14.

‘Hebben jullie enig idee hoe stom jullie zijn geweest? Vechten als dreuzels, midden in de eetzaal?! En denk aan alle eerste jaars die jullie voorbeeld zullen volgen?! Wat haalden jullie in vredesnaam in jullie hoofd!’ Professor Anderling is rood aangelopen van de woede, en haar knotje hangt slap naar de zijkant in plaats van strak op de achterkant van haar hoofd. Ze zucht geïrriteerd, gaat zitten maar staat dan weer op.
‘Wat was de reden?’ Ze probeert duidelijk kalm te blijven, maar haar handen trillen wel. Sneep staat naast haar, en kijkt ons giftig aan.
‘Het ging om Buckater.’ Zegt hij lijzig, en Anderlings ogen puilen bijna uit haar ogen.
‘200 punten aftrek voor Griffoendor en Zwadderich! Een gevecht om een meisje, zijn jullie gestoord?! Laat me dit niet nog een keer meemaken, want dan zijn jullie alle drie geschorst.’ Ik slik.
‘En nou wegwezen. Naar de ziekenzaal of waar dan ook, ik hoef jullie gezichten niet meer te zien de komende tijd.’ Eenmaal buiten haar lokaal loopt Jason snel de andere kant op, en verdwijnt.
‘Lafaard.’ Zegt Draco geïrriteerd, en kijkt dan naar mij. Ik weet dat hij nu pas ziet dat ik bebloed ben.
‘Jasmine, what the hell is er met je gebeurd?!’ Hij pakt mijn gezicht in zijn handen en draait hem naar rechts, zodat hij de wond op mijn hoofd kan bekijken.
‘Was hij het? Nou? Moet ik achter hem aan gaan?’ Ik duw zijn hand weg, en wend mijn blik af. Draco verstijfd.
'Was ik het?' Hij klinkt ongelofelijk geschrokken, maar ik heb geen medelijden met hem.
'Het spijt me..' begint hij, maar ik onderbreek hem.
'Je was echt heel eng net.' Mijn stem klinkt irritant hoog en trillend.
'Jasmine..' Hij pakt mijn gezicht vast, en dwingt me hem aan te kijken.
'Don't, niet doen. Als Sneep er niet tussen was gekomen had je hem vermoord, ik waardeer je hulp maar ik kan best voor mezelf op komen.' Hij fronst.
'Dus ik moest hem maar zijn gang laten gaan? Hij zat je aan te tasten!'
'Het is anders niet zo dat er dankzij hem een gat in mijn hoofd zit of wel?' Ik voel me duizelig, en er dansen sterretjes rond Draco zijn hoofd.
Hij verstijfd, word bleek en weet even niets meer te zeggen.
'Ik zou je nooit met opzet pijn doen. Jou in iedergeval, Jason verdiende het.'
'UGH! Je snapt het niet of wel?! Iemand aanvallen in het algemeen is slecht Draco, ik dacht dat jij beter was dan dat! Je hebt zijn neus gebroken!'
'Weet je wat?' Hij klinkt koel.
'Laat maar oké?Ik neem mijn excuses terug want jij waardeert ze toch niet. Ik had hem gewoon zijn gang moeten laten gaan volgens jou, dus blijkbaar vind je hem leuk.' Ik wil iets zeggen maar hij steekt zijn hand op.
'We zijn nog geen dag samen of je probeert mij van alles te beschuldigen, dit is niet eens een echte relatie! Ik probeerde je alleen te helpen, maar dat is niet goed genoeg voor jouw.' Mijn ogen sperren zich wijd open. Dit is niet een echte relatie? Dus hij denkt niet hetzelfde over mij, als ik over hem? Hij wilt nog iets zeggen, maar ik begin al weg te rennen voordat hij uitgepraat is. Ik ga de meisjes wc's binnen, sluit mezelf op in een wc en huil

