Twijfel

'Wat gaan we morgen doen?' vroeg ze nadat hij een tijdje humeurig aan zijn ijsje had zitten likken. 'Pompeii.'
'Echt?' 'Ja.' 'Maar ligt dat niet erg ver?'
'Het ligt op twee uur afstand met de eurostar. Er is een trein om negen uur en we moeten echt zo vroeg vertrekken willen we alles gezien hebben... En ik weet dat jij de full experience wilt dus we zullen wat vroeger moeten vertrekken.'
Caroline beet nerveus op haar lip. Wat als de groep morgen later vertrok? Wat als iemand haar zag? Ze vertrokken meestal om half negen maar ze wist dat het vertrek van haar school makkelijk een half uur later kon zijn.

'Elena zal me haten en Stefan zal op me proberen inpraten maar ik ben het beu dat iedereen is toegestaan zelfzuchtig te zijn behalve ik. Stefan heeft met je zus verkeerd al was zij niet echt de juiste keuze, Elena zoende Damon en ik kan zo verder gaan. Wat maakt het zoveel fouter dat ik met een top historicus één van de meest legendarische steden in de wereld wil ontdekken?'
'Je zou dat doen?' Ze knikte, bang dat haar stem haar nu zou verraden. Verwonderd meende ze een flikkering van hoop in zijn ogen te zien.

Ze moest eerlijk met haarzelf zijn. Ze wilde dit. Ze genoot hiervan, meer dan ze ooit had durven verwachten. Daarbij, wat voor zin had het haar te verzetten? Ze was net als Marianne van Sense&Sensibillity van Jane Austen: ze hield niet maar half van iemand. Haar verliefdheid zou niet snel overgaan en Klaus zijn verliefdheid ook niet. En wat voor zin had het om te ontkennen en dit haarzelf te ontzeggen als binnen dit en honderd jaar het toch zou komen tot een punt dat ze niet van hem weg kon blijven.
'Het is goed. Om welk uur komen we dan terug?' 'Om acht uur zijn we hier terug aan het station.' 'Goed! Ze hebben toch een uitstap naar de opera vanaf zes tot negen uur.' 'Het is dan verreweg tijd om je terug te brengen naar je toren, love.'
'Zie ik eruit als Rapunzel?' 'Er zijn gelijkenissen.' 'In elk geval vergelijk je me nog niet met de griekse en romeinse goden.' Een wolfachtige grijns verscheen op zijn gezicht.
'Nee. Klaus. Nee.'
Toen haar ijsje op was ging ze nog even naar de wc waarna ze vertrokken.
Hij dropte haar netjes af aan de hoek van de straat.
'Tot morgen, Caroline.' 'Ja... Tot morgen.'
Ze stonden nog even heel ongemakkelijk tegenover elkaar. Wat waren we nu voor elkaar? vroeg Caroline zich af. Vrienden waren we niet, vijanden waren we niet. Even had ze zin om hem te kussen... De droom waarin ze hem had gekust was dagen geleden en ze bleef zich afvragen of hij net zo kuste als in haar dromen. Uiteindelijk besloot ze maar tegen die ideeën in te gaan.

Toen ze haar kamer insprong, plofte ze haar tas neer bij de bureau en ging meteen naar Stefan en Elena hun kamer. Ze openden de deur bij de eerste klop.
'Care!' Elena sloeg haar armen om Elena heen. 'Hye 'Lena', lachte ze. 'Hoe gaat het? We hebben je echt gemist vandaag.' 'Ik jullie ook... Maar ik heb echt zoveel gezien!' 'Wij ook.'
Nadat Caroline vertelde waar ze naartoe was geweest bemerkte Elena op dat zij ook naar dat beeldenmuseum geweest waren. 'We moeten elkaar vast net gemist hebben. Waar is Stefan trouwens?'
'In de douche.' 'En jij staat niet bij hem?' vroeg Caroline beschuldigend. 'Ik was er al vijf minuten uit tegen dat jij klopte. Maar hij laat zijn haarbalsem intrekken.'
'Serieus? Soms vraag ik me af wie de vrouw is bij jullie.' Elena wierp een kussen naar haar gezicht.
'Dus, Care. Uitgaan vanavond. Je gaat toch mee hé?' 'Ben jij gek? Natuurlijk!'

Ze liet Elena alleen en nadat ze haar foto's had bekeken, maakte ze zich ook klaar voor het uitgaan.
Om negen uur kwamen Stefan en Elena haar kamer binnen. 'Kunnen we?' 'Ja. Juist nog mijn camera in mijn handtas steken.' 'Moet dat ding echt mee?' 'Ja! Dit horen de mooiste momenten van ons jonge leven te zijn en ik ga die niet zomaar in de vergetelheid laten vallen. Later wanneer we niet oud en grijs zijn maar oud genoeg zijn voor achter-achterkleinkinderen zullen we hier met een glimlach naar terugkijken.'

Het werd een wilde nacht en ze kwamen niet bepaald vroeg thuis en even voelde haar leven compleet met vrienden die van haar hielden en een man die haar behandelde als een prinses.

