De eerste keer dat iemand mijn bubbeltjesplasticballet niet waardeerde.

In een zijstraatje ergens in Parijs bevond zich een kantoor en boekhandel. Drie verdwaalde schoolmeisjes stonden met hun neus tegen de etalage ruit aangedrukt. Ik was een van die meisjes. Binnen in de imposante winkel stond een man achter de toonbank ons vriendelijk aan te staren.
'Zullen we naar binnengaan?' vroeg het linker meisje.
'En dan? Die man zal ons heel raar aankijken!' zei ik.
We keken elkaar even aan en begonnen te lachen. Alsof we vandaag nog niet raar genoeg aangekeken waren. De hele ochtend hadden we letterlijk door de stad heen gedanst. We voelde het alle drie, Parijs is een mooie stad vol met mogelijkheden.
Na nog eens tien minuten voor de winkel te hebben getreuzeld hadden we voldoende moed verzameld om naar binnen te gaan. Wat hadden we, behalve geld, te verliezen?
'Bonjour.' zei de man achter de toonbank.
Ik groette hem enthousiast terug en mijn vriendinnen deden hetzelfde. Langzaam liepen we de winkel rond, stiekem wisten we alle drie al wat we wilde kopen. De rol met bubbeltjesplastic stond rechtop in een paraplubak naast de kassa. Samen met mijn twee vriendinnen liep ik helemaal naar de andere kant van de winkel. Zonder dat we het overlegd hadden was de tactiek al vastgesteld. Met zijn drieën liepen we de rijen vol met schriften en kantoormappen af, tot we op de pennenafdeling aankwamen. Daar probeerden we een paar zinnen uit op de velletjes papier die daar speciaal lagen om de pennen uit te proberen. Na vijf minuutjes door de winkel gewandeld te hebben kwamen we k bij de kassa. Er stond een man aan de toonbank een verhaal te ratelen tegen de verkoper, na een paar seconden barste beide mannen in lachen uit. Snel pakte ik de rol met bubbeltjesplastic, ik keek triomfantelijk naar mijn twee vriendinnen die vrolijk terug grijnsden. We hadden het belangrijkste bestandsonderdeel, nu moesten we alleen nog maar wachten tot het donker zou worden.

Een lijst vol met uitdagingen, nieuwe avonturen en rare ideeën: Een Bucketlist. Ongeveer een half jaar geleden waren mijn vriendinnen en ik ermee begonnen. We hadden al veel van onze lijst afgestreept, maar hier in Parijs tijdens het schoolkamp voor de derde klas moesten we natuurlijk wel een opdracht uitvoeren. Het was er de perfecte plek voor, daar zo zonder volwassenen.

In tegenstelling tot de rest van de derdeklas, was onze hotelkamer helemaal boven in het gebouw. Ik deelde een hotelkamer met mijn twee kantoor/boekhandel vriendinnen en we hadden al de hele week het grootste plezier. De bovenste gang van het hotel was verlaten, er was geen leraar te bekennen. De leraren lagen twee verdiepingen lager, op de loer voor eventuele overlopers.
'Oké, alles veilig. pak de rol maar uit je tas.' zei ik, nadat ik de gang voor de vierde keer gecontroleerd had.
Met zijn drieën spreidde we het bubbeltjesplastic over de vloer uit.
'Goed, laten we beginnen.' zei het meisje links van me.
Ik had de eer om als eerste op het bubbeltjesplastic te gaan staan. Eerst schoof ik mijn voet naar voren over de bubbeltjes heen. Ik hoorde de verpakte luchtpakketjes een voor een knappen.
'Schiet eens op!' riep de een.
'Springen, springen, springen.' scandeerde de ander.
Op de maat van de muziek begon ik wild te dansen op de bubbeltjes. Al snel deden de meiden met me mee. Gillend van het lachen stonden we te dansen, daar in Parijs, op een verlaten hotel verdieping. Tenminste we dachten dat de verdieping verlaten was, na ongeveer tien minuten werd er op onze deur geklopt.
'Dames, wat zijn jullie in godsnaam aan het doen daarbinnen?' klonk een stem van buitenaf.
Geschokt keken we elkaar aan. Met ieder een grijns op onze gezichten deden we de deur open.
'We waren aan het bubbeltjesplasticballetten meneer.' zeiden we in koor.