8.

De klok tikt, de kamer is muffig en donker en op de kaften van de boeken op de planken staan lugubere plaatjes. De tijd gaat voorbij, maar het lijkt wel alsof het is stilgestaan op het moment dat Draco naast me was komen zitten. Het verdrietige gevoel van niet meer dan een uurtje geleden is verdwenen. Maar nu staan we voor Sneep zijn bureau, en kijkt hij ons geïrriteerd aan. Waarom kan Anderling onze straf niet verzinnen? Door alle verhalen over Sneep weet ik nu hoe gemeen hij kan zijn, en dat ik moet oppassen. Alleen weten al die mensen niet, dat Sneep mij moet beschermen van Perkamentus.
‘Ik hou het simpel.’ Zegt Sneep met een zware maar kalme stem.
‘Strafwerk, de komende drie weken iedere vrijdagavond. Hier bij mij op kantoor.’ Hij kijkt ons nog even walgend aan, en zijn blik verraad dat hij bozer is dan hij laat merken. Ik kijk opzij, en Draco kijkt mij ook aan. Een nietszeggende blik. Drie weken lang, iedere vrijdagavond met Draco in een kamer zitten is helemaal geen straf.
‘Malfoy, je mag gaan. Jij daarentegen,’ en hij kijkt mij aan, ‘mag nog even blijven zitten.’ Ik slik en luister hoe Draco de deur uit loopt, zonder verder nog iets tegen me te zeggen. Wat verwacht ik dan? Dat hij me gedag zoent?
‘Heb je enig idee hoe erg je jezelf in gevaar brengt? En nog wel op de eerste dag. Wie denk je wel niet dat je bent?’ Zijn stem is opeens zo scherp dat ik even moet knipperen, voordat ik begrijp dat het om het maanmeisjes gedoe gaat.
‘Ik zie het gevaar er niet van in als ik gewoon rond Zweinstein blijf? Er kunnen toch niet zomaar mensen binnendringen?’
‘Dat kunnen ze wel! Ze kunnen zelfs op dit moment het lokaal in lopen en je ontvoeren. Of zelfs vermoorden. Jeweetwel is terug, en jij zult voortaan niet zonder begeleiding op de hort gaan, heb je dat begrepen?’ Ik adem even diep in, en kijk opzij. Uit het raam kun je in de verte een roze streep langs de horizon zien.
‘Wat worden jullie hier beter van professor?’ Ik schrik van mijn vraag, maar hou me kalm.
‘Wat worden jullie er beter van als ik veilig ben? Potter is hier om alles op te lossen, waarom zou ik dan nog nodig zijn? En als het zo belangrijk is dat u me beschermt, waarom doet u daar dan niet meer uw best op, in plaats van mij terecht wijzen op iets wat ik niet wist? Want voor zover ik weet hoort het veilig te zijn rondom Zweinstein. Ik ben het zat dat ik niets weet, en dat er toch van me verwacht wordt dat ik braaf meedoe. Ik wil weten wat er van me verwacht word, en anders wil ik op dit moment nog terug naar Frankrijk. Ik weet dat Arielle me geld heeft achtergelaten, en dat ik daar kan wonen. Ik wil alleen de waarheid, ik ben oud genoeg om ermee om te gaan.’ Ik laat een diepe zucht, met adem waarvan ik niet wist dat ik het inhield. Sneep’s gezicht is ondoorgrondelijk. Even verwacht ik dat hij het met me eens is. Dat hij medelevend vertelt wat er aan de hand is, en dat ik gelijk heb. Maar hij zegt maar één woord; ‘Ga.’
Ik knipper een paar keer en frons. ‘Pardon?’ Maar Sneep buigt zijn hoofd, doopt zijn veer in de inkt en gaat verder met het nakijken van al het huiswerk.
‘Verdwijn.’ Zegt hij kalm, maar overtuigend. Ik weet niet wat me overkomt. Na alles wat ik gezegd heb wilt hij me niet eens normaal aankijken. Mijn lip trilt en ik sta op.
‘Ik zal me gedragen zoals iedere andere leerling hier op school dat doet. Ik wil deze krachten helemaal niet en jullie ruimen je eigen rommel maar met Voldemort op.’ Hij kijkt op als ik die naam zeg.
‘Ik vertik het om zo behandelt te worden, dag professor.’ Ik draai me om en loop met grote passen het lokaal uit.