Follow me ~ Supernatural

"Follow me, follow me. Just behind the trees..."

Het liedje zit in zijn hoofd, en hij weet niet zeker of dat komt doordat het zo verschrikkelijk catchy is (dat valt ook wel weer mee, tenslotte), of doordat het wezen daadwerkelijk een manier heeft gevonden om in zijn gedachten te kruipen. Hoe vervelend de eerste optie ook zou zijn, de laatste is eenvoudigweg angstaanjagend en heeft daarmee absoluut niet de voorkeur. Niet dat iets of iemand zich ooit iets van Dean's voorkeur heeft aangetrokken. Zijn geluk kennende, is dat waarschijnlijk precies wat er aan de hand is.

"Follow, follow, follow me"

Hij heeft nog nooit een wezen als dit gezien, in de buitenwereld, maar hij weet maar als te goed hoe dit soort trucjes werken. Kom bij me, volg me, vertrouw me - het is allemaal één pot nat. Zijn voordeel is nu dat hij weet dat niets in dit ondoordringbaar duistere woud hem goed gezind is; zijn nadeel is dat hij alleen is.
Alleen.
Hopeloos, eindeloos, onontkoombaar alleen.

"One more step. One more step. Don't you wanna leave the dark behind?"

Hij kijkt niet. Die fout heeft hij eens gemaakt, te kijken. In het donkerste, dichtstbegroeide deel van het woud was een lichtje - klein, maar vertrouwwekkend gloeiend met een geelachtig licht, een verlicht raam misschien? Maar dat sloeg nergens op, dat wist hij toen al, er waren hier geen verlichte ramen, elke vorm van beschaving stierf tezamen met het monster; het hoefde hier de schijn niet meer op te houden. Soms, nu, vraagt hij zich af of dat ook voor hem geldt; hoe lang het zal duren voor de scherpe takken en rotsen het laatste beetje menselijkheid uit hem wegschuren, of het water van een zeldzame niet-giftige rivier het met zich mee zal sleuren zoals het bloed van tientallen wezens dat hij er af en toe in afspoelt, of elke bloeddruppel die hij vergiet er één teveel is.

"Follow, follow me."

Been there, done that, brengt hij zichzelf in herinnering. De hordes monsters die hij hier van zich afslaat, die hij afslacht in zijn wanhopige, tot mislukken gedoemde zoektocht, zij zijn niets vergeleken met de zielen onder zijn mes, de grimmige voldoening is niets vergeleken met helse euforie, en als hij daarvandaan is gekomen zonder zwart in zijn ogen, waarom zou een simpel monsterbos hem dan in zijn klauwen krijgen? Dit is slechts een extreme variant op het leven van alledag, saving people, hunting things, alleen valt dat wat hij wil redden nauwelijks onder de noemer people, en wat is de family buissiness zonder family?

"He's already abandoned you. Abandoned you. Abandoned you. Everyone. Leaving you. Follow, follow me."

Ogen die hij in zijn nek voelt prikken, niets nieuws onder de zon. Hij loopt met stille tred, jagerstred, zijn oren gespitst, maar hij weet dat zoveel dingen stiller zijn dan hij, duizendmaal stiller. Het heeft echter geen zin om zich om te draaien; hij zou toch niets te zien krijgen. Purgatory kijkt altijd naar je, zelf wanneer er geen monster in de bosjes verstopt zit, bezig je te begluren; het is het woud zelf dat ogen heeft, ogen die elke beweging die je maakt volgen, klaar om aan te vallen zo gauw je struikelt over een plotseling opduikende boomwortel en met je gezicht in een modderpoel valt. De vogels staren naar je vanaf hun takken, en Dean is vrij zeker dat sommige bomen bewegen als je even niet kijkt. Al kan dat ook komen door het hallucinaties opwekkende fruit dat ze dragen.

Hij weet maar al te goed dat je niet moet luisteren naar de stemmetjes in je hoofd, maar dat is lastig als je weet dat ze de waarheid spreken.

"Look around you," zing-spreekt het stemmetje nu, een rottige zeurderig meisjesstemmetje met vage hint van onmenselijkheid erdoorheen gevlochten; hij heeft genoeg wezens gehoord om die klank te leren herkennen, die ondertoon van dreiging waar je nooit precies de vinger op kunt leggen. "There's no-one there. There's no-one there, he doesn't care. Pretty angels will break your heart..."

"Shut up." Meteen wenst hij dat hij zijn mond had gehouden - het is nooit een goed idee om terug te praten. Maar hij kan niet anders. Het lukt ze. Ze kruipen onder zijn huid en voeden zich van zijn angsten, dat weet hij, dat weet hij, dat weet hij.

"...Break your heart and tear it apart. Pretty angels will break your heart. He will break your heart."

"Wel, daar heb je een punt," zegt hij, nog altijd vooruitlopend, niet omkijkend. "Heeft 'ie al meer dan genoeg gedaan. Maar ik ben geen dertienjarig tienermeisje, mijn hart kan wat hebben, so you can fuck off."

Het maakt niet meer uit. Hij heeft de stilte al gebroken, hun aanwezigheid bevestigd, en ze zullen hem niet met rust laten, dus, whatever.

"Our lights will guide you home. You're all alone. You're all alone. Did you think you could make it on your own? You can't make it on your own."

Als er andere wezens aankomen, zullen ze wel weer verdwijnen. Zo gaat het altijd. Monsters jagen op elkaar, hier, bij gebrek aan betere prooi, en waar de grootste jager is, maakt de ander dat hij wegkomt. Dean weet niet veel over dwaallichten, maar wel dat ze schuw zijn, en zelden het initiatief nemen. Hun lol bestaat uit het verwarren van anderen, het geven van de illusie van veiligheid en redding, tot je misstapt en wegzakt in het drijfzand, en dan lachen ze om je wanhoop, hun prachtige feeënrieke gezichten verwrongen tot iets onherkenbaars. Hij heeft zo zijn vermoedens over waar ze vandaan komen - er zijn meerdere alternatieve dimensies dan deze, al zijn de legenden erover vaag en schimmig - hij is er ooit geweest, heeft er een glimp van opgevangen in de tijd dat UFO's nog de enige verklaring leken. Het zou kunnen. Er is zoveel dat zou kunnen, zoveel dat ze nog niet weten, en hij klampt zich vast aan deze verklaring, want als dat waar is - als dat waar is -

"Follow me, follow me..."

- als er een poort zou zijn tussen die dimensies, waarom dan niet één naar de zijne?

En dat is waar ze op inspelen, natuurlijk. Ze vertellen hem dat ze de uitgang weten, dat ze hem kunnen helpen ontsnappen, en één keer was hij er bijna ingetrapt - een moment van zwakte. Het kan niet zo zijn, natuurlijk. Als ze een uitgang weten, waarom zijn ze hier zelf dan nog steeds?
Het doet er niet toe. Er zijn dingen die hij eerst moet doen. Vragen die belangrijker zijn. Vragen waar hij wel degelijk antwoord op kan krijgen.

Een vampier jaagt de dwaallichten weg met zijn aanwezigheid. Dean staat achter hem, het monster in de nacht, de man met het mes. Dean stelt zijn vraag.

"Where is the angel?"