Proloog

Het koude water dat via m’n slokdarm in mijn maag terecht kwam, was bevredigend maar ook pijnlijk. Het gaf voldoening aan je dagelijkse behoefte aan water maar de omstandigheden ervan was net de tegenpool ervan. Alsof er duizenden kleine mannetjes met vlijmscherpe zwaarden in enkele van mijn ingewanden zaten te porren. Maar hoe dan ook, het gevoel van de toegeving aan mijn dorst overwon alles, zelfs het kleine denkbeeldige legertje, met verdomd scherpe zwaardpunten en speren, dat ondertussen al in mijn maag terecht was gekomen. Eens uit de trance die het ijskoude water veroorzaakt had met de nodige fantasie, bekeek ik mijn spiegelbeeld in het water van het kleine beekje. De kleine waterdruppeltjes aan mijn snorharen leken net kleine schitterende diamantjes die meer dan ooit aan het glinsteren waren in de laatste stralen van de avondzon. Desondanks mijn kalmte leek ik wel buitenadem te zijn. De wolkjes die mijn warme adem vormde in de kille lucht van dit bos betekende niet veel goeds. De herfst kwam ten einde en de winter naderde sneller dan dat ik zou willen. Met deze gedachte viel er een eikenblad middenin mijn zelfportret en vervormde het net nog zo heldere beeld in een troebel, misvormd tafereel.

Met het horen van het gehuil van andere wolven sloeg mijn hart een tel over, mijn adem stokte en algauw groeven mijn klauwen zich in de vochtige grond die bedekt was met een dekentje van gekleurde blaren van misschien wel tientallen verschillende boomsoorten en dennenspelden. Voor dat ik het zelf realiseerde vloog ik over de grond en liet ik het tafereel van het misvormde beeld, het eikenblad en het beekje dat ik nu iets te sprookjesachtig vond achter me. Dit mocht gewoon niet gebeuren. Waarom ben ik ook zo stom geweest om David er helemaal alleen achter te laten? Moest ik per se voldoening gaan geven aan mijn eigen wensen? Waarom geloofde ik David toen dat hij beweerde dat er niets zou kunnen gebeuren en er dan nog mee hebben ingestemd om hem daar, in het onbekende bos, alleen achter te laten? Waarom had ik nog vertrouwen in de gang van zaken? Ik had de intentie om sneller te gaan rennen dan dat mijn poten me konden dragen. Ik leek wel een jachtluipaard, die in de achtervolging van zijn prooi de laatste meters er nog wat meer vaart achter zette. De sprong die het jachtluipaard zou maken op zijn antilope of zebrajong of met andere woorden zijn prooi zou bij mij wel anders gaan verlopen. Ik zou op dat moment niet meer de jager zijn maar de bezorgde moeder die een poging waagt om haar jong nog uit de klauwen van de levende moordmachine te redden.

Met de sprong die ik over de boomstam maakte knalde ik letterlijk tegen een andere woeste wolf aan en versperde zo zijn weg naar mijn kwetsbaar broertje. Hij mocht misschien tweemaal groter zijn als mij en een lichaamsmassa hebben waar de mijne nog niet eens aan kon tippen maar uit de weg gaan deed ik niet en was het ook niet van plan, nu niet of van zijn leven. Ik keek in twee woeste bruine ogen die wel vuur leken te spuwen en bij mezelf kwam er een zwaar gegrom uit mijn keel dat ontsprong in het diepste punt van mijn borstkast en mijn tanden waren werkelijk zichtbaar. Ik herinner me dat ik zijn tanden in mijn nekvel voelde boren en zijn scherpe klauwen in mijn flanken. Ik weet niet precies wat ik deed maar mijn eigen instinct nam het over en zonder er zelf bij na te denken proefde ik zelf de smaak van bloed in mijn mond. Ik weet niet hoe dit zicht voor David wel niet moest geweest zijn maar wat ik was vastbesloten dat hij hier zo snel mogelijk weg moest. Hoe dan ook, op dit moment was het enkel de wet van de sterkste die gelde en ik zou niet in staat zijn om je te kunnen vertellen wat er allemaal met me en rondom me gebeurde. Wat ik zelf niet wist was dat er binnen twee meter zich een steile afgrond bevond. Met mijn laatste kracht wrong ik me uit zijn greep en rende naar David toe die meteen op mijn gehavende rug klom.

Het laatste dat ik me van die dag herinner was dat ik een forse klap tegen mijn heup en flank kreeg en het vallen in een diepe afgrond met als eindstation de woeste golven van de zee die niets liever deden dan me opslokken en me bruusk heen en weer wiegen.
Dit keer zat het legertje mannetjes met scherpe speren en zwaarden niet in mijn slokdarm maar volledig rondom me. Ik was het vallende eikenblad dat in het ijskoude water zou vallen. Maar het enige verschil is dat het blad mooi bleef drijven en dat ik als een blok metaal naar de bodem zou zinken. Volledig verlamd liet ik het maar begaan. Ik had de kracht en moed niet meer om nog terug te vechten. Ik liet me gewillig doen en op dit moment leek de zee wel even vredig met me om te gaan. Het wiegde me heen en weer zodat ik in een diepe slaap zou vallen. Ik sloot mijn ogen en mijn poten stopten met heen en weer te spartelen gelijk een vis op het droge. Het laatste waartoe ik in staat was, was dat ik het huilen van meerdere wolven kon waarnemen. Toen viel ik in een diepe slaap, niet in staat om nog wakker te worden.