O33 • Let me go...

'Nou, ben je nog van plan het mij te vertellen of moet ik het soms gaan raden?' vroeg Draco mij ongeduldig toen ik na vijf minuten nog niets had gezegd. Zoals verwacht zat Draco in de leerlingenkamer op mij te wachten, terwijl de rest van de leerlingen bij het avondmaal zaten.
Ik zuchtte enkel terwijl ik Draco zijn doordringende blik probeerde te negeren. 'Wat moesten McGonagall en Snape van je?'
'Draco, alsjeblieft!' Het was niet mijn bedoeling om de sneeuwblonde jongen zo af te snauwen, maar op dit moment kon ik zijn opdringerigheid niet goed verdragen. Ik drukte opnieuw mijn handen tegen mijn slapen en begon die voorzichtig te masseren.
Draco zijn gezicht betrok en hij keek direct van mij weg. 'Draco, het spijt me.' mompelde ik. Ik had hem natuurlijk nog nooit zo afgesnauwd.
'Audrey, wat is er allemaal gebeurt?' Voor het eerst na een lange tijd klonk zijn stem weer als de oude. Rustgevend, warm en gemeend. Hij keek weer terug in mijn ogen en ook de blik daarin was net als vroeger. Ondeugend, maar tegelijk ook levendig en liefdevol.
Ik besloot Draco alles tot in de kleinste details te vertellen. Het idee dat Draco hier mogelijk mee te maken zou kunnen hebben knaagde nog steeds aan mij. Toen ik uitgesproken was kon ik de uitdrukking op zijn gezicht moeilijk plaatsen, maar zijn emoties die ik stiekem toe liet verrieden hem. Angst.
'Nee...' fluisterde ik zacht terwijl ik de blonde jongen ongelovig aankeek. 'Jij hebt Katie Bell vervloekt?!'
'Audrey, wacht. Ik kan het uitleggen!' Maar zijn woorden hadden geen effect op mij, ik was te boos om überhaupt naar hem te kunnen luisteren.
'Hoe kon je?!' Onbewust verhief ik mijn stem, iets wat ik haast nooit deed. Net als Draco die ineen kromp.
'Audrey, het was niet mijn bedoeling-'
'We kunnen onschuldige mensen hier niet bij betrekken, Draco!' Ik gooide mijn armen in de lucht. 'Ze had wel dood kunnen zijn!'
'Ik weet het.' Ik was zo boos dat ik niet eens de zwakheid in zijn stem kon horen. Alsof hij bijna op het punt stond om in huilen uit te barsten.
'En Anthony? Was dat ook jouw schuld?!'
'Nee, nee! Absoluut niet!' Iets in mij kalmeerde een beetje toen ik dat hoorde. Ik moest toegeven dat ik opgelucht was te horen dat Draco niet de oorzaak was van Anthony zijn dood. Tegelijk betekende dat ook dat het nog steeds mijn schuld was.
'Audrey, alsjeblieft.' Draco stak zijn hand naar mij uit en pakte voorzichtig die van mij vast. 'Het was absoluut niet mijn bedoeling om Katie te vervloeken. Het was niet de bedoeling dat zij die ketting zou aanraken. Het spijt me.'
Terwijl zijn duim liefdevol over de rug van mijn hand streek kon ik Draco enkel in zijn ogen aan blijven staren. Hij loog niet. Ik kon het voelen. 'Ik geloof je.' mompelde ik zacht, volledig gekalmeerd.
Ik nam weer naast Draco plaats en zuchtte diep. 'Dus ik vermoed dat dit plan A was?' vroeg ik de sneeuwblonde jongen terwijl zijn hand nog steeds stevig die van mij vast hield.
'Ja, dit was plan A, en die is mislukt.'
'Wat is plan B?'
'Dat kan ik je helaas niet zeggen.'
'Waarom niet?' vroeg ik hem verwijtend. 'Wij zijn een team, weet je nog?'
'Dat klopt, maar de Dark Lord vertrouwt je nog steeds niet. En ik eigenlijk ook niet.'
'Pardon?' Opnieuw borrelde iets van woedde in mij op. 'Gaan wij het hier nu serieus hebben over wie er te vertrouwen is en wie niet? Is dit een grap of zo?!'
Draco zijn gezicht betrok van pijn, maar hij herpakte zichzelf snel weer en liet ditmaal niet over zich heen lopen. 'Dat is verleden tijd. En als ik het plan niet met je wil delen, dan hoef ik dat ook niet. Ik ben jou niets verschuldigd of verplicht!'
Ik moest hard op mijn onderlip bijten om de drang Draco hard in het gezicht te slaan te onderdrukken, net als de verwensingen die ik hem toe wilde schreeuwen.
'Prima.' mompelde ik knarsetandend waarnaar ik zijn hand ruw weg sloeg en op stond. 'Ik ga slapen. Slaap lekker, Draco.' En zonder de blonde jongen nog een blik waardig te keuren verliet ik de leerlingenkamer.