#001

De wind waait zachtjes door Tamar haar haar. De lucht is behoorlijk afgekoeld. Duizenden sterren blinken aan de donkere hemel. De maan staat er als hun grote leider. Tamar glimlacht. Ze is vrij, na 3 maanden hard werken is ze echt vrij. Vakantie, vanaf de eerste week keek ze er al naar uit. Werk is leuk, maar vakantie is geweldig. Zeker nu in haar nieuwe huisje. Het is niet veel wat ze heeft maar ze is er enorm blij mee! Lekker tussen de weilanden en dieren. Een nog een koopje ook, nou ja, zo gek was dat niet want het huisje zit naast het spoor. Maar dat went wel, waren de makelaars zijn woorden. Vanuit haar werk is het maar 10 minuutjes fietsen. Opeens voelt ze zich zo volwassen. Ze is pas 20 en woont alleen, heeft een baan en een opleiding. Stiekem is ze best trots op zichzelf. Dat ze dat al bereikt heeft. Sommige dagen zijn slopend, als je alles alleen moet dan. Zeker in deze hitte de laatste dagen. Vandaag was het 30 graden! Ze voelt een druppel op haar arm neervallen, en nog een, en nog een. ‘Shit…’ vloekt ze zachtjes. Als Tamar ergens een hekel aan heeft is het wel regen. Lekker dan, komt ze straks weer als een verzopen kat thuis. Zuchtend zet ze haar capuchon op en fietst verder. In de verte hoort ze gerommel en achter de bomen een paar flitsen. Kreunend begint ze sneller te trappen. Ook de regen doet met haar mee, het begint te plenzen. Het gerommel worden klappen en de flitsen komen dichterbij. Ze ziet het spoor al, gelukkig, bijna thuis. Als ze bijna bij het spoor is gaan net de bomen dicht. Tamar laat haar hoofd hangen en zucht. ‘Goedenavond.’ Zegt een mannenstem. Ze schrikt op en kijkt de man strak aan. Ze kan zijn gezicht slecht zien want hij heeft een capuchon op. Het is een oudere man, dat hoort ze aan zijn stem. In de verte komt de trein aanrijden. ‘Tot ziens,’ zegt de man en hij loopt over het spoor. ‘Meneer!!’ gilt Tamar. De trein komt met een noodvaart aanrijden en toetert luit. De man zwaait lachend naar haar. Het laatste wat Tamar hoort is een harde klap.