Day 1 ~ In het holst van de nacht

Duisternis. Niets anders dan de pikzwarte kleur van lang verdwenen geluk omringde mij in deze wereld. Zelf als ik mijn ogen sloot, kon ik de eenzaamheid voelen, horen, ruiken. Het was de bitterzoete geur van onheil en verdoemenis. Het geluid van het lange zwaard dat ik achter me aan sleepte was het enige wat me vastbond aan het leven dat ik had. Zonder dat nare geschraap over de koude stenen grond was ik ter plekke opgelost in mijn zee van wanhoop, tot er niets meer van me over was.
Een lichte zomerbries woelde door mijn lange, zwarte haar, dat bijna reikte tot aan de bodem waar ik op liep. Het was een warme nacht, en boven mij sierden miljoenen sterren het hemelse doek. Lachend keken ze op me neer, spottend met hun prachtige helderheid, een eigenschap die ik vannacht meer dan eens was verloren in het verleden, een tijd waar ik nooit meer bij zou komen, hoe ver ik ook reikte. Ik voelde hoe een grijns mijn mondhoeken treiterde, omdat het zo ironisch was dat een warme zomernacht zo verschrikkelijk kil kon aanvoelen. Het kwam door het zware wapen dat lag in mijn handpalm, het waren de rode vlekken op mijn lievelingsjurk, en het waren de eindeloze voedsporen van leegte die wraak had achtergelaten op mijn hart. Maar bovenal waren het de tranen die niet wilden vallen, omdat ik geen spijt had en dat nooit zou krijgen, ook al zou ik mijn jurk van kant nooit meer zo wit krijgen als hij eerst was.