009 | Novita Mila Lahote

Seth en ik waren uiteindelijk weer bij de foto's gaan zitten. Ik op de tafel in kleermakerszit, hij zat gewoon op een stoel. 'Deze foto is met Emily en Kim.' Ik knikte even. 'Mijn beste vriendinnen.' Seth keek me even verwonderd aan. 'Herinner je je dat?' Ik schudde tevergeefs mijn hoofd van nee. 'Nee, Paul vertelde het me.' Zo ging het nog een tijdje door tussen ons. Ik begreep wel waarom ik hem zo mocht voor mijn ongeluk, ik mocht hem nu ook. Hij was ontzettend grappig en lief. Hij bleek twee jaar jonger dan ik te zijn. Op het moment dat ik weer stuk ging om een grapje van Seth, kwam Paul binnen.
'Hoi.' Zei hij. Toen ik naar hem keek zag ik dikke wallen onder zijn ogen, zijn huid was bleek en zijn gezicht een beetje ingevallen. 'Hé.' Zei ik voorzichtig terug. Seth stond direct op. Paul leek wel gekwetst te kijken toen hij me zag lachen met Seth. 'Nou, dan ga ik maar.' Hij zei me gedag en gaf Paul nog zo'n jongens high five ding.
'Wat was je aan het doen?' Vroeg Paul toen hij naar de tafel met alle foto's keek. Ik haalde voorzichtig mijn schouders op. 'Ik probeerde me iets te herinneren?' Hij knikte en kwam naast de tafel staan. 'En?' Ik schudde mijn hoofd van nee, waardoor hij meteen weer wat zieliger keek. 'Sorry.' Zei ik vervolgens stilletjes.
Ik vond het vervelender voor Paul dan voor mezelf. Ik herinnerde me gewoon niets, Paul leek hier echt onder te lijden. Dat moest ook haast wel, aan al onze foto's te zien waren we echt verliefd op elkaar. Het moest killing zijn als je vriend of vriendin niets meer zou herinneren. En dan met name haar geliefde niet. 'Waarvoor?' Vroeg hij. Zijn stem leek schor. 'Dat ik me niets herinner.' Hij haalde zijn schouders op en liep verder de keuken in.
'Wat heb je gedaan vandaag?' Vroeg ik maar toen ik doorhad dat hij niet verder ging reageren. Weer haalde hij nonchalant zijn schouders op. 'Gewerkt.' Hij leek even te twijfelen over zijn antwoord. 'Waar werk je?' Paul keek me niet aan maar draaide zijn rug naar me toe. 'Paul? Waar werk je?' Vroeg ik toen ik na een tijd nog steeds geen antwoord gekregen had. Weer reageerde hij niet, wat me toch wel irriteerde. 'Je mag het gerust zeggen hoor.' Hij knikte. 'Het is nogal gevaarlijk werk, ik mag er niet over praten.' Verrast keek ik zijn kant op, maar hij ontweek mijn blik zorgvuldig. Waardoor ik direct merkte dat hij aan het liegen was. 'Of heb je een ander?' Direct schoot zijn blik naar mij en vingen zijn ogen de mijne. Om de een of andere reden ging er een gevoel van warmte en liefde door mijn lichaam heen toen we elkaar aankeken. 'Hoe kom je daar nou bij?' Ik haalde mijn schouders op en speelde met een foto van Paul en mij, die ik toevallig in mijn handen had. 'Zou kunnen, je eigen vriendin herinnert zich niets meer, je wilt niet vertellen wat voor werk je doet en bovendien ben ik met mijn geheugen van een goudvis heel gemakkelijk in de maling te nemen.' Waarom wist ik niet, maar toen ik mijn woorden uitgesproken had begonnen zijn armen ontzettend te trillen. De ader in zijn nek zwol op en begon heftig te kloppen. Hij haalde diep adem door zijn neus, maar hij leek zichzelf niet rustig te kunnen krijgen.
'Hoe haal je het in je hoofd dat ik je zou bedriegen?!' Tierde hij naar me. Ik schrok van hem. Ik werd bang van hem. Ik kende hem tot nu toe alleen als de lieve en de zorgzame Paul. De boze Paul had ik nog nooit gezien. 'Eh, dat kan toch?' Hij schudde boos zijn hoofd van nee en sloeg met zijn vuist op de tafel. Toen hij hem weg haalde zat er een hele deuk in. 'Ik zou je nooit bedriegen.' Siste hij mijn kant op. Waarna hij het huisje verliet, mij in tranen achterlatend. Waarom vond ik het zo erg om ruzie met hem te maken als ik me hem niet eens kon herinneren?

Ik ga lekker op vakantie. Tot over anderhalve week! Xoxo.