Hoofdstuk 13

'Oh Jesus' roep ik uit wanneer ik zie hoelaat het is. Ik had mezelf weer eens verschrikkelijk verslapen. Ik maakte er echt een soort sport van ofzo, elke dag weer binnen tien minuten douchen, aankleden, tandenpoetsen, ontbijten en daarna op de fiets springen en zo snel mogenlijk naar mijn stemming te fietsen. Dus dat is precies wat ik nu ga doen.

Het gebouw ligt niet precies midden in het centrum maar het scheelt niet veel. Het is ongeveer een kwartiertje fietsen dus dat word hard trappen. 'En daar gaat ze hoor. Scherpe bocht naar links. Scherpe bocht naar rechts! Die techniek. Alex ligt aan kop maar ze word op de voet gevolgt door Anderson. Het is een spannende wedstrijd maar eigenlijk is het al duidelijk wie er gaat winnen. Als Alex dit monsterlijke tempo nog even volhoud dan...' En verder komen mijn gedachten niet want ik moet uitwijken voor een auto die de hoek om komt scheuren. Hij toetert luid en ik flikker bijna van mijn fiets af. Mijn gitaartas vliegt uit mijn handen en komt met een misselijkmakende klap op het asfalt terecht. Ik vang een glimp op van de man achter het stuur en steek mijn middelvinger op. Ja hallo, ik ben hier niet degene die als een hondsdolle de bocht om kwam rijden. Hij reed op topsnelheid de hoek om en ik vloekte in mezelf. Daarna zet ik mijn fiets even snel aan de kant en rende half naar mijn gitaar toe. Ik durfde hem eigenlijk niet open te maken. Die klap was echt heel hard aangekomen, maar volgens mij was hij niet gebroken. Grr, als ik die man nog een keer tegen kom dan breek ik zijn auto. En zijn neus als het even meezit.

Ik hees de gitaar weer over mijn schouder en zette het weer op een trappen. Ik sloef rechts af en zag het gebouw al opdoemen. Nouja, eigenlijk was het te groot om 'opeens' op te doemen maar toch verbaasde het me. Ik keek op mijn horloge. Het was geen hele bijzondere ofzo. Gewoon eentje van de markt. Hier liepen ze waarschijnlijk allemaal met een Rolex. Ik zetten mijn fiets en hoopte dat hij zou blijven staan. De standaard was namelijk niet meer de beste en ik had geen zin in een Domino Day.

Met een overweldigend gevoel stapte ik het gigantische gebouw binnen. Ergens was ik ook wel een beetje teleurgesteld want er liepen niet veel bijzondere types rond. Meer gewone tieners, ooh oeps sorry: Jong volwassenen, zoals jij en ik. Nou ja, waarschijnlijk niet zo als ik want mij kon je nou ook niet echt doorsnee noemen. Er waren ook geen mensen gezellig muziek aan het maken op de gangen of nog even een paar danspassen doornemen. Het enige wat ik zag waardoor je misschien een beetje zou kunnen vermoeden dat het hier om een conservatorium ging, was de gigantische vitrine met allemaal prijzen. Muziekprijzen dan.

Op de folder stond dat ik naar de aula moest en dat daar dan iedereen op zijn of haar beurt zou wachten tot diegene aan de beurt was. Daarna ging iedereen zo'n beetje naar huis en zouden we een uitslag krijgen. Ik besloot maar op zoek te gaan naar de aula en omdat je niet snel langs de aula loopt had ik hem al snel gevonden. Het was er al redelijk druk met allemaal mensen. Op het podium stond een glanzend zwarte piano. Aan de muur daarachter hingen alle mogelijke soorten instrumenten die je zou kunnen bedenken. Ik plofte neer ergens achterin en zette mijn gitaarkoffer naast mij neer. Voorzichtig keek ik in de koffer en tot mijn opluchting was er niks gebroken, verbrijzeld of geknapt. Hij zal wel een beetje ontstemd zijn, maar dat moet kunnen. Wat hou ik toch van mijn gitaarkoffer. Ik ging mijn gitaar een beetje bijstemmen omdat de meeste mensen dat hier aan het doen waren. Ik zag een paar mensen spottend naar de mijne kijken. Het is misschien geen duizend dollar gitaar maar zo raar hoeven ze mij toch ook niet aan te kijken? Bemoei je lekker met je eigen gitaar/klarinet/cello/viool/drwarsfluit en kijk mij niet aan met de 'pff wat doe jij hier nou? ik sta toch ver boven jou in het leven, dit gaat je toch niet lukken' blik. Ja, dat is een blik en ik ben hem al een aantal keer tegengekomen. Deze week.

Ik luisterde aandachtig naar de man op het podium. We zouden in groepen van tien geroepen worden en dan konden we achter de schermen onze instrumenten pakken (je mocht gelukkig lenen van de school) en ons voorbereiden. Daarna zou je je stuk opvoeren, of meerdere als je verschillende instrumenten speelden. Als alle tien geweest waren mocht je naar huis en kon je gaan wachten op de uitslag die niet snel daarna zou volgens. Je zou gemaild worden of je wel of niet door was. Niet zo heel moeilijk te begrijpen toch?