Khadijeh 1

Op een zomerdag schrok ik wakker van mijn moeder, die van buiten de woonwagen mijn naam riep. Het moest al laat zijn, want de zon stond hoog.
“Ik kom, mama.” Schreeuwde ik, terwijl ik uit mijn bed sprong. Ik trok snel een jurk uit mijn kast, en rende op mijn slippers de warme Italiaanse zon in. Mijn opa en mijn vader keken ernstig naar een kapot wiel van onze woonwagen.
“Khadijeh, schat, kun je alsjeblieft wat eten halen in Verona? Opa en papa zijn nog wel even bezig.” Mijn moeder leek erg bezorgd, en ik besloot meteen weg te gaan.

Met 100 euro in de zakken van mijn zandkleurige jurkje ging op pad. De slippers die ik aanhad waren niet erg comfortabel, en dat is nogal zacht gezegd: de bandjes sneden in mijn voeten, waardoor ik op elke voet een klein wondje kreeg. Verona was nog een heel eind lopen, en zand begon mijn wondjes te irriteren. Ik kreeg spijt dat ik er niet aan gedacht had water mee te nemen, maar terugkeren was de moeite niet. Na ruim een kwartier, ik kan het niet precies zeggen, omdat ik geen horloge had, kwam ik aan in Verona en godzijdank vond ik daar een fonteintje waar ik wat van kon drinken. Ik maakte de wondjes op mijn voeten ook goed schoon, en ging op zoek naar een winkeltje. Ik vond er al snel één in de buurt van een groot plein, en kocht rijst, wat appels, noten en water.
Na een paar minuten kwam ik het winkeltje uit, en tot mijn grote schrik had ik geen idee meer van welke kant ik was gekomen. Ik besloot het plein te zoeken, maar ook dat kon ik niet meer vinden. Achteraf had ik spijt dat ik niemand de weg had gevraagd, maar ik sprak geen Italiaans en de mensen keken allemaal zo boos. Uiteindelijk raakte ik de binnenstad helemaal kwijt, en ik kwam terecht bij een verlaten speeltuintje. Ik ging moedeloos op de schommel zitten wachten, zonder enig idee op wie en hoe lang. Uiteindelijk duurde het maar 10 minuten voor ik iemand tegenkwam, maar het waren de langste 10 minuten van mijn leven.