009

Niet veel later, hoor ik Balin zeggen dat we naar de keuken moeten komen. Als ik met tegenzin de kamer verlaat, kijk ik hem vragend aan. Hij schudt zijn hoofd. 'Nog niet,' zegt hij zacht. Ik knik langzaam terwijl er een steek door mijn buik trekt.
'Toch bedankt voor het proberen,' zeg ik met een waterige glimlach als we naar de keuken lopen. Balin glimlacht enkel als antwoord. In de keuken aangekomen, zie ik dat de rest er al is. Ik kijk snel naar mijn oom, die me aankijkt alsof hij een manier bedenkt om me te vermoorden. Ik kijk snel weg en loop naar een lege stoel, aan het eind van de tafel. Ik bekijk mijn nagels en keur Thorin geen blik waardig. Ik luister naar wat hij zegt, ongeveer dan. Ik hoor iets over Erebor, een sleutel en een geheime ingang. Over een contract en fornuis met vleugels? Geen idee wat dat te betekenen heeft, iets met as en dan Bilbo. 'Nope,' zegt hij, dan hoor ik een bonk op de grond. Nu kijk ik op en zie de hobbit op de grond liggen. Ik sta op en loop naar hem toe. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik denk dat Bofur er iets mee te maken heeft, met zijn vliegende fornuis en as. Ik sta als eerste naast de Hobbit en breng hem naar zijn woonkamer. Als een van de enigen lijk ik vertrouwen in hem te hebben. Misschien komt het omdat ik mensen sneller oordeel, want ik weet dat ik geen typisch meisje ben, dus ik oordeel mensen zoals ik beoordeeld zou willen worden. Ik zie de mogelijkheden in iemand, en Bilbo heeft veel mogelijkheden. 'Hobbits zijn gevoelig,' mompel ik tegen de rest, terwijl ik kijk of er nog iets is wat de hobbit tot rust zou kunnen brengen als hij bijkomt. 'ze zijn anders. Ze zijn geen avonturen gewend als helemaal geen draken. Iets voorzichtiger zijn met jullie woordkeuze zou helpen. We kunnen het niet permitteren dat onze inbreker flauwvalt tijdens de queeste.'
'Hoe weet je dat?' vraagt Bofur. 'Hoe weet je zoveel over hobbits?'
'Praten,' antwoord ik simpelweg. In een kastje heb ik kamillethee gevonden, dat helpt vast wel. Ik schenk wat in en loop richting de woonkamer. 'moeten jullie ook eens proberen,' zeg ik snel voor ik wegloop. Het kopje zet ik neer op de bijzettafel en niet veel later komt Bilbo bij. Ik geef hem het kopje met kamillethee aan, wat hij dankbaar aanpakt. 'Let niet op de anderen,' zeg ik zacht. 'ze kunnen erg tactloos zijn.' Bilbo glimlacht vaag en neemt een slok van de thee. 'Je zou het best kunnen, weet je.'
'Wat?'
'Inbreken. Het overleven, terugkomen in je prachtige hobbithuis. Ik zie het aan je. Je weet het misschien niet, en de rest ziet het misschien niet, maar die zijn zo blind, die herkennen zulke eigenschappen niet als het niet verpakt zit in een mannelijke dwerg.'
'Hoe weet je dat?'
Ik haal mijn schouders op. 'Ik zie het gewoon. Je zou er over na moeten denken. Het is een manier om aan die dagelijkse sleur te ontkomen. Dingen ontdekken die je nooit eerder hebt gezien. Erebor zien. Volgens mijn moeder is het prachtig. Volgens mijn oom ook, maar...' Ik stop abrupt en kijk weg.
'Maar wat?' vraagt Bilbo.
'Niks, laat maar.' Wat ik nog wilde zeggen is "van hem durf ik het iet aan te nemen, hij lult zoveel onzin," maar ik zeg dat maar niet, hij is nog steeds dichtbij, en hij zou het nog kunnen horen. Dan zou mijn kans om mee te gaan al helemaal verdwenen zijn. Bilbo lijkt mijn gedachten te lezen, want hij zegt zacht : 'Jullie... jullie hebben niet de beste band, of wel?' Ik snuif minachtend en kijk snel om, Thorin zie ik praten met de anderen, over weet ik veel wat. Vast iets onzinnigs, zoals altijd. 'Zeg maar gerust vreselijk,' zeg ik, terwijl ik naar de grond kijk. 'ik weet dat hij meer om Fili en Kili geeft dan om mij. Ik merk het aan hem. Hij is veel strenger als het om mij gaat, Fili zou hem nog kunnen vragen of hij naar Mordor mag en hij zou het toestaan, ik mocht mijn huis niet uit als het aan hem zou liggen. En we hebben vaak ruzie. Hij kan best aardig zijn, toen ik een Dwergling was, was hij dat ook, maar toen ik ouder werd...nou ja, niet.'
