37.

Net op het moment dat ik denk dat de jongen uit 12 zijn speer zal gooien, begint zijn lichaam ongecontroleerd te trillen en valt hij op de grond. Bloed spoelt uit zijn mond en ik moet moeite doen om niet te kokhalzen. Verstijfd blijf ik staan kijken naar het schouwspel wat er voor mijn ogen afspeelt. Niet in staat om te beseffen wat er allemaal gebeurt. Pas na een paar seconden, wat voelt als uren, dringt het tot mij door dat hij dood is. Zomaar. Zonder dat ik iets heb gedaan.
Geritsel in de bosjes zorgt er voor dat ik mijn drietand nog steviger in mijn hand vastklem. Angstig staar ik in de richting van het geluid. Nog een tribuut? Nog iemand die me dood wil hebben?
Maar het is Brianna die tevoorschijn komt. Ze heeft nog een mes in de aanslag, alsof ze niet zeker weet of de jongen uit 12 dood is. Rustig loopt ze naar zijn lichaam toe en trekt een bebloed mes uit zijn lichaam. Het was me nog helemaal niet opgevallen dat er een mes in zijn lichaam zat, maar het is me nu in elk geval duidelijk waarom hij zomaar dood neerviel. Alhoewel, zomaar? Er was natuurlijk wel een mes in zijn lichaam gegooid.
'Daar was ik maar net op tijd.' mompelt Brianna, zich er niet van bewust hoe geschokt ik ben. 'Je was bijna vermoord geweest door een jongen uit 12. Kun je het je voorstellen?'
Het enige wat ik kan doen is knikken. Ja, ik kan me dat zeker voorstellen. De angst zit nog steeds diep in mijn lichaam, alsof het nu pas tot me doordringt wat ik allemaal al meegemaakt heb tijdens de spelen. Het afschuwelijke bloedbad. De jongen die vlak voor mijn ogen werd vermoord en mij insloot. Sarah, het meisje uit 10, die ik zelf heb vermoord. Mijn handen trillen ongecontroleerd bij de gedachte aan haar moord en de tranen stromen over mijn wangen. Maar in mijn hoofd zie ik nog steeds de andere gruwelijke dingen die ik heb meegemaakt. Het dag en nacht lange lopen, zonder eten en drinken en in angst dat Matthew dood was. Maar ik vond de lijken van een andere jongen en een ander meisje. En natuurlijk Pearl, mijn enige vriendin bij de beroeps, als je haar al een vriendin kon noemen in elk geval. Toch was zij de enige die, naast Matthew, nog wel eens normaal tegen me wou praten. Sky, Jenna en Bradley mis ik in elk geval niet. Nog steeds zie ik in mijn dromen de kwaadaardige ogen van Sky en hoe hij de andere tributen afslachtte tijdens het bloedbad. Het is zeker mijn grootste nachtmerrie om tegen hem te moeten vechten. Gelukkig kwam ik Brianna tegen, nadat ik Pearl's lichaam had gevonden, en samen hebben we nog gevochten tegen die verschrikkelijke mutilanten. Mijn lichaam zit nog steeds onder de schrammen, krassen en andere verwondingen, maar we hebben het in ieder geval gered. Dat was ook het moment dat Brianna mij redde en we echt een bondgenootschap sloten. En toen kwam de jongen uit 12, waar Brianna me al voor de tweede keer redde.
Door alle pijn, emotioneel en fysiek, zak ik op de grond neer. Brianna loopt verbaasd naar me toe en kijkt naar me op een manier die ik als bezorgd zou interpreteren.
'Annie, gaat het?'
Ik knik langzaam. 'Sorry, het gaat wel. Het is alleen, het is allemaal...'
'Te veel. Ik snap het wel.' antwoord Brianna op een heel andere toon dan dat ik van haar gewend ben tijdens de trainingen. 'Het is alleen de kunst om alles van je af te zetten en maar door te gaan.'
Ik zucht even met een klein lachje. 'Makkelijker gezegd dan gedaan.'
Brianna knikt. 'Maar het is de enige manier om dit te kunnen overleven. En dan praat ik niet alleen over de manieren waarop je gedood kan worden.'
'Daar heb je gelijk in.'
'Zullen we nu dan maar gaan eten.' stelt Brianna voor. 'Ik heb een hele voorraad bessen kunnen vinden en jij hebt toch wel wat vissen gevangen?'
Ik knik en kom langzaam overeind. Het wordt tijd dat ik niet meer zoveel nadenk en maar gewoon doorga. Het is nu tijd voor ons eigen persoonlijke feestmaal.