Als ik dacht dat het gevecht al erg was, had ik nog zeker geen idee van wat me erna te wachten stond. Ik mocht van Madame Pleister één lesdag missen, maar nu op mijn vijfde dag op Zweinstein kijkt iedereen me dodelijk aan. Jason en Draco waren elkaar aangevallen. Hun hadden gevochten, hun hadden mij zelfs gewond gekregen. Maar ik ben de schuldige, want op de een of andere manier weet iedereen dat het om mij ging. Suprise, suprise. Jason probeert me niet meer aan te spreken, en zelfs Hermelien, Ron en Harry zijn een beetje kortaf. De enige die niet van mijn zijde afwijkt is Jessica. Lieve, trouwe, mooie Jessica. Ze scheld de mensen uit die me na kijken, en troost me als ik me slecht voel. Als ik tijdens het eten een briefje krijg waarin staat dat Perkamentus me wilt zien, voel ik me schuldig. Hij verwachtte me gisteren al.. Hopelijk weet hij dat het niet mijn bedoeling was.. Ondertussen worden de lessen steeds moeilijker, en ik heb er moeite mee mijn hoofd bij de les te houden. Het is ondertussen donderdag, en ik kijk uit naar een bezoek aan Zweinsveld morgenmiddag.

Op de gang, onderweg naar de leerlingenkamer kom ik professor Slakhoorn tegen. Ik glimlach naar hem, en hij stopt me.
'Jasmine, ik weet niet of je mijn boodschap hebt ontvangen maar ehm.. Ik geef eens in de zo veel tijd een soupeé voor mijn speciale leerlingen.' Ik frons.
'Je bent uitgenodigd! Het is morgenavond, en je mag iemand meenemen.'
'Ja dat lijkt me leuk.' Zeg ik vlak, en pers er een glimlach uit. Hij doet hetzelfde, en we lopen verschillende kanten op.
'Wacht even mevrouw Buckater.' Ik draai me weer om. Hij komt met een verwarde uitdrukking naar mij toe.
'Ik heb een vraagje over iets.. Hoe heten je ouders?' Ik sta versteld. Waarom wilt hij dat van mij weten?
'Mijn moeder heette Nisrina Buckater, en mijn vader heb ik nooit gekend.' Hij blijft stil, en zijn mond neem de vorm van een 'O' aan.
'Hoezo professor?'
'N.. niks, je doet me denken aan iemand. Ken je waarschijnlijk niet.' Hij lacht nerveus.
'Misschien wel, hebt u mijn ouders op school gehad?' Hij friemelt aan zijn das en kijkt om zich heen.
'Ja je moeder, ze was een pientere en lieve meid in mijn lessen. Hoe gaat het met haar?' Hij weet het nog niet..
'Ze is do.. heengegaan.' Verbeter ik mezelf. Slakhoorn trekt wit weg.
'Mijn hemeltje! Wat erg.. Hoe dan?' Ik haal mijn wenkbrauw op. Waar wilt hij in godsnaam heen?
'Ze is eh.. vermoord.' Ik besluit niet te liegen tegen een leraar. Hij is ondertussen zo wit als een lijk.
'Is er iets wat u me wilt vertellen professor? Eh gaat het wel?' Hij ziet er uit alsof hij ieder moment kan flauwvallen.
'Hildebrand!' Ik kijk om, en zie professor Anderling haar hoofd uit haar lokaal steken.
'Wat is er aan de hand?' Haar ogen versmallen, en ze kijkt hem achterdochtig aan.
'Hemeltje is het al zo laat?! Ik moet weg, ik hoop je morgenavond in mijn vleugel te zien!' Slakhoorn loopt vlug van mij en professor Anderling weg. Ik draai me naar haar toe.
'Professor?'
'Ja?' Ze is ondertussen uit het lokaal gekomen.
'Hebt u les gegeven aan mijn ouders? Met alle respect, Professor Slakhoorn liet blijken dat hij ze heeft gekend maar zei er verder niets over..' Ik klink zielig, en we merken het allebei. Haar blik staat opeens vol met medelijden.
'Kom binnen, mevrouw Buckater.'