'Is hij niet gewoon beschermend tegenover jou?' vraagt Bilbo. 'Dat hij bang is dat jou iets zal overkomen?' Ik haal mijn schouders op. Dat heb ik al vaker overwogen, maar ik kan het gewoon niet geloven, hoe vaak ik het herhaal, ik geloof het gewoon niet. Het klinkt te belachelijk. 'Dan zou hij me moeten zien trainen,' antwoord ik. 'ik kan mezelf prima verdedigen.'
'Dat geloof ik best,' zegt Bilbo met een voorzichtige glimlach. 'je laat niet zomaar iemand over je heen lopen.'
'Niet bepaald nee,' zeg ik met een poging tot een glimlach. 'ik kan prima voor mezelf zorgen, maar het alsof iedereen dat ontkent.'
'Ken je ze al lang?'
'De meesten wel, van dit gezelschap wel een aantal ja,' knik ik. 'hoezo?'
'Misschien,' begint Bilbo. Hij pauzeert even om de goede woorden te vinden. 'misschien willen ze net onder ogen komen dat je opgroeit en voor jezelf kunt zorgen. Misschien ben je nog klein in hun ogen, omdat ze willen geloven dat je dat nog steeds bent.' Ik knik langzaam. Zo had ik het nog nooit bekeken. Misschien heeft Bilbo gelijk, misschien is dat wel zo. Maar ik weet niet of dat iets voor mijn oom is. Misschien wel, misschien niet, ik weet het niet zeker. Misschien moet ik ooit met hem praten, als hij me ooit nog aankijkt. 'Misschien wel,' fluister ik. 'dankje, Bilbo. En sorry dat ik zo tegen je zeurde, ik..moest gewoon mijn frustraties kwijt.' Bilbo glimlacht vriendelijk naar me.
'Geen dank. En het maakt niks uit, je kan het sowieso niet opkroppen.' Ik glimlach terug en kijk even naar de keuken.
'Ik ga terug, ga jij ook?'
'Ik kom zo.'
'Oké, denk het nog over na,' zeg ik, terwijl ik het contract een beetje verschuif. Dan draai ik me om en loop naar de rest. Ik wurm mezelf langs Thorin, die doet alsof ik er niet ben -niet dat het me iets uitmaakt, ik vind het wel prima zo- en ga weer zitten naast Fili. 'Wat deed je?'
'Met Bilbo praten,' antwoord ik schouderophalend. 'wat dacht je? Dat ik een plan beraam om jullie allemaal te vermoorden?'
'Met jou weet je het maar nooit.'
'Ik vroeg jou niks, Kee.' Ik glimlach vaag en rol met mijn ogen. Ik leun met mijn ellebogen op het tafelblad terwijl ik onopvallend naar Thorin kijk. Hij ziet er niet bepaald geruststellend uit en ik vrees dat deze uren mijn laatsten zullen zijn. Ik verschuif mijn blik naar Bilbo, die het contract nog eens oppakt en het doorleest. Dan kijk ik weer naar Thorin. Ik zou misschien met hem moeten praten, ooit, maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik heb geen behoefte aan hem, hij vindt me toch niks waard, wat Bilbo ook mag zeggen over dat hij misschien wel bezorgd om me is, de blikken die hij me af en toe zendt, vertellen genoeg. Hij haat me, vast en zeker. En eigenlijk, als ik nadenk, kan ik hem gene ongelijk geven. Ik ben roekeloos, koppig, heel eigenwijs, volhoudend, ik vind het knap dat mijn broers en mijn vrienden niet gek van me zijn geworden, als ik één van hen was, zou ik niet eens in mijn eigen buurt komen. Misschien moet ik onder ogen komen dat ik nooit in mijn Dwergenleven een avontuur zal beleven dat echt interessant is, dat eeuwen later nog overgeleverd wordt. Misschien moet ik me neerleggen bij het idiote besluit van mijn oom. Misschien- 'Lili,' ik kijk op en kijk vragend naar mijn oom, die me riep. Wonderbaarlijk, hij praat tegen me. Ook al klonk zijn stem hard en nog voel woede toen hij mijn naam uitsprak. Hij wenkt met zijn hoofd naar de gang en gebaart dat ik mee moet komen. Ik weet niet wat er gaat gebeuren nu, maar ik vermoed niet veel goeds. Langzaam sta ik op en loop naar de gang.