The girl who cant be killed -7-

Het was al even geleden dan Katherine het nieuws had gebracht over Mikeal. Maar rustig stil zitten kon Klaus niet en ik snapte het maar al te goed. De avond dat Katherine was langs geweest zijn we naar Rebekah gegaan en is er besloten dat ik niet weg mag uit het huis. Hier zat ik dan opgesloten in me eigen huis. Me moeder en Nick wisten van niks zover hun wisten ging ik gewoon naar school en was ik steeds vroeg uit. Elke dag kwam er iemand langs om huiswerk te brengen me up to date houden. Want ook Stephan,Elena,Damon,Caroline& Bonnie waren toch best bang voor Mikeal. En ik wist dat hij niet mocht weten dat ik nog leefde. Even denk ik terug aan toen. Gelijk denk ik aan het moment dat hij er achter kwam dat Klaus met mij ging. De dochter van een weerwolf ik zie nog hoe Klaus werd weg gesleept. Ik voel er tranen over me wangen lopen. Ik schrik als de deur met grof geweld open vliegt. Ik voel een schok door me lijf gaan “ooh sorry lieverd liet ik je schrikken?” met grote ogen kijk ik me moeder aan “jeetje moet ik dood ofzo?” ik hoor me moeder in de lach schieten “lieverd je kan niet dood haha” lachend loopt ze langs me heen en kust me wang “ik zag Niklaus nog in de stad!” ik voel me wangen rood worden “hij vroeg naar je! Je schijnt niks van je te laten horen” ik zuchte en keek naar me telefoon 10 gemiste gesprekken en zeker wel meer dan 30 berichten. Schuldig keek ik me moeder aan “je hoeft mij niet zo aan te kijken hoor!” ik wist dat ze gelijk had “bel die jongen gewoon ik zie heus wel dat jullie van elkaar houden! Het word tijd dat jullie stoppen met om elkaar heen draaien! En gelukkig zijn” op dat moment wou ik het uit schreeuwen want wij konden niet samen komen. Zeker niet nu Mikeal leefde en zij kon het niet eens weten want dat bracht haar ook alleen maar in gevaar! Zuchtend ging ik bij de kist zitten. Ik voelde hoe me moeder bij me kwam zitten “kom op lieverd je bent ongelukkig! Geef het een kans!” ik zag de goedheid in haar ogen “het kan niet!” onbegrepen stond ik op en ik zag hoe me moeder me vragend aan keek en op dat moment kon ik het niet inhouden “Mikeal leeft! Ik kan niet bij hem zijn mam Mikeal weet niet dat ik nog leef en al helemaal niet wat ik ben!” geschrokken keek me moeder me aan. IJsberend liep ze rond “maar hoe?” ik zuchte diep en begon alles uit te leggen wat er die avond was gebeurd. Ik hoe er zucht de mond van me moeder verlaat “we moeten Nick hier buiten laten! Net als dat ie niet weet wat jij werkelijk bent” ik knikte en liep toen weg met de woorden “we moeten beide binne blijven als Mikeal jou ziet zijn we de klos!” ik zag me moeder knikken. Gelijk sloot ze mij in haar armen en kuste me op me haar kruin. Na het vallen van de avond ging de deurbel geschrokken keek ik me moeder en vreemd keek Nick ons aan “gaat er nog iemand open doen?” ik stond angstig op en keek stiekem door het raampje naar buiten net voordat ik de deur open wou doen hoorde ik Klaus roepen “ik weet dat je thuis bent Ash!!” opgelucht deed ik open en als een gek walste Klaus naar binnen “jij zag geen reden om te antwoorden op al mijn berichten?” zachtjes liet ik “sorry” over me lippen glijden. Gelijk drukt Klaus me tegen zich aan. Ineens hoor ik voetstappen achter hem en hoor de bekende achter hem zeggen “zo te zien ben je nog steeds bij