15. nog een klein onder onsje

Ryan rende weer naar boven, omdat hij in zijn oog hoeken een bruinharig meisje naar boven had zien lopen , van ongeveer 1.70 lang en fel groene ogen. "Maddison" al hijgend stond hij boven aan de trap met zijn handen steunde hij op zijn knieën. "Hey Danny" "wat ?" Door al dat gehijg en die inspanningen was hij hun laatste gesprek vergeten. Maddison had het in de gaten en lachte met haar hond voor haar mond. "Ik dacht dat je mij clair zou noemen" met haar wenkbrauw die omhoog schoot bood ze hem haar hand aan. "1-0 , hoe gaat het ?" "Goed , goed Heb zin in Thailand" Maddison liep richting de meisjes toiletten , dat wat Ryan niet in de gaten had en gewoon door praatte , "Thailand ?" Had hij verbaast uit geroepen en een aantal keren herhaald, zijn gezicht sprak boekdelen , hij snapte er niets van ! "Stond jullie gidsje van school, en als je het niet erg vind..- " al wijzend naar de toilet door "Moet ik dit echt zelf doen" ze gaf Ryan al weer een onbewuste knipoog en Ryan draaide zich al om, wat niet nodig was want de deur ging al met een klap dicht. niets vermoedend liep Maddison de toiletten uit, niet verwachtend dat Ryan haar nog steeds stond op te wachten, "Clair waarom knipoogje de hele tijd" met een lach verscheen Ryan vlak voor haar gezicht , zijn neus raakte haar neus, "Knipoog ik dan?" lichtelijk verbaast keek ze Ryan aan die ietsjes naar achteren bewoog, zodat ze mekaar niet meer raakte.
"Yup" "Ow sorry !Ik ... Ik...-" Maddison keek snel naar haar gympisch die onder de sneeuw zaten , met een blos op haar wangen merkte Ryan dat ze het écht onbewust had gedaan.
"Heey jph het is al goed , ik vroeg het me alleen af , heb je een tic ofzo ?" "Nee , ben alleen alergisch voor jou " lachend rende ze van hem weg naar haar vriendinnen, Ryan deed hetzelfde.

al vloekend op de fietst , fietste hij naar Utrecht. Om te schaatsen op een kunst baan. langzaam dwarrelde er sneeuw uit de hemel , het is bijna kerst , bedacht ryan zich die bijna abrupt stopte. langzaam stapte hij van zijn fiets, Maddison die achter hem had gereden deed het zelfde , al snel liet ze zichzelf vallen op de grond om daarna een sneeuw engel te creëren. Ook Ryan deed dit na om daarna zijn geërgerde klasgenoten te belagen met sneeuwballen.
uiteindelijk stapte zijn CKV docente van haar fiets om de jongeren te kalmeren , "Willen jullie schaatsen of sneeuwballen gooien ?" had ze rustig gezegd tegen de jongens en meisjes die beschaamd naar beneden keken. "Sorry mevrouw , het is mijn schuld" Ryan keek omhoog naar zijn CKV docente , als een puppy die een standje had gehad. "Ik wil jullie creativiteit ook niet onderdrukken maar , Meneer Ramselaar verwacht jullie zo meteen" al snel sprongen ze weer op de fiets en vervolgde hun reis naar de hei.

eenmaal op de hei aan gekomen zagen ze dat de docenten al gearriveerd waren , ze hadden een grote tent op gezet zodat de hele klas kon staan, met veel ruimte om hun heen en boven hen. na een kleine toespraak gingen de kinderen bij een van de grote tafel staan , zoals die bar tafels , en pakte hun tas uit waar veel lekkers in verborgen zat. Aan chocolade en snoep niet te weinig , langzaam maar zeker verdween het snoep goed in de monden van de druk etende tieners , onder toezicht van de 3 docenten die mee aten.
al snel gingen Ryan's vrienden voetballen en vroeg of hij ook kwam, waarop Ryan weigerde , hij keek schuw naar het begin van de hei , waar die 2 paaltjes stonden met daarnaast een schuurtje , voor de mensen onbekend terrein voor ryan zijn 2de huis. Maddison had ook geen behoefte om bji haar vriendinnen te zijn , die roddelde en over de laatste mode aan het praten waren. "Waarom pak je je gitaar niet ?"
"Maar mijn vrienden" fluisterde Ryan , die het niet zo prettig vond om over zijn gitaar te praten terwijl zijn vrienden en iedereen het kon horen. "Je vrienden hebben je al eens horen zingen...-" "Dat ... was karaoke en k was tussen haakjes dronken" "dat geloofde ze niet" zei Maddison op de toon van , ik heb iets wat jij wilt hebben maar ...
"Hou er nou maar over op okay" als een schizofreen kijkend om zich heen trok hij onbewust veel aandacht, wat hij niet wou.
langzaam verplaatste hij zich zelf naar de docenten. waarmee hij al snel een praatje maken, uiteindelijk had hij niets meer te zeggen besloot wat rond te lopen , uiteindelijk kwam hij bij zijn schuurtje , de sleutel brandde in zijn hand , hij moest, maar kon hem niet open maken. "Je kan het wel" hoorde hij een zacht stemmetje zeggen, wetend dat het Maddison was. hij voelde haar hand op zijn schouder , op diezelfde schouder droeg hij zijn gitaar. Hij maakte het slot open en liep verder de hei op op weg naar het stukje bos , op weg om te spelen.