001

Liefste Mark,

Ik heb eindelijk het lef gevonden om een brief te kunnen schrijven. Vergeef me voor het lange wachten. Ik wist gewoon geen blijf met mezelf. Ik heb veel moeite gehad om het enigszins te kunnen verwerken, nog steeds trouwens. Het gaat nooit wennen, een leven zonder jou.

Vandaag is een mooie dag. De zomer slaat eindelijk toe: de zon begint te schijnen, de temperaturen stijgen en ik hoor de eerste vogeltjes al fluiten. Het is een zalig gevoel. Je zou het geweldig gevonden hebben. Jij, die zo hield van zomerse dagen. Ik kan me nog de dag aan het strand herinneren. Dat was zo hemels. Jij en ik, samen. Samen spendeerden we een hele dag op het strand, al spelend in het nog frisse zeewater, net als kleine kinderen zandkastelen bouwen en elkaar plagen in het zand. Als afsluiter keken we vanuit de duinen naar de mooie roze zonsondergang. Dat was een prachtige dag.

Nu ik erop terugblik, mis ik je weer. Maar ik vermoed dat dit nooit zal veranderen. Stiekem wil ik ook niet dat het ooit verander. Ik draag je voor altijd mee in mijn hart. Ook al zijn we door de dood gescheiden, in mijn hart ben je nog steeds dicht bij me.

Ondanks ik eindelijk de moed verzameld heb om je te schrijven, weet ik niet wat ik moet schrijven. Alles wat ik wil schrijven is: ik mis je. Eigenlijk vind ik dat wel een mooie afsluiter. Dus hierbij.

Ik mis je,
Ellen