Birth

Ik rende naar mijn papa toe.
'Papa, mag ik al kijken,' vroeg ik op een zeurende toon terwijl ik aan zijn mouw trok.
'Lotte, ik zeg wel wanneer je kan komen,' zei mijn vader op een iets geïrriteerde toon. Ik rende weer terug naar mijn duplo-kasteel. Ik had mooi alle kleurtjes gesorteerd, en had iedere verdieping een andere kleur gegeven. De vader en moeder zouden boven slapen en het meisje en zusje beneden. Zo zou het vanaf nu bij ons ook gaan.
'Lotte,' riep een stem. Het was de babydokter. Ik stond op en rende naar haar toe. Zodra ik bij haar was mocht ik haar hand vast houden en liepen we samen naar het kleine witte kamertje. In het kamertje lag mijn moeder op een bed. Bij mama lag mijn kleine zusje. Ze was heel klein, want anders paste ze niet in mama's buik. Ze had hele kleine vingertjes en een klein neusje. Ze had haar oogjes dicht en had haar handjes gevouwen, alsof ze wou bidden. Bidden voor haar mooie geboorte, bidden voor dit gezin. Ik liep wat dichter naar mama toe en mocht van de babydokter op een stoel staan. Nu kon ik mijn zusje pas echt goed zien. Ik zag nu al dat ze een lief zusje zou worden. Ik zag haar mooie bruine haartjes, haar kleine nageltjes en haar kleine gefronsde wenkbrauwen. Ik keek nog een keer naar het haar. Daar zou ik mooie vlechtjes in maken later, dacht ik bij mezelf. Het was nu nog niet zo lang maar dat zou nog wel komen. Voorzichtig legde ik mijn hand op haar hoofdje. Opgewonden lachte ik en haalde dan snel mijn hand weer weg. Ik sprong voorzichtig van de stoel af en liep naar papa. Papa stond aan de andere kant van mama's bed.
'Ik vind haar heel lief,' zeg ik zachtjes. Ik zie mijn mama en papa lachen naar elkaar en ik lach ook mee.
'Vanaf nu ben ik een echte grote zus,' had ik gezegd. 'Ik zal voor haar zorgen.'

En zo zou het gebeuren, ik zou voor haar zorgen. Haar het leven makkelijk en leuk maken. Maar dat werd wel lastig. Na een paar maand kwam ik erachter dat ze snel ging huilen en boos kon zijn. Toen ze ging praten zei ze alleen de woorden mama en papa, en toen ze kon lopen kwam ze nooit naar mij toe. Pas na anderhalf jaar kwam ze naar mij toe. Ze had hulp nodig met haar puzzel. Pas toen snapte ik dat ik haar zelf kon helpen, ik moest haar hulp aanbieden en op die manier kon ik haar laten lachen. Vanaf toen waren we dikke vriendinnen, zij was het kleine schattige zusje, en ik de grote zus. Ik vond het leuk zo genoemd te worden. Het was misschien wel een woord voor: 'Zij help haar kleine zusje,' of 'Zij kan haar kleine zusje altijd aan het lachen krijgen.' Het maakte me blij, en wanneer Nikki zich niet goed zou voelen kon ik haar ook blij maken. Alles ging perfect volgens plan. Ik was de grote zus, zij het kleine zusje. Mama en papa waren heel verliefd en ze kochten vaak mooie cadeautjes voor elkaar. Mijn leven was compleet en het zou nooit meer anders
worden.