Hoofdstuk 69

Het plan vorderde snel. Lorain had het idee geopperd om op mijn tablet de boel visueel uit te stippelen. Ik vond het een prima plan, mijn enige bezwaar was dat ik waarschijnlijk deel was van een netwerk en ze het dus konden zien. Maar daar had Jace een oplossing voor bedacht. Hij deed er twee dagen over om mijn tablet te hacken en uit het systeem te trekken. Toen dat niet lukte sloopten we de module van de Wi-Fi eruit. (Wat weer resulteerde in een paar vergaderingen in het soldatengebouw, en de conclusie dat niemand er toch ooit iets mee deed en het alleen maar vervelend was.)
Ondertussen deed het hacken en het netwerk me denken aan Camren. Ik had hem angstig uit mijn gedachten gebannen, maar iedere nacht was hij teruggekomen. Af en toe dacht ik overdag ook aan hem, maar voornamelijk probeerde ik hem uit mijn gedachten te weren. Ik wilde weten hoe het met hem ging, of hij wel gezond was, waar hij überhaupt was. Ik wilde hem vergeten.
Dingen vergeten was altijd een talent van me geweest. Van jongs af aan had ik mezelf geleerd nare dingen uit mijn hoofd te zetten en er niet meer aan te denken. Soms duurde het dagen, zelfs weken voor ik me weer herinnerde dat iemand me had getrapt op school. Als mensen de dag na de klappen hadden gevraagd waar die blauwe plekken vandaan waren gekomen, was het schouderophalen geen verzinsel. Het zat in de kluis in mijn hoofd en ik kon er voorlopig niet meer bij.
Zo was het nu ook gegaan. Pas een paar dagen geleden had ik me gerealiseerd waar die dromen, waarin ik zelf werd meegenomen, vandaan kwamen. Camren. Sindsdien probeerde ik hem weer in de kluis te krijgen, maar ik kreeg de deur niet dicht. De last was te groot geworden, hij paste er niet meer in.
In mijn hoofd ging ik op zoek naar een fictieve kast waar de gedachten wel tijdelijk in konden worden gestopt. Toen ik die had gevonden kon ik me weer vol richten op het plan.
We schreven en dachten alles uit en na twee weken had ik vier documenten met de verschillende fasen uitgebreid beschreven en twee bewerkte plattegronden van het centrum en het gebied er omheen. In totaal had ik zes nachtjes niet geslapen, de twee zaterdagen niet meegeteld. Stoute Maeve.
Tijdens het ontwerpen en corrigeren en in kaart brengen van het plan hadden we allemaal de grootst mogelijk lol voor mensen die bezig waren met de grootste gok van hun leven. Ik manipuleerde alles wat nodig was, en wat binnen mijn macht lag. Dat hield in: batterijen van camera’s vervangen door lege, snoertjes eruit trekken en een paar computers in het beveiligingskantoortje waterschade toebrengen. Vanzelfsprekend vertelde ik al mijn belevenissen zo levendig mogelijk door aan het team.
Toch moest mijn dekmantel in tact blijven. En nu het team van soldaten Cade en mij bijna als volwaardige familieleden beschouwden, werd ook de sociale controle groter. Hoezeer ik het ook zou willen, ik kon geen ‘nee’ zeggen op uitnodigingen van Avery en een stel andere vrouwen om mee te gaan shoppen. Dus een paar dagen na mijn twijfelachtige toestemming, werd ik aan mijn armen meegesleurd naar een auto door een stel hyperactieve volwassenen. Ik bracht die dag mokkend door – ik had immers kunnen werken aan het plan. Daarbij kwam nog dat Nathan en Jace met maar wat graag weg wilden hebben, leek het wel. Ik had de opdracht meegekregen om ook voor hen wat dingetjes te halen.
Tijdens de stage bleek ik extra punten te krijgen van de overheid, voor mijn harde werk en alles. Die kon ik nu goed gebruiken.
Met het plan in mijn achterhoofd kocht ik veel donkere kleren, een paar rode dingen en, om Avery en co tevreden te stellen, ook nog een zeer onpraktische jurk. Ik had nog punten over en kreeg ineens een fantastisch idee waar ik dat aan kon besteden: Bloesem moest ook nieuwe spullen hebben.

Bij thuiskomst droeg ik een paar heel erg grote tassen mee, waar ik de helft van in mijn kluisje dumpte, maar het ook voor elkaar wist te krijgen om te andere helft mee te smokkelen naar de cel. ‘Hoi, jongens! Hoe is het hier gegaan?’
Ik kreeg niet de vrolijke begroeting die ik had verwacht. Ze draaiden hun hoofd naar me toe en keken me ernstig aan.
‘Wat is er?’ fronste ik.
‘Er lag een brief toen we terugkwamen van het werk. Op jouw kussen. Jace heeft hem gelezen.’ Nathaniël stak een stukje papier naar me uit. ‘Het is van een zekere M.’

Beste stagiaire,

Je hebt je best gedaan op je zoektocht, en je was zo ongelooflijk dicht bij, maar ik heb laatst ter oren gekregen dat je het hebt opgegeven en bent begonnen aan een ander project.
Het doet me deugd dat je zoveel om je medemens geeft dat je je vrienden weg wil halen van deze afschuwelijke plek, maar dat jij ons ook verlaat, daar had ik gemengde gevoelens over. Want zie je: het is voor mij natuurlijk een stuk veiliger om niet meer constant achterom te hoeven kijken om te zien of je me hebt aangegeven, maar je bent een zeer intrigerend persoon om mee te werken.
Dat is de reden dat ik je heel erg graag beter wil leren kennen, maar aangezien dat vrij lastig wordt als ik niet zeker weet of ik je kan vertrouwen, wil ik je om een gunst vragen.
Ik zou je graag recht in de ogen willen kijken, soldaat salva, en zeggen dat ik de persoon bent naar wie je op zoek bent. Om je vervolgens iets te vragen waar je ‘ja’ of ‘nee’ op kunt antwoorden. Welke van de twee het wordt, ligt volledig aan jou. Het laatste wat ik wil is je belemmeren in je keuzes en de gevolgen die aan ‘nee’ vastzitten, zal ik voor lief moeten nemen. Maar toch wil ik het je vragen, in de hoop dat je dat woord niet in de mond neemt.

Ik wil voorstellen om elkaar komende nacht om zeventien over drie te treffen bij kas 37. Als je er niet bent om twintig over, ga ik weg in de veronderstelling dat je antwoord op mijn vraag hoe dan ook negatief zal zijn. Ik neem dan verder geen contact meer met je op.
Als je wel komt opdagen, doe dat dan alleen, zonder afluisterapparatuur of elektronica. Ik zou je willen vragen ook geen wapens mee te nemen, maar naar zo’n verzoek zou ik zelf ook niet luisteren.
Verder zou ik graag een discussie met je willen kunnen voeren op redelijke toon, dus als je jezelf daar niet toe ik staat acht, hoop ik aan dat je thuis blijft.

Met een beetje geluk tot vannacht!

Hoogachtend,
m.