Hoofdstuk 14

Het duurde nog wel even voordat de jury kwam, dus ik maakte het mezelf gemakkelijk en zakte onderuit in de stoel. Mijn naam nou toch wel ergens in het midden komen. Dat was altijd zo dus ik zat hier waarschijnlijk nog wel even. Ik sloot mijn ogen en genoot van het geroezemoes om mij heen, Dit moment voor mezelf duurde helaas niet zo lang toen ik naast mij een gekraak hoorde wat betekende dat er iemand had plaatsgenomen in de stoel naast mij. Ik besloot er niet op te reageren en te hopen dat diegene die had plaatsgenomen niet dacht dat ik in was een goed gesprek. Helaas zat vandaag alles tegen en voelde ik al gauw een getik op mijn schouder. En ik haat getik op mijn schouder. Het komt altijd zo opdringerig over. Ik probeer het nog steeds te negeren maar als diegene tegen mij aan begint te praten moet ik wel opkijken. Dus is dat ook precies hetgene dat ik doe.

'ja' vraag ik op de rand van kattig. De persoon met de blauwe ogen heeft dat echter niet door en staat vrolijk te grijnzen. 'Mag ik hier misschien zitten?' vraagt hij. Beetje rare vraag omdat hij er net twee minuten geleden plaatsgenomen heeft maar omdat ik dat raar vind om te zeggen en ik niet gelijk een slechte indruk wil maken op iedereen knik ik maar gewoon. 'Cool' zegt de jongen terug. Ik ga er tenminste vanuit dat hij een jongen is. Heel duidelijk is het niet te zien omdat hij een beanie opheeft (en tegenwoordig is het heel normaal dat vrouwen kort haar hebben) en zijn gitaartas tegen zijn borst heeft geklemd. Tja, kijk me maar raar aan, maar als iemand een jongen is zie je dat ook op de borst als je begrijpt wat ik bedoel.

Nadat hij/zij dat heeft gezegd is het een tijdje stil. Ik wil net weer mijn ogen sluiten als ik zijn/haar stem weer hoor. 'ik heet Niall.' een jongen dus. 'Cool' zeg ik dit keer in de hoop dat hij nu wel doorheeft dat ik niks van hem moet weten. 'Hoe heet jij?' sommige mensen moeten echt beter hints leren te begrijpen. 'Alex' brom ik nu echt wat geïrriteerder. 'En wat speel je? Ook gitaar? Dat denk ik tenminste wel want er staat er een naast je op de stoel. Speel je ook nog iets anders? Zelf speel ik ook gitaar. En ik speel piano.' ik kijk weer op. 'Dat is heel erg leuk voor je.' zeg ik dit keer licht sarcastisch. De grijns is echter met geen mogelijkheid van zijn smoel af te slaan dus schenk ik er geen aandacht meer aan en haal mijn oortjes uit mijn zak. Ik stop ze in mijn oren en kijk tevreden toe hoe Niall de jongen voor ons tegen de schouder tikt en vrolijk iets tegen hem zegt.

Zo zit ik nog een tijdje voordat de aula deuren dichtgaan. De man komt weer het podium oplopen en legt nog een keer uit wat hij daarvoor ook al gezegd had. Daarna noemt hij de namen op van de eerste mensen die auditie gaan doen. Mijn naam zit er gelukkig nog niet tussen. Ze krijgen inderdaad nog even de tijd om zich voor te bereiden en daarna komt het eerste slachtoffer het podium oplopen. Nu zie ik ook tot mijn verbazing dat er drie mensen op de kleine verhoging zitten. 'De jury' stelt de man ons voor. Ik zie alleen maar achterhoofden. Precies hetzelfde word er door Niall gemompeld en ik grinnik.

Na zo'n 17 audities wordt Niall naar voeren geroepen. Eerst doet hij een stuk op de gitaar en daarna op de piano. Het is prima. Ik hoor soms een klein foutje ertussendoor maar het is zeker niet slecht. In ieder geval beter dan vele andere die voor hem aan de beurt waren. De jury zie ik ook goedkeurend knikken en mompelen maar wat ze tegen elkaar zeggen kan ik niet verstaan. Na Niall zijn er nog wat mensen aan de beurt waar ik niet zo veel aandacht aan schenk. Na het zoveelste applaus, ik klap heel zachtjes mee, hoor ik dat er allemaal zuchten worden geslaakt. Positieve zuchten als ik het goed zeg. Ook valt het mij op dat het vooral de meisjes zijn die zo reageren. Nieuwsgierig tuur ik naar het podium en zie waarom. De jongeman die op is gekomen ziet er niet verkeerd uit. Iets te perfect naar mijn doen. Van perfecte jongens word ik altijd zo zenuwachtig. Alsof je zelf niet goed genoeg bent en eigenlijk helemaal niet tegen ze hoort te praten. Maar aan de grijns die de jongen opzet, kan ik al gelijk zeggen dat ik niet verlegen van hem word. Eerder geïrriteerd en kortaf. De grijns is te zelfingenomen naar mijn smaak. Ook zijn ogen kijken de zaal rond alsof die van hem is.


'Harry Styles' stelt hij zichzelf voor. Niall zit inmiddels weer naast mij. 'Zijn vader doet veel voor de school' legt hij uit. 'Eigenlijk is hij al toegelaten maar hij wou toch auditie doen.'
'Ooh dus het is zo'n type van, kijk allemaal naar mij en bewonder hoe ontzettend goed ik ben?'
'Misschien stemt Niall ermee in, 'maar ik heb gehoord dat hij echt geweldig is.'
'Laten we het hopen' zeg ik zachtjes terug. Eigenlijk hoop ik dat hij zo ontzettend hard onderuit gaat maar dat zal wel niet. Daarvoor voelt hij zich iets te veel thuis op het podium. En helaas word mijn gebed niet verhoord want hij begint een stukje acapella te zingen. Geen idee hoe het lied heet maar ik moet toegeven. Die jongen heeft talent. Barst.