Hoofdstuk 15

Daarna palmt hij iedereen ook nog even in met een stukje piano. Ik moet toegeven dat het geweldig was maar dat is het hem nou juist. Hij is te geweldig en daar kan ik niet tegen. Niall daarentegen is niet bestand tegen die Harry en klapt enthousiast aan het eind van het nummer. Harry maakt een kleine buiging waarbij goed te zien is dat hij niet heel gespierd gebouwd is. Meer tenger, maar niet van dat enge dun. Ik stelde me voor hoe het zou zijn als Harry naast Liam zou gaan staan. Dan zou hij zich vast niet zo geweldig voelen. Liam is namelijk een brok spier. Hij zou Harry zo met een hand kunnen fijnknijpen. Wat zou dat er leuk uitzien.

Het is niet zo dat ik Harry haat hoor. Helemaal niet. Om iemand te haten moet je hem eerst kennen. Ik hou alleen niet zo van kinderen die meeliften op hun vaders succes. Harry had het zeker ver geschopt zonder zijn vader die dus zoveel voor de school blijkt te doen, maar dan had hij daar gestaan met een verlegen glimlach en met trillende handjes. Waarschijnlijk zoals ik daar zo ga staan. En dat is precies het moment waarop mijn naam word omgeroepen. 'Succes' hoor ik Niall zeggen. Ik bedenk me nu dat ik helemaal vergeten was hem te zeggen dat hij het goed gedaan had. Ik gaf hem een knikje en ik zag in zijn ogen dat hij de boodschap begrepen had. Ik moest wachten naast het podium uit het zicht van de zaal. Harry was net afgelopen en stond een stukje verderop met iemand van het geluid te praten. Harry keek niet zo blij en de geluidsman ook niet. Al kon je de blik van de geluidsman ook benauwt en misschien zelfs wel een beetje bang noemen. Er stond nog iemand op het podium te spelen met een klarinet ofzo, weet ik veel. Daarna kon ik op.

Ik besloot mijn gitaar uit te pakken en stemde hem nog een beetje bij. Ook pakte ik een viool van een standaard die daar stond en keek of hij goed gestemd was. Helemaal top. En ik had net in de zaal besloten dat ik toch maar een stukje klassiek doe want dat deed iedereen hier. Ik wou niet gelijk al opvallen. Of het nou goed of slecht opvallen was. Inmiddels was het klarinet spelen opgehouden en speelde de persoon piano. Redelijk makkelijk stuk maar zeker niet slecht. Ik kende het stuk en het zou nog wel even vijf minuten duren voordat het klaar was. Ik wou mij net omdraaien toen er iemand tegen mij aanliep. Iemand die het blijkbaar heel grappig vind om iemand expres zo'n dus tegen de schouder te geven weet je wel. Ik had geen zin in ruzie maar kon het toch niet laten om 'stoer hoor' te zeggen. Dat kwam waarschijnlijk door het misselijke gevoel in mijn buik dat ik had voor de auditie. Ik was nooit echt zenuwachtig maar nu! Ik had echt het gevoel alsof er een kudde olifanten in mijn maag heen en weer banjerde. Niet fijn kan ik je zeggen.

'Zei je iets?' zei een stem terug. Ik keek diegene nu recht in de ogen en kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Aan de bruine krullen, die ik eigenlijk niet echt krullen zou noemen omdat ze half stijl waren en naar achter gekamd, herkende ik Harry. Ooh shit. Normaal doen. 'Sorry, ik dacht dat ik je iets had gevraagd?' vroeg hij op zo'n manier dat ik zin had om al die half krullen van hem er een voor een uit te trekken. Lekker arrogant met een randje sarcasme. Ook trok hij zijn wenkbrauwen omhoog. Die zal ik er ook een voor een uittrekken. Maar dat aardig doen zat er voor mij nu ook niet meer in. 'Ik zei dat ik het heel stoer vond dat je zo tegen mij aanliep. Klasse.' zei ik. Nu trok hij zijn wenkbrauwen naar beneden zodat hij een beetje boos keek. En geloof me. Ik kende deze gozer nu een paar minuten. Wat zeg ik? Een paar seconden. En ik werd nu al een beetje bang van hem. 'Zal ik het dan nog maar een keertje doen?' vroeg hij, meer op een sissende toon dit keer. 'Je doet je best maar' siste ik terug. Hij kwam net wat dichter tegen mij aanstaan toen ik iemand hoorde zeggen dat ik op mocht. Zonder nog naar Harry te kijken en over zijn uitgestoken been te zijn heen gesprongen liep ik het podium op.