Let the walls break down (atl) 52

"Het is niet wat het leek te zijn. Echt niet. Ik beloof het je, het ging nergens naartoe leiden." begint hij meteen wanneer ik terug in de woonkamer kom. "Maak je geen zorgen, Jack, ik heb genoeg gezien. Ik weet dat het nergens naar zou leiden." Hij lijkt meteen te kalmeren. "Ik dacht dat ze gewoon vriendelijk was, maar blijkbaar was het meer dan alleen een beetje vriendelijk zijn. Sinds we hier zijn is ze meteen op mijn schoot komen zitten. Ik was zo blij dat ik jou zag maar ik was bang dat je zou verkeerde dingen denken en dat je zou boos worden. Dat is niet goed in jouw toestand en dat wou ik voorkomen voor je uitschoot maar het is niet nodig." zucht hij opgelucht. "Ben je dan alleen maar blij dat ik hier ben omdat je van die vrouw af bent?" vraag ik hem nep-beledigd. "Nee hoor, helemaal niet. Ik ben heel blij dat je vroeger thuis bent dan normaal want dat betekent dat ik meer tijd met jou kan doorbrengen en ik zou er alles voor doen om meer tijd met jou door te brengen omdat ik heel erg veel van je hou. Ik kijk zo erg uit naar de geboorte van ons kindje." Ik ga op zijn schoot zitten en knuffel hem. "Dat weet ik." fluister ik en laat mijn hoofd op zijn schouder rusten.

"Ben je moe?" Ik knik. "Best wel eigenlijk." Hij legt een arm rond mijn middel. "Zou je dan niet beter in bed gaan liggen en proberen te slapen?" Ik schud mijn hoofd. "Ik lig goed zo. Het is wel lief dat je zo bezorgd bent maar ik wil bij jou zijn." Het blijft een tijdje stil en bijna lig ik in slaap tot Jack de stilte verbreekt. "Slaap je al?" fluistert hij. "Nee, ik ben nog net wakker." fluister ik terug. "Sorry, maar ik vroeg me af of jij al aan namen gedacht had?" fluistert hij nog steeds. "Nog niet aan gedacht eigenlijk. Misschien moeten we het nu even bespreken." stel ik fluisterend voor. "Waarom fluisteren we eigenlijk? Er slaapt hier niemand" lacht hij luidop. "Ik vond het wel gezellig zo." lach ik. "Dan fluisteren we gewoon weer." fluistert hij nog half lachend. "Wat dacht je voor een jongen Thomas en voor een meisje Samantha?" stel ik voor. "Of Sarah? Iets met een S." vervolg ik nog snel. "Sarah of Thomas lijkt me goed." gaat hij akkoord.

Zo werd op 25 december 2017 Thomas Barakat geboren en Jack, Ivy, Thomas en ik leefden nog lang en gelukkig.

Chester en Ivy zijn een koppel gebleven voor de rest van hun leven net als Kara en Rian en Lisa en Alex.

Zac, die heeft enkele maanden later dan Thomas zijn geboorte zijn grote liefde gevonden. Thomas moest naar de crèche gebracht worden. Noch Jack, noch ik had de tijd om hem te brengen dus hadden we Zack gevraagd. Blijkbaar werkt daar het meisje van zijn dromen en zo werd hij ook gelukkig.









Bedankt voor het lezen van mijn story en voor alle reacties. Binnenkort komt er weer een nieuwe serie op maar ik moet veel studeren voor mijn examens na de kerstvakantie dus het zou wel even kunnen duren.