het weerwolf meisje!” geschrokken keken we beide om “hoe kan jij eigenlijk leven?” voordat ik antwoord kon geven duwde Klaus me weg “REN!!!” voordat ik kon antwoorden trok me moeder me al weg. Alles wat ik kon doen was huilen. Ik zag hoe Klaus me na keek “ik red me wel breng jezelf veilig!” als een gek rende ik naar Stephan “Mikeal is er!!” vreemd keek Damon me aan. Met grote ogen keek Stephan me aan “kom!!” gelijk trok hij me mee. Het leek wel een ontsnapping’s film zo snel ging alles om me heen. Even leek het te lukken totdat Mikeal voor me stond met Klaus “zozo meisje ging je ergens heen?” geschrokken duwde Stephan me weg naar achter “oh probeer haar maar niet te redde hoor! Dat lukt je namelijk niet” ineens zakte Mikeal in elkaar geschrokken keken we allemaal naar Rebekah “nou kom op!! Voordat hij wakker word!” als een stel gekke snelle we weg. We besluiten snel dat we naar het huis van Taylor gaan omdat daar nog een mens woont. Maar toch voel ik me niet veilig. Na weken opgesloten te hebben gezeten in huize Lockwood trok Klaus me mee naar buiten en drukte ineens zijn lippen op de mijne. Gewillig zoende ik hem en terug maar lang kan ik niet van hem genieten “ach grote broer ik herleef bijna de oude tijden van toen” ik kijk verlegen naar de grond “aawwh Ashlene word je helemaal verlegen van me!?” ik hoorde woede opkomen bij Klaus “verlegen van jou word ik allang al niet meer hoor Kol! Ik baal eerder dat je dit moment verstoortde” gelijk liep ik langs hem heen en gaf hem nog een schouder stoot na. Als ik binnen kom zie de meiden al klaar staan. Ik werd gelijk mee genomen door ze en in een bank gdrukt “en hoe was het?” ik schoot in een verlegen lachje zeker omdat Rebekah er bij zat en Caroline. “het was even zoals toen alleen dan met meer druk!” niet begrijpend werd ik aan gekeken. Even zuchte ik vroeger was alles zoveel makkelijker en zonder druk “nou Mikeal is terug jou broertje valt ons weer lastig oh en me moeder zit ons maar al te graag samen” een diepe zucht verliet me mond ineens voelde ik een hand op me schouder “Ashlene jij en Klaus hebben nogal een hobbelig verleden vergeet je dat niet!” ik hoorde de woorden van Elija in me hooft weergalmen “hij houd van jou! Wat er ook mag gebeuren hij zal voor jou kiezen en dat weet jij” geschrokken keek ik hem aan “voor mij kiezen?” stelde ik vragend aan hem. Ik zag Rebekah moeilijk kijken “wat weten jullie dat ik niet weet?” ik zie een traan rollen over de wang van Rebekah. Ik voel woede opkomen “en nu gaat iemand mij vertellen wat er hier gaande is!!” ik zie ineens Elena moeilijk naar me kijken gelijk word ik rustig en draai ik me snel om. Ik kende die blik goed genoeg om te weten dat mijn oog kleur of verandert was of het er niet ver vandaan was. “Wat er gaande is dat Klaus naar Mikeal gaat om jou in ieder geval veiligheid te geven” ik voelde tranen op komen en draaide me abrupt weer om “wat?? Is hij gek?” ik zag hoe Rebekah opstond “de kus die je net kreeg was denk ik je laatste, hij zal nu wel bij Mikeal zijn” huilend zakte ik door me benen heen. Ik voelde hoe er iemand zich om me heen sloot “Ash dit heeft hij zo gewild!” met een ruk duwde ik Elija van me af op dit moment kon het me niet schelen wie er achter zou komen. Geschrokken deinsde Elija naar achter woedend rende ik naar buiten op zoek naar Niklaus.