4. sometimes goodbye’s the only way

‘Brooke, wanneer hoe je nu eens op met lachen, ik krijg er hoofdpijn van’ zegt Ron ergerlijk. Ik kijk hem, weliswaar nog steeds lachend, boos aan. ‘Met je mismakende stem ook.’ Nu ben ik écht boos. ‘Pardon! Wat zei je daar?’ ‘Dat… Dat je een mooie stem hebt.’ Ik kijk langs me en zie George nog snel stoppen met ‘nee’ schudden, terwijl hij met zijn armen hetzelfde gebaar maakt. ‘George! Wat zat jij daar te doen.’ Ik wandel traag naar hem toe, maar bij elke stap zet hij er nog eentje naar achter. ‘George Wemel, als je het binnen de twee seconden niet verteld dan laat ik je zo hard afgaan dat je in je broek doet.’ ‘Ik was mijn armen aan het strekken.’ ‘Op deze manier?’ ik doe hem na zoals hij net deed. ‘Ja’ zegt hij bijna overtuigend. ‘George Wemel, je bent zo’n goede leugenaar.’ Ik draai me om, van plan om weg te gaan. Ik voel gewoon dat George grijnst.
‘Maar niet tegen mij.’ Ik druk me tegen hem aan zodat hij tegen de muur staat. ‘Wat gaat George’ie nu doen?’ vraag ik poeslief. ‘Naar boven gaan.’ Ik plaats zijn hand in zijn kruis. ‘Wat zei je, ik heb je niet goed verstaan’ ik grijns. Dit is gewoon té leuk. ‘Naar Brooke luisteren’ geeft George eindelijk toe. ‘Goed zo, brave jongen.’ Ik knijp in zijn wang en zet me in mijn zitzak. Ja, mijn zitzak, er staat nu eenmaal ‘Brooke Evershon’ op. Ik leun tegen Fred zijn benen aan en sluit mijn ogen.

Een paar uur later word ik wakker door een vaag getrek aan mijn arm. Ik open mijn ogen en zie George zijn hoofd voor me zweven. ‘Geo…’ kraam ik uit. ‘Hey, het is middernacht al door.’ Ik kijk in het rond en zie dat alleen George en ik nog overblijven. Ik kreun en rek me uit. George kijkt me lachend aan. ‘Wat?’ vraag ik hem. ‘Dan ben je nog zo bot, je bent zo schattig als je moe bent.’ Ik bloos, onwillekeurig. Alleen Fred & George hebben me ooit zien blozen. ‘Je bent redelijk lief George.’ Hij veegt met zijn duim een veegje blush weg. ‘Kom gaat maar slapen, morgen is het donderdag dus veel stomme vakken.’ Ik knik en George trekt me recht. ‘Dankje’ glimlach ik. ‘Slaapwel Brooke!’ ‘Slaapwel George’ Ik wandel naar boven, luisterend naar de echo van mijn hakken. Ik leg me zacht neer in mijn bed en denk aan George. Hij is echt wel lief. Maar iedereen is lief voor mij.

‘Onze schoneslaapster is ook al wakker zo te zien’ spot Leo naar me. Ik steek mijn pink op naar hem. ‘Oeh, nu ben ik bang hoor!’ ‘Leo, ik zou maar oppassen. Ze heeft me gisteren bijna gecastreerd’ jammert Fred. Ik denk terug aan die paar minuten en begin te lachen. Mijn hoge lach vult de hele grote zaal, waardoor iedereen om kijkt. Niet dat ik het erg vind ofzo. ‘Hey Schelleke, kan het wat minder ja.’ Ik draai me geïrriteerd om en kijkt recht in de grijze ogen van Malfidus, met naast hem Charlotte. ‘Charlotte, kan je je hondje niet aan de leiband houden ofzo?’ vraag ik ongeïnteresseerd. ‘Brooke toch, je zal ook nooit veranderen hé.’ ‘Nee!’ Ik kijk haar aan en zie dat ze dezelfde kleur lippenstift aan heeft als ik. ‘Zeg Brooke, je weet toch dat, als jullie naast elkaar staan, jij en Charlotte héél erg op elkaar lijken hé’ zegt Ron. Ik draai met mijn ogen. ‘Wauw, Ron, is dit na 4 jaar de eerste keer dat je ons naast elkaar ziet.’ Ron wordt rood. ‘Ik kijk er normaal niet zo naar hoor!’
‘Hebben jullie dat gehoord jongens, Wezel hier kijkt naar mijn beste vriendin en haar nicht.’ Malfidus’ zijn vrienden beginnen hard te joelen. Ik lach eigenlijk. Ron kan soms zo stom antwoorden hé, en op dit moment wordt hij zo rood als een zongedroogde tomaat. Ik boks tegen zijn arm als teken dat het wel okay is.
‘Wat jij zegt Malfidus, want jij doet dat toch al veel langer hé.’ ‘JA!’ zegt hij vastberaden. ‘Dus heb je jezelf er dan ook bij neergelegd dat je zo’n lelijke smoel hebt dat meisjes alleen met je uitgaan uit schrik vervloekt te worden. Want je bent dan ook zo klein hé, en dan heb ik het niet alleen over je lengte.’ Ik spreid mijn vingers een paar millimeter van elkaar en loop dan weg. Iedereen verbaast achterlatend.