De volgende dag vertrok ze om negen uur met Klaus en niemand had hen gezien gelukkig. De schoolgroep was vroeg vertrokken. 'Je ziet er moe uit sweetheart.' 'Ik ben moe... Maar het was de vermoeidheid waard.'
Hij trok een wenkbrauw op. 'Tot het ochtendgloren de bloemetjes buitengezet met team Stelena.' 'Stelena?' 'Stefan en Elena. Het gouden duo waar Damon nooit tussen zal kunnen komen.'
Het was een ongelofelijke dag geworden en Klaus leek het niet meer zo erg te vinden om op de foto te verschijnen.
'Waarom wil je me eigenlijk op de foto?' 'Als aandenken.' 'Ik, de terreur van Mystic Falls?'
'Klaus. Je weet dat ik je oppervlakkige ambitie veracht. Je weet dat ik jou handelsmethode haat. Maar je bent meer dan dat. Dit is niet Mystic Falls. Jij hebt momenteel geen plannen om mijn vrienden in gevaar te brengen dus ik heb momenteel geen reden om jou te haten.'
'Wat is er gebeurd met veroordelende Caroline?' 'Ze is op vakantie.'
Eigenlijk had ze willen zeggen dat ze hem niet had vergeven. Dat een deel van haar hem nog steeds haatte. Maar dat zou het enkel moeilijker maken. Klaus zou niet veranderen en haar oordeel over zijn acties ook niet. Ruziën zou niets oplossen.

De dag daarna nam hij haar naar de boog van Constantijn en vertelde haar over de tijd die hij diende in het Romeinse leger. Haar mond viel werkelijk wijd open toen hij haar vertelde over hoe hij en Elijah Rebekah net hadden kunnen redden van een hunter toen ze terugkeerden van een oorlog... Een hunter was een mens die werd aangeduid door een vorige hunter en die na een bepaald aantal vampiers vermoord te hebben, een hunterstatoeage zou krijgen waarmee ze één of ander relikwie zouden kunnen vinden. Ook hadden ze bovenmenselijke krachten en instincten speciaal ontworpen om vampiers te vernietigen. Ze waren haast onverwoestbaar en als je er eentje vermoordde dan zou je beginnen hallucineren en in die hallucinaties zou de geest van die hunter je overtuigen om zelfmoord te plegen.
Creepy.
Daarna gingen ze naar het Romeinse forum en de Palatijn ook gekend als Palatium. Hij vertelde hier over het ontstaan van Rome, over de andere heuvels, over hoe het leven op deze berg was. Werkelijk, geen honderd reisgidsen of infoboeken hadden het zo uitgebreid, interessant en begrijpelijk kunnen uitleggen.

Die avond maakte ze haar handtas leeg om een paar dingen in haar kleinere uitgaans-handtas te steken wanneer ze plots botste op twee papieren. Ze kon onmogelijk niet die tekenstijl herkennen. Klaus had een tekening van haar gemaakt toen ze tezamen dat ijsje hadden opgegeten bijna drie dagen geleden. Hij moet het vast gemaakt hebben en in haar handtas hebben gelegd toen ze naar het toilet was gegaan. De andere tekening was van in Pompeii. Maar deze was veel gedetailleerder. Ze herkende waar ze stond. Maar het zag er anders uit. Alsof er nog in gewoond werd. Op de achtergrond liepen kinderen in korte toga's achter een hondje aan. Zijzelf was de enige die in kleur was getekend en ze droeg een lange blauwe chiton. Eén van de mooiste die ze had gezien. Haar haren lagen los zoals normaal alleen zat er nu een lauwerkrans op haar hoofd. Ze leek compleet in het beeld te passen al sprong ze er veel meer uit door de aandacht die in haar was gestoken terwijl de rest van de omgeving veel minder liefde had gekregen... Liefde. Hij tekende haar met liefde, realiseerde ze zich met een schok.
Hij schilderde meestal geen mensen, laat staan dat hij voor mensen schilderde. Hij stak nooit echt aandacht in haar omgeving op de tekening, vooral in haar. Ze keek nooit recht naar hem hoewel ze wist dat ze haast altijd in zijn ogen keek. Dat was gewoon een eigenschap van vampiers. Het was een instinct de ander te observeren en niet uit het oog te verliezen in geval dat er een gevaar zou kunnen ontstaan.
Een idee kwam in haar op en haastig nam ze haar camera en ging terug naar die foto's van de eerste dag. Ze zoomde opnieuw in op de foto waar Klaus op stond te schilderen maar lette deze keer op wat hij schilderde. Ze bedankte haar camera die zo scherp was wanneer ze zag dat hij de Trevi fontein had geschilderd met op de rand zittend: een blondine.
Werkelijk, hoe groot was de kans?
Ze ging opnieuw door al haar foto's en haast altijd wanneer ze samen op de foto stonden was hij naar haar aan het kijken. Ze voelde zich plots schuldig: hoe lang ging ze hem nog aan het lijntje houden?

'Caroline? Kom je?' De seconde dat Elena de deur opende had ze snel haar camera en de tekeningen onder haar bed geschoven. 'Ja, ik kom.'