O35 • Let me go...

Zoekend keek ik de kamer van Hoge Nood rond. Ik was hier maar een paar keer geweest dus het was even wennen voor ik precies wist waar ik was. Na enkelen minuten rond gedwaald te hebben kwam ik eindelijk het pad tegen die Draco en ik altijd namen om bij de verdwijnkast te komen. Ik hield plots halt toen ik Draco in het vizier kreeg. Hij stond voor de verdwijnkast en had de deur open gedaan. Hij hield iets in zijn beide handen, iets kleins. Toen ik beter keek zag ik dat het een vogeltje was. Het sjilpte zachtjes, alsof het gewend was om vastgehouden te worden door mensen.
Vlug verschool ik mij achter een tafel die vol stond met stapels boeken, inktpotjes en perkament rollen. Draco plaatste het kleine vogeltje in de kast en sloot vervolgens de deur. Er klonk direct gefladder door de kast.
De sneeuwblonde jongen sloot zijn ogen en ik zag hoe een grimas van pure concentratie op zijn gezicht verscheen. 'Harmonia nectere passus.'
Het bleef stil. Er gebeurde niets. 'Harmonia nectere passus.' Ditmaal klonk Draco zijn stem dwingender, maar alweer gebeurde er niets. Het gefladder van het kleine vogeltje was nog steeds te horen.
Draco opende zijn ogen weer en keek verwilderd naar de kast. Hij haalde diep adem en sloot toen zijn ogen weer waarnaar hij uiterst geconcentreerd zijn toverstaf op de kast gericht hield. 'Harmonia nectere passus!' Dit maal klonk het bekende plop geluidje die Draco en ik eerder hadden gehoord wanneer iets uit de kast verdween. Het gefladder was gestopt en er klonk geen getjilp meer.
Draco opende met ingehouden adem de kast, en inderdaad, de vogel was verdwenen. Het was Draco gelukt. Een tevreden glimlach sierde zijn gezicht en ik kon zijn blijdschap en trost voelen. Hij sloot de kast weer en sloot opnieuw zijn ogen.
'Harmonia nectere passus!' Ditmaal klonk de plop wel bij de eerste keer en ik kon voelen hoe Draco zijn trost alleen maar begon te groeien. Plots bedacht ik mij ineens iets: er klonk geen gefladder of getjilp meer. Draco leek dat blijkbaar ook op de merken van zijn trost en blijdschap ebde langzaam weg.
Twijfelend stak hij zijn hand uit naar de kast en opende hij de deur voorzichtig. Zijn blik verried genoeg. Met een klap smeet Draco de kastdeur dicht en trapte hij woest tegen één van de verloren boeken die op de grond lagen. Plots gebeurde er iets merkwaardigs. Iets wat ik nog nooit eerder had gezien bij de sneeuwblonde jongen. Hij stortte in.
Draco viel op zijn knieën neer en liet zijn gezicht huilend in zijn handen rusten. Zijn schouders schokte bij elke snik. Het was hartverscheurend om de blonde jongen zo te zien. Net als de wanhoop die ik nu kon voelen. Ik sloot vlug zijn emoties buiten, want ik merkte hoe deze effect op mij begonnen te hebben. Het liefst wilde ik nu naar Draco toe lopen en hem troosten, maar ik wist dat dat geen goed idee was. Ik besloot dus maar weer voorzichtig op te staan en weg te sluipen.
Helaas was ik zo onhandig als het maar zijn kon, want mijn voet bleef hangen achter de poot van de tafel en alle stapels boeken en perkament die daar op lagen vielen denderend op de grond.
Draco sprong verschrikt op en als een reflex zijn toverstaf uit, gericht op de tafel waar ik nog half achter verscholen stond. De verwilderde blik, gecombineerd met zijn rode ogen van het huilen, hadden iets angstaanjagend.
'Wie is daar?!' Zijn stem trilde van woedde.
Beschaamd kwam ik langzaam overeind en liet ik mijzelf zien aan de sneeuwblonde jongen. Iets van opluchting verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat ik het was, maar hij liet zijn toverstaf niet zakken.
'Het spijt me, ik wilde je niet zo bespioneren.' legde ik uit. Mijn hoofd voelde ontzettend warm en het zou mij ook niets verbazen als ik nu zo rood als een tomaat was. 'Maar ik zag hoe je ineenstortte en ik dacht dat het misschien beter was als ik je niet stoorde.'
Draco leek mijn woorden te geloven en liet zijn arm langzaam zakken. 'Waarom ben je in eerste instantie gekomen?'
'Ik wilde met je praten.' legde ik uit terwijl ik langzaam dichter naar hem toe liep. Zijn ogen zaten nog vol met tranen en zijn wangen glinsterden. Het was onnatuurlijk om Draco zo te zien, maar tegelijk pijnlijk.
'Waarover?'
'Dat doet er nu niet toe.' fluisterde ik zacht. Ik stak mijn hand voorzichtig naar hem uit en veegde met mijn hand de tranen van zijn gezicht. Dit gebaar zorgde er echter alleen maar voor dat hij opnieuw instortte, maar ditmaal bewust van mijn aanwezigheid.
Zonder ook maar iets te hoeven zeggen trok ik hem in mijn armen en hield ik hem stevig vast. Hij gaf toe aan mijn omhelzing en sloot ook zijn armen om mij heen, waarnaar hij zijn gezicht in mijn nek verstopte. Ik streek voorzichtig door zijn haren terwijl ik hem toefluisterde dat het allemaal wel goed zou komen. Dat we niet zouden falen, hoe graag ik dat ergens diep van binnen ook wilde. Toch kon ik het niet opbrengen deze missie opzettelijk te laten falen, want zowel Draco als mijn ouders hun leven stonden op het spel.