Hoofdstuk Vijf

Bavarf Strafrecht kon het nog steeds niet bevatten dat er vandaag echt mensen aan zijn deur hadden gestaan: het was al zo lang geleden dat er iemand aan zijn bel had gezeten, vaag bij hem naar binnen had kunnen kijken. Hij vroeg zich af of hij er wel goed aan gedaan had om uiteindelijk de deur open te maken voor dat meisje en haar rare vriend. Zijn laatste whisky fles was alweer bijna leeg, hij hoopte dat Julien snel weer langs zou komen. Ook was hij bijna door zijn eten heen en hij mocht absoluut niet omkomen van de honger. Eigenlijk wist hij niet waarom, dan zou hij eindelijk weer bij zijn geweldige vrouw en hun twee kindjes kunnen zijn. Maar nee, hij moest volhouden, voor Alies en de kinderen. Ze zouden echt trots op hem kunnen zijn. Zijn ogen dwaalde af naar een foto die op de schouw stond. Alies leunde tegen Bavarf aan, terwijl Brandon en Mark voor hun op de grond zaten. Die foto raakte hem nog altijd, ook nu voelde hij de tranen prikken, maar hij mocht niet huilen. Hij huilde al veel te vaak. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en staarde daarna weer naar de tafel, om de laatste slok van zijn whisky naar achteren te gooien.

Julien Morrison was weer klaar voor zijn wekelijkse bezoek aan zijn... Hoe kon hij het noemen? Hij had er niet echt een naam voor, hij deed het gewoon. Iedere week uit zichzelf, hij wist niet eens meer hoe lang hij er al mee bezig is geweest. Zo lang als hij zich kon herinneren: hij voelde zich schuldig tegenover Bavarf Strafrecht. Zijn vader, Paul Morrison, is de schuldige partij geweest in het ongeluk van zijn vrouw en kinderen. Sindsdien is hij diegene geweest die Bavarf in leven heeft gehouden, zonder hem zou hij nu waarschijnlijk onder de grond liggen, bij zijn vrouw en zijn kinderen. Ergens van binnen wist Julien dat dat eigenlijk ook was wat Bavarf wilde, maar dat liet Julien absoluut niet gebeuren. Want, wat moest hij überhaupt zonder Bavarf? Zijn vader was er niet meer, hij had geen vriendin, zijn moeder was helaas al veel te vroeg gestorven en zijn vrienden waren nergens meer te vinden na de gebeurtenis rond Bavarf Strafrecht. Tenminste, toen ze erachter kwamen dat het Juliens vader was, die erachter zat, ook al was het dan nog niet eens expres gebeurd. Hij wreef even over zijn gezicht en schudde deze gedachtes van hem af. Iedere keer als hij naar Bavarf ging kwam dit terug. Het was hem maar al te duidelijk geworden dat hij niets meer uitmaakte voor deze maatschappij. Voor de laatste keer wierp hij een blik in de spiegel en zuchtte bij het aanzicht. Hij zag er dan ook niet al te goed uit, geen enkel meisje zou hem willen, laat staan met hem naar bed gaan. Hij leek op zijn vader, dat was ook een van de redenen waarom hij zichzelf niet zo goed meer kon accepteren. Julien schudde zijn hoofd en draaide zich weg van de spiegel, hij gooide de laatste boodschappen voor Bavarf in de tas en ritste deze dicht. Hij trok zijn gitzwarte hoodie aan, die hij altijd aanhad, als hij richting Bavarf ging. Voordat hij de muts opzette, haalde hij nog een keer een hand door zijn haren. Hij pakte de wit met blauw geblokte tas van de tafel en hield deze stevig vast in zijn rechterhand, zo stevig dat zijn knokkels er helemaal wit van werden. Nog snel viste hij zijn sleutels van het keuken tafeltje en verdween toen het huis uit, zijn voordeur hard dichttrekkend. Niemand besteedde ook aandacht aan Julien, dat was misschien nog wel het ergste: mensen deden alsof hij niet eens bestond. Hij niet hier woonde op nummer vierentwintig. Zijn deur hoefde hij ook niet op slot te draaien, alsof iemand bij hem zou willen inbreken. Er lag toch niets van waarde. Zelf leefde hij van de erfenis van zijn moeder, niemand die hem aan wilde nemen als werknemer. Hij had het ooit wel geprobeerd, maar dat leidde tot niets. Op het moment dat hij het appartementencomplex uitstapte deed de frisse lucht hem toch goed, hij ademde stevig in en uit en genoot van de geur van de regen dat net gevallen was. Julien was gewend aan de weg en kende hem blindelings, hij liep altijd door het bos, dat maakte hem altijd vrolijk. Deze keer liep hij er sneller over dan normaal, een kleine twintig minuutjes, meestal duurde het toch wel een half uurtje. Hij had geen idee waar het aan had gelegen. Een lichte zenuwsteek schoot door zijn buik toen hij het pad op liep, hij klopte twee maal op de deur, zoals afgesproken en wachtte gespannen af op zijn wekelijkse confrontatie met Bavarf Strafrecht.

Bavarf Strafrecht was net een beetje bekomen van het feit dat hij bijna weer had moeten huilen en dat zijn whisky nu toch echt op was, toen er op de deur geklopt werd. Twee maal, dat kon niemand minder zijn dan Julien Morrison. Hij had niets tegen die jongen, vond het wel aardig dat hij hem hielp, hij vond 'm alleen een beetje vreemd, alsof hij niets met iemand te maken wilde hebben, eigenlijk een beetje zoals hijzelf, alleen had hij er een goede redne voor. Misschien Julien ook wel, vanwege zijn vader en al dat soort, maar toch kon Bavarf er niet helemaal bij, het was een gezonde jonge jongen. Hij duwde zichzelf met moeite uit de stoel en een kreun verliet zijn mond toen hij zichzelf uitrekte. Hij schuifelde naar de deur, draaide deze van het slot en opende de deur voorzichtig. Het was inderdaad Julien, de jongen glimlachte licht naar Bavarf en gaf hem de wit met blauw geblokte tas, iedere week was het zo'n zelfde tas. Bavarf zette deze tas achter hem neer en gaf hem de wit met geel geblokte tas terug, alsof hij deze er speciaal voor had gekocht. Verder zei hij niets, maar het was goed zo. Hij knikte nog een keer naar Bavarf en draaide zich daarna weer om, Bavarf staarde hem na totdat hij helemaal verdwenen was, terug het bos in. Bavarf zuchtte trillerig en duwde zijn deur weer dicht, om deze toch maar weer op slot te draaien. Hij pakte de tas op en verdween met de tas richting de woonkamer. Het eerste wat hij deed was de fles whisky eruit halen, deze openen en een grote slok nemen. Hij kon weer een week doorkomen.