Leave me! Part 2

Taylor POV:
De telefoon gaat een keer over, dan druk ik snel op het rode knopje. Ik moet in mijn rol blijven, ik was boos op haar. Ik sta op en loop weer naar binnen,
'We kunnen weer beginnen!' roept de regisseur chagerijnig.

Serena POV:
Huilend zit ik met een warme deken en warme chocolade melk voor de openhaart. Mijn moeder komt naast me zitten,
'Dus, ze lieten je gaan en je liep terug naar huis. En je kwam ze weer tegen, wat gebeurde er toen?'
'Hij dreigde dat als ik nu niet naar hem toe zou lopen dat hij me nooit meer met rust zou laten. Ik stond te twijfelen en keek om me heen zoekend naar iemand waar ik naar toe kon rennen. Maar het was te laat, hij en zijn vrienden kwamen op me af lopen. Met een enge blik in hun ogen. Roy pakte me beet, de andere jongens gooide de fiets opzij. Roy zoende me, overal, het was zo vies! Toen pakte een andere jongen en deed hetzelfde. Ik.. Ik' ik barst in huilen uit, Amanda slaat een arm om me heen.
'Je hoeft het niet te vertellen' zegt ze, 'Ik weet het toch al' probeert ze er een grapje van te maken, 'Maar het is beter als je het vertelt, dan ben je het kwijt.' ik neem een slok en ga dan verder, 'Ik wilde wegrennen, ik wilde schreeuwen, en dat deed ik ook, er kwam geluid uit mijn keel. Iedereen keek toe, hoe de jongens mijn jas uit deden en me weer zoenden. En niemand die iets deed, niemand die iets zei. Alleen maar kijken, ik was echt bang geworden, wat ik nu nog ben. Maar toen kwam Tim, ik weet dat hij mijn ex is, maar hij liep naar de jongens toe, en keek ze dreigend aan. Ik was voor het eerst weer bij ze te zien. Hij gaf mij mijn jas terug, en Roy en zijn vrienden renden weg. Het was te eng voor woorden. Tim ging om me heen staan, toen alle mensen weg waren pakte hij mijn fiets, omhelste hij me stevig en liep toen weg. Ik was zo bang, het was zo eng, ik durf waarschijnlijk nooit meer alleen over straat. Echt niet.' Inmiddels zit Molly ook naast me, ik drink mijn chocolademelk op, en huil dan mijn laatste tranen. Dus dat betekend ook; geen tranen meer om Roy, of om Taylor. Ik kijk naar Jayden en Demi die de kerstversiering aan het ophangen zijn, Amanda kijkt er glimlachend naar, Jayden is de laatste tijd niet zo vaak meer thuis, dus Amanda is blij dat haar zoon het dan zo prettig mogelijk heeft. Ik glimlach, ik ben ook blij Jayden weer te zien, hij kan me altijd opvrolijken. Al ben ik bang of dat vandaag wel zou lukken. Ik ga op de bank zitten, en kijk naar een ene soap waar ik de taal niet eens van ken. Ik zucht, zou ik dit verhaal dan ook aan iemand vertellen? Aan Susan? Dat zou wel moeten, aan Dakota? Misschien gebeurt dat wel, aan Tay? Ik durf zijn naam niet eens meer in mijn gedachte te houden, ook al voel ik dat mijn wangen rood worden als ik aan hem denk, en dat is vaak. Ik heb nooit zonder hem kunnen leven, dat is waar ik nu achter kom. Als hij er was dan zou Roy nooit durven te komen en had dit niet eens meegemaakt. Maar ja, Taylor is boos op me, en dat kan ik niet veranderen. Zuchtend pak ik mijn mobiel uit mijn zak. Ik kijk, een gemiste oproep. Van wie zou dat nou zijn? Susan die alles wilde en nog steeds wil horen? Tim die vraagt hoe het met me gaat? Taylor, voor hem heb ik geen rede, ik noem zijn naam alleen maar omdat ik zo graag wil dat hij diegene is die gebelt heeft. Ik kijk naar de afzender,
'Ja!' klinkt er een schreeuwtje uit mijn mond, Taylor heeft ge-beld! Jeah! Ik toets zijn nummer in, die moest ik van mezelf uit mijn hoofd leren. Gewoon, omdat ik dacht en denk dat ik dat nummer nog vaak zou bellen. Ik wacht geduldig af, ik wil zijn stem zo graag horen!
'Hallo?' klinkt er voorzichtig,
'Taylor, ik zag dat je gebeld had!' zeg ik, het is een tijd stil. En ik wacht ook geduldig dit keer, hij is naar woorden aan het zoeken, en ik dus ook. En ik vind dat er geen rede is om de stilte op te vullen, maar toch zit er ook spanning in de stilte, waardoor ik toch maar besluit te beginnen met praten, hij ontwijkt tenslotte mijn zin, nou ja, soort van vraag dus.
'Wanneer kom je terug?' vraag ik maar al te nieuwsgierig naar zijn antwoord.
'Ik eh, ik zal het vragen' zegt hij afstandelijk. Ik hoor gemompel, mijn knieen knikken, en Jayden kijkt me hoofdschuddend aan, ik geef hem een blik terug waardoor hij snel weer verder gaat met de kerstboom op zetten, Demi lacht en neemt een hap van een stukje banketletter, ik ben ondertussen aan mijn duimnagel begonnen.
'Een of twee weken' zegt hij zonder enige emotie in zijn stem en ongeduldig, ik zucht ongehoord.
'Tay'
'Maar ja, het is niet dat ik veel vrij krijg. Dus zal ik ook snel weg moeten. Dan ben ik een paar weken of maanden weg, en dan heb ik een maand vrij. Eindelijk. Daar kijk ik naar uit, maar dat is waarschijnlijk nog lang niet. Oh ja, met kerst ben ik er ook! Beetje ingewikkeld, ik hoop dat je het kon bijbenen' ik lach, Taylor doet weer uitgebreid verslag van alles. Even vergeet ik dat hij razend is, en dat hoor ik ook aan zijn stem, bij sommige woorden spat de haat er af dat ik bijna achteruit wil deinsen. Ik zucht, morgen komt Susan terug, en dan kan ze Taylor niet eens zien, ja, over een of twee weken. Maar dat is veel te lang zonder hem, als hij niet meer boos is.
'Taylor, ben je nog boos?' vraag ik voorzichtig.