The girl who cant be killed -6-

tegen het vallen van de avond was Klaus weer rustig en geloofde nu eindelijk dat ik ‘niks’ achter hield voor hem. Lachend kwam hij de kamer binnen met een album en 2 glazen drinken. Ik keek hem vreemd aan “wat is dat?” lachend kwam Klaus bij me staan en begeleiden hij me naar de sofa “onze mooiste plaatjes” ik zag een rode gloed ontstaan op ze wangen. Doordringend keek ik hem aan “onze mooiste plaatjes?” lachend drukte Klaus mij het album in me handen. Toen ik het opende zag ik allemaal tekeningen van ons en vooral van mij. Ik zag mezelf even terug zoals toen me haar netjes ingevlochten. Vooral lang haar met een haar band in even keek ik op naar Klaus die me vragend aan keek “wat is er?” even kon ik niks zeggen maar toen Klaus zag welke tekening ik voor me had viel het kwartje. Daar was hij dan de tekening met Klaus op 1 knie met een zelf gemaakte ring “ik snap het niet! Iedereen is hier maar dit heeft nooit plaats gevonden!!” ik hoorde Klaus zuchten “dit was de avond dat wij vampieren werden en jullie zijn gevlucht!” geschrokken kijk ik hem aan en sla de bladzijde om. Tot nu toe was alles op datum gegaan daar was het de avond dat mijn familie vluchten en ik mijn laatste kus kreeg van Klaus. Even stokt me adem en kijkt Klaus me aan“en?” ik probeer zo lief mogelijk op te kijken en bedenk me dan de kist bij mij thuis. Als een gek sta ik op en trek ik Klaus mee die mij vragend aan kijkt. Als we de woonkamer bij mij inlopen wijs hem de kist aan “kijk maar dat zegt hopelijk genoeg” vragend kijkt hij me aan en loopt hij aarzelend naar de kist. Waarneer hij hem opent kijkt hij mij met grote ogen aan “je heb de tekeningen bewaard??” ik knik zachtjes ja en gelijk snelt Klaus zich naar me toe en kust me lippen “ik ben je nooit vergeten!” “weet ik!!” ik voel hoe Klaus zich tegen me aan drukt even weet ik niet wat ik moet doen. Ineens laat Klaus me los“hoe is je vader eigenlijk overleden?” geschrokken keek ik hem aan. Ik wist niet eens hoe ik dit moest vertellen niet aan Klaus “kom op je kan me alles zeggen” een zucht verliet me mond en keek hem recht in zijn ogen aan “je vader heeft hem vermoord…” voordat ik verder kan vertellen want dan stormt Klaus het huis uit met de woorden “ik leg hem zelf wel om!!” geschrokken stond ik in de woonkamer. Nog een beetje beduusd van wat zojuist had plaats gevonden. Nog geen 2 seconde later kwam Stephan binnen “waar ging dat over?” “mijn vader” ikzie hoe Stephan een o maakt met ze mond “leeft Mikeal nog of niet?” even keek Stephan me moeilijk aan “ja en nee” onbegrijpend keek ik hem aan “wat bedoel je?” “hij ligt in een tombe hij ligt daar opgesloten in zijn eigen lichaam! ” ik keek Stephan vreemd aan “ik dacht dat hij vermoord was?” ik zie Stephan nee schudden “hij was opgeroepen uit de dood en toen heeft een heks hem opgesloten in zijn eigen lichaam!” even schrok ik “dus als iemand hem wil wakker maken kan dat gewoon?” ik zie Stephan knikken. Ik voelde een rilling over me lichaam gaan, het idee dat Mikeal zo kon ontwaken maakte me bang. Zeker omdat ik wist hoe kon zijn en al helemaal toen hij er achter kwam dat Klaus niet zijn zoon was. Ik zag Stephan me vreemd aan kijken en gelijk schrok ik op uit me eigen gedachten “ooh nee!!” ik zie Stephan me vreemd aan kijken “wat is er?” zonder wat te zeggen snelde ik het huis uit en reed ik als een gek naar het huis van Klaus. Op het moment dat ik aan kom en uit stap word ik bijna omver gereden door Klaus. Woest stapt hij uit “ik hoop dat je hier niet bent om me tegen te houden!!” schuldig keek ik hem aan “jawel!! Doe het niet Klaus ik krijg me vader er niet mee terug! Het nou eenmaal zo!!” met ogen vol verbazing keek hij me aan. Net toen ik wat wou zeggen zag ik Elena aan komen althans dat dacht ik “aawwhh wat een liefde hier zeg!” “als je denkt dat het niet slechter kan kom jij ook nog aan!!” even keek ik verward naar beide “ Katherine pierce! Aangenaam!” gelijk trek Klaus mij tegen zich aan even kijk ik omhoog en zie woede in zijn ogen “Ik zou geen moeite doen voor je vader!” vragend kijk ik haar aan “wat bedoel je daarmee” flap ik er brutaal uit “je hebt geen verlegen meisje” en dan valt me een bijt plek op haar nek “Klaus kijk naar nek” fluister ik zachtjes in zijn oor. Ik hoor een zachte adem schok “jij weet niet wat je aanricht!!” lachend zie ik Katherine onze kant oplopen “oja wel je vader is wakker en binnenkort zal hij bij je aankloppen!! En zal hij jullie allemaal mee de afgrond innemen zelfs je lieve vriendinnetje met haar achtergrond!!” ik wou bijna roepen hoe ze daar op kwam maar daar had geen zin “in mijn achtergrond zal je weinig vinden!!” ik zag hoe Katherine lachend weg liep met de woorden “daar zullen we snel achter komen!” geschrokken sta ik naast Klaus en valt er trillerig over me lippen “en nu?” ik had het nog niet gezegd of Klaus liep woest weg. Geschrokken bleef ik staan vast genageld aan de grond. Ineens voelde ik een hand op me schouders geschrokken draaide ik me langzaam om. Een diepe zucht van verlichting gleed over me lippen “ooh gelukkig jij bent het!”ik keen recht in de ogen van Eljia “wat is er?” ik voelde hoe tranen prikte in me ogen “Mikeal!” kreeg ik angstig over me lippen geschrokken keek Elija me aan “hoe?” kwam e beverig uit zijn mond ineens horde woest achter me “door Katherine Pierce!! Ik had moeten vermoorde toen ik daar de tijd voor had!!” voor ik het weet word ik mee getrokken door Klaus. Ik snapte niet goed wat er gebeurde. Ineens keek hij me recht in mijn ogen aan “ik raak jou niet nog een keer kwijt!” zachtjes kuste hij me wangen en reden we weg.