begon aan mijn taak voor Biologie, anatomie van cellen.
Ik stak alles weer in mijn boekentas en ging me omkleden in de badkamer. Ik trok mijn hotpants aan en een shirt en ging in mijn bed liggen. Waarom zou Edward zo… boos geworden zijn toen ik vampier zei. Ik besloot er niet te hard over te piekeren en viel in slaap.




© Alissa Ooms 2009