1.1

Lily’s POV
Ik leun met mijn hoofd tegen het raam van de trein. Mijn warme adem laat kleine cirkels achter op het koude raam. Het is veel te vroeg om iets te doen, zelfs als ik een ochtend mens was. De vreemdeling aan de andere kant van de gang blijft steeds enge blikken naar me sturen. Ik moet dit nog zeker twee uur of langer volhouden. Ik ben niet zeker of ik de blikken moet negeren of gewoon het feit moet erkennen dat hij me bang maakt. Ik besluit om het te negeren. Ik richt mijn aandacht weer naar de buitenkant van het raam en ik dommel langzaam in een roes.

Ik word wakker van het geluid van borden die worden opgehaald door de treinassistenten. De harde geluiden van elk bord, mes en vork galmt na in mijn hoofd. Ik kijk terug uit het raam en zie eindelijk de lichten van het aankomende station, mijn eindebestemming.

Ik ben op weg naar Kentucky. Ik ga mijn oude kamergenoot, Kate, bezoeken. We deelden vroeger een kamer in het weeshuis waar ik nog steeds leef. Zij is net 18 geworden, is afgestudeerd aan de middelbare school en liet me alleen achter om haar droom na te jagen op de Universiteit van Kentucky. Morgen is het Thanksgiving en omdat we beide geen familie hebben om dit te vieren, ga ik haar opzoeken. Ik ben blij dat ik voor een paar dagen weg ben uit het weeshuis. Kate had me uitgenodigd om naar de grote “Thanksgiving Football Bash” van de universiteit te komen. Ik ben niet zo’n fan van menigtes, maar ik zal het even opzij zetten en proberen plezier te maken.

Ik hoor de wielen van de trein piepen als we eindelijk vertragen en langzaam tot stilstand komen.

“Stop 546, Lexington Kentucky, Arrival time approximately 9:45 AM.” zei een vrouwelijke stem dat uit de intercom van het station kwam. “Finally!”mompel ik.

Ik greep mijn koffer en schoot zo snel als ik kon weg naar de uitgang.

Eens ik van de trein ben gestapt kijk ik rond, op zoek naar Kate. Ik vind haar in de zee van mensen en vloog op haar af. “Oh my gosh, I missed you so much.” Zei ik. Ondertussen zorgde ik ervoor dat ze begon te stikken in mijn wurgende greep dat een warme knuffel moest voorstellen. Ze was een van de enigste vrienden die ik had in het weeshuis sinds ik 5 jaar oud was. Ze zat een graad hoger dan ik op school maar we merkten nooit iets van het leeftijdsverschil. Pas toen ze afstudeerde en vertrok naar Kentucky sloeg realiteit toe.

“I missed you too! Are you ready to party?” Zei ze. Ondertussen stond ze dramatisch met haar armen in de lucht te zwaaien, ze had er duidelijk zin in.

“Anything to get my mind off of things.” Ik pak mijn koffer op van de grond. “Let’s go”

We wandelen naar haar auto en ik gooi mijn koffer op de achterbank.
“So how was New York?” Vraagt Kate.
Ik haal mijn schouders op. “Eh, same old, same old. Nothing changes.”

“Don’t worry, soon enough you will be out of that place for good, now come on, we have a lot of catching up to do! And there is an event going on tonight for the whole Thanksgiving festivities!” We waren aangekomen bij de universiteit. Ze hielp me met mijn koffer naar haar kamer sleuren.
We wandelen haar kamer binnen. Het is niet zo groot, maar er stond een queen bed in en ze had een eigen badkamer, wat heel ongewoon is. “No roomate?” Vraag ik.

“Nope! I have a room at the end of the hall which have bathrooms, so there is no room for another bed!”Ze had een brede grijns op haar gezicht. “I got lucky!”
“Haha, yeah.” Ik kijk uit het raam van haar kamer. “Can I take a shower? I feel gross from sitting on that train for 3 hours.”
“Yeah, go ahead.” Ze overhandigd me een handdoek.

Kate’s ouders zijn omgekomen in een tragische huisbrand. Omdat ze geen andere familie had werd ze in het weeshuis geplaatst. Ik daarin tegen had nooit mijn ouders ontmoet. Ze hadden me gewoon achtergelaten. Ze wilden me zelfs niet eerst leren kennen. Ze gaven me geen kans. Ik denk dat als je niet weet wie je ouders zijn of je andere familieleden het gemakkelijk is om als wees gezien te worden. Het blijft sowieso moeilijk om te aanvaarden. Ik nam mijn douche en doe wat make-up op om me toch een beetje fatsoenlijk te doen uitzien. Ik wikkel mijn handdoek om mijn sorry excuus van een lichaam, wat gewoon eruit ziet als vel over been. Ik kreeg weinig te eten in het weeshuis omdat we daar met meer dan 20 kinderen waren. Ik zucht en wandel terug naar mijn koffer om daar kleding te zoeken.