Verdwenen

Toen ik mijn ogen opendeed was Jeremy weg. Ik stond snel op en pakte mijn kleren. Ik begon een beetje rond te lopen door het bos. Op zoek naar eten, want ik had best wel honger. Op dat moment hoorde ik geschreeuw. Het klonk als Jeremy, maar ik wist het niet zeker. Ik besloot maar de andere kant op te gaan lopen. Toen opeens voelde ik zijn handen voor mijn ogen. Ik voelde hoe hij me kuste in de nek, en ik vergat te ademen. 'goedemorgen' mompelde hij tegen mijn huid. Ik draaide me om, en zag zijn stralende glimlach. Voordat ik hem kon antwoorden kuste hij me, op de zelfde manier als die dag daarvoor. Zijn lippen dwingend op de mijne maar tegelijkertijd ook heel zacht.
Ik kuste hem terug en sloeg mijn armen om zijn nek. Na een paar minuten trok ik me terug. Want ik bedacht me dat ik hem nog moest vragen of hij inderdaad ruzie had gehad met zijn broer. 'Waren jij en Jonas dat net?' vroeg ik ademloos, omdat hij nog steeds zijn lippen op mijn huid drukte. Langzaam tilde hij zijn hoofd op. 'Ja. We hadden ruzie. We hebben besloten dat het beter is dat een van ons weg gaat.' Hoewel hij ontzettend zijn best deed was de pijn in zijn stem nog steeds te horen.
Ik sloeg mijn armen om hem heen. 'Het komt wel goed!' mompelde ik.