Gedicht 2: Pesten

Achteraan in de klas zit een meisje,
eigenlijk is ze wel een eigenweisje,
maar na school blijven ze op haar wachten,
haar pijn doen en ze lachten,
het meisje wordt geslagen, vol met verdriet,
maar haar emoties uiten, dat kan en durft ze niet,
ze durft niet te zeggen, wat ze ervan vind,
want ja, ze is en blijft altijd een kind.

Niemand helpt haar, niemand die het ziet,
de mensen kijken wel, maar helpen haar niet,
ze zijn zo bang, voor wat er gaat komen,
maar het meisje ziet de weg niet meer, dwars door de bomen,
de pesters gaan maar door, met pesten en schoppen,
geen idee, wanneer ze gaan stoppen,
maar op een dag is het met het meisje klaar,
ze neemt afscheid van de wereld, met een heel groot gebaar,
ze lag in de badkamer, met een mes in haar hand,
pas op met wat je zegt, luister naar je verstand!