Part 1

3 dagen later

Hier zit ik dan huilend in de armen van mijn beste vriend, ik heb een zware week achter de rug gehad. De dood van mijn lieve pap, ik heb afscheid van hem moeten nemen, terwijl die tijd nog lang niet had moeten komen. De begrafenis van mijn stoere pap, die ik hoopte mee te maken, als ik oud genoeg was om zelf verder te kunnen gaan. En alle herinnering van de aller liefste pap die ik me maar kon wensen.

Na een lange tijd gehuild te hebben in de sterke armen van mijn lieve beste vriend, word ik weer een beetje rustig. 'Nils, waarom mijn vader, waarom was hij degene die dood moest, hij verdiende het niet, waarom was ik niet diegene die op dat moment op de fiets zat'? Ik zie Nils me met een verdrietige blik aankijken, ik snap best dat hij ook niet wist wat hij moest zeggen. Na weer een tijdje stil te zijn krijg ik eindelijk antwoord 'Ik weet het niet Saar, niemand verdient de dood, en jou vader al helemaal niet, maar hij was degene die op dat moment daar fietste, degene die precies op dat tijdstip zijn hand vergat uit te steken, en degene die op dat moment die harde klap voelde, die een einde maakte aan z'n leven, maar het is niet jouw schuld, jij bent niet degene die het het kon tegen houden, dus geef jezelf alsjeblieft niet de schuld'. Weer barst ik in tranen uit, maar ik weet dat Nils gelijk heeft. Maar waarom in vredes naam mijn vader?

De hele dag heb ik in de armen van Nils gehuild, ik was blij dat hij er altijd voor me was op momenten dat ik hem echt nodig had. 'nils'? ik hoorde Nils een 'ja' mompelen. 'Bedankt voor alles, en voor het zijn van mijn beste vriend, dankje'.