The Doctor

Het was donderdag ik was net een weekje 12. Ik had voor mijn verjaardag allerlei spulletjes gekregen en die was ik nu aan het uitproberen op Nikki. Nikki vond het prachtig, ze lachte helemaal van oor tot oor. Het was nog vakantie en de scholen zouden zo beginnen. Nikki was heel ongeduldig en wou steeds in de spiegel kijken. 'Nee Nikki, nog even blijven zitten. Als je nog even wacht ben je net een prinsesje.' Nikki knikte zo heftig dat ik twee knipjes opnieuw vast moest zetten. 'Okee, nu mag je kijken.' Ik had nog niet eens mijn zin afgemaakt en ze was al weg. Naar papa en mama's kamer. Papa en mama hadden een hele grote spiegel op hun kamer, dan kon je ook de kleding zien die je aanhad. Ik liep naar mijn ouders' kamer en keek naar Nikki. 'En vind je het wat?' vraag ik haar. Ze stond voor de spiegel en keek naar zichzelf, van top tot teen. Ik had haar een prinsessen jurk aangetrokken en haar haar in een mooi knotje gedaan. Ze had ook nog een beetje oogschaduw op, maar niet te veel want dat vonden papa en mama niet goed. Ik pakte mijn mobiel, die ik ook net nieuw had gekregen, en zette muziek op. Nikki begon meteen te dansen. Ik ging op het bed zitten en keek naar het zwierende rokje van het kleine prinsesje.

'Nikki, Lotte!' Hoorde ik van beneden komen. 'We moeten gaan,' het was mama. We zouden vandaag naar de dokter gaan, Nikki voelde zich de laatste tijd niet zo goed en dus hadden we haar laten bloed prikken. 'Kom Nikki,' zei ik terwijl ik mijn muziek uit zet. 'We moeten gaan.' Ik wist dat Nikki dit eng vond, en was zelf ook altijd bang geweest voor dokters. Ik pakte haar hand en nam haar mee naar mijn kamer, waar ik haar jurk uit deed. Ik zag haar oogjes mij zielig aankijken. 'Ja de jurk moet toch echt uit. Maar het haar kan zo blijven hoor,' zeg ik met een nep lach. Mama en papa hadden mij al wat meer verteld. Ze hadden me verteld dat mijn zusje erg ziek kan zijn, dat ze vaak moe is en niet zo vaak meer kan spelen. Ik moest er niet aan denken en maakte van mijn neplach snel een echte lach en tilde Nikki op. We liepen naar beneden en trokken onze jassen aan. Nikki had heel lang gezeurd dat ze zelf haar jas aan wou doen, en vandaag mocht ze het zelf doen. Wanneer ze haar laatste knoopje dicht deed zag ik haar glunderend naar papa en mama kijken. Papa en mama waren opzoek naar alle papieren en de autosleutels en zagen het niet. 'Goed gedaan!' zeg ik dan maar snel, en ik zie dat ze trots is.

De autorit duurde lang maar wanneer we aankwamen had ik gehoopt dat het nog langer duurde. Ik was bang dat Nikki de ziekte had waar mama en papa het over hadden gehad. De ziekte had een stomme naam. Leukemie. Het is helemaal niet leuk als je niet meer kan spelen. Ook hadden ze gezegd dat ik haar niks mocht vertellen en dat Nikki zelf niet bij het gesprek aanwezig zou zijn. Ze wouden mij er wel bij hebben, waarom wist ik niet. 'Dat begrijp je wel als je ouder bent' hadden ze gezegd. Ik haatte dat zinnetje. Mama en papa zeiden het vaker tegen mij, en tot nu toe snapte ik er nog niks van. Ik stapte de auto uit en haalde Nikki uit het stoeltje. Ze gaf me even een knuffel en rende toen naar de draaideur. De knuffel gaf me hoop, dat het goed met haar ging, en dat alles normaal zou blijven, maar erg veel hoop had ik niet. Ik had gezien hoe vaak ze op de bank lag omdat ze moe was en dat ze vaak koorts had. Ik zette mezelf over de gedachte heen en liep ook zelf door de draaideur. Het ziekenhuis was veel kleiner dan de laatste keer dat ik er was geweest. Zelf was ik gegroeid en alles leek nu meer op een grote flat. Mijn ouders, die bij de balie stonden, stuurden Nikki naar mij toe. Ze wezen naar mij, en Nikki kwam op me af gerend. Als Nikki mij heeft bereikt komen mijn ouders ook al mijn kant op gelopen. Ze wijzen mij de weg en ik loop door de lange hallen. Na een minuut of twee komen we de kinderafdeling binnen. De dokter komt al op ons afgelopen en mijn ouders zeggen tegen mij dat ik Nikki maar af moet zetten bij de duplo. Ik loop met Nikki erheen en geef haar een kus. 'Hier blijven wachten he?' zeg ik en ze knikt uitbundig. Een seconde later is ze al vanalles aan het bouwen. Ik loop naar mama en papa toe en we komen de grijze kamer binnen. Er stonden een paar stoelen en daar gingen we op zitten. De vrouw, die blijkbaar dokter Muis heette, bladerde eerst door allerlei papieren. Na een tijdje pakte ze een papier die ze voor begon te lezen:
'Geachte Meneer en Mevrouw Klaver,
Jullie dochter, Nikki Nora Klaver, is onlangs getest op Leukemie.
Uw dochter is hierop getest omdat ze last had van de symptomen:
vermoeidheid, koorts en een slecht afweersysteem.
Uw dochters bloed is getest in het UMC Groningen en is positief getest.'
Even was het stil. Ik kon het niet geloven positief! Dat had ik niet verwacht. Ik keek met een glimlach mijn ouders aan. Ik schrok van hun gezicht. Ze keken voor zich uit en mijn moeder kreeg tranen in haar ogen. Ik snapte het niet maar dacht dat het maar beter was om te zwijgen. Blijkbaar had Nikki dan toch die ziekte. Blijkbaar zou ze wel nog meer moe worden en minder kunnen spelen. Mijn glimlach verdween snel en ook ik kreeg langzaam ook tranen in mijn ogen.

Van het verdere gesprek had ik niet veel meer gehoord. De enige woorden die ik onthield waren: ernstig ziek, moe,chemo, haarverlies en dood. Ik wist niet wat te doen of wat te zeggen en gaf de dokter na het gesprek een hand en liep snel naar Nikki toe. Ik kon haar niet verliezen het kan niet. Het laatste stukje ren ik en wanneer ze me ziet glimlacht ze. Ik omhels haar heel stevig en laat pas los als ik de hand van mijn vader op mijn schouder voel. Ik draai me om en begin op zijn schouder te huilen. In een flits zag ik de angst in haar ogen, net als hij te zien was in de mijne.