Chapter thirty-two

Als mijn ouders weg, zijn zeg ik tegen Justin:
Langs één kant ben ik blij, want nu ben ik altijd bij jou, en je hebt echt geen idee hoe verliefd ik ben. Maar langs de andere kant, ja, DE PIJN!
Pijn is voor even, liefde is voor altijd. zeg hij terug, zijn ogen glinsteren en ik kijk erin, en blijf kijken. Als ik helemaal verdronken ben in zijn ogen, en geen idee meer heb van wat er rond mij gebeurt, komt de dikke verpleegster binnen.
We moeten allebei lachen. En ze zegt: Het is hier precies toch wel gezellig hé? Waardoor ze moet lachen, Ik kwam alleen zeggen, dat jullie straks moeten eten..
Oké, dankje zegt Justin.
Als ze buiten is zeg ik: Ze is toch wel aardig?!
Ja hoor. zegt hij en geeft me een kus.
Haha, wat een zicht, twee sukkelaars, vol blauwe plekken, we liggen daar goed zo in 1 miniem bedje.