Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1









Lachend en gillend ren ik door de gangen van Mirkwood, een bos in de vorm van een kasteel. Ik kijk achterom waardoor is struikel. Legolas pakt nog net mijn hand voor ik op de grond val. Ik beging nog harder te lachen dan ik al deed, en dat geld ook voor Legolas. Hij trekt me overeind uit mijn "half in de lucht hangende" positie. "Wat is hier aan de hand?" Horen we Thranduill' s stem klinken. "Kom mee." Fluistert Legolas. Ik knik en volg hem. Over de half paden half takken, klimmen we zo hoog mogelijk een grote boom in die een muur voorstelt. We verschuilen ons nog net als Thranduill de hoek omkomt. Hij loopt naar het midden van de hal en staat stil. "Ik weet dat jullie hier ergens zitten, alhoewel ik jullie niet zie." Klinkt Thranduill' s zware stem. "Maar over een kwartier staat het eten gereed. Ik verwacht jullie op tijd." Hij loopt verder en zijn voetstappen galmen langzaam weg. Legolas en ik klimmen uit de boom. We kijken elkaar even serieus aan, maar al snel schieten we in de lach. "Ik zou je maar gaan omkleden in een van je mooiste jurken, ik ga ook een net paar kledij aandoen." Zegt Legolas. "Hij verwacht Lord Elrond vanavond, met zijn dochter Arwen en schoonzoon Aragorn." Ik knik blij. Arwen was ook een elf, en mijn beste vriendin. "Ik ga gauw!" Roep ik enthousiast.







Al 10 minuten sta ik voor mijn kast te piekeren. Zou het weer zo'n sjiek diner worden? Of iets losser? Uiteindelijk besluit ik mijn half lange groene jurk aan te doen, en mijn lange blonde haren op te steken. Ik was gevonden in Het Demsterwold als klein meisje, maar toch lijk ik op Legolas en Thranduill. Zij hebben mij geadopteerd. Ik ben wel een elf, net als hun. Maar toch heb ik iets anders. Thranduill vertelde me dat ik toen ik 13 jaar was een keer flink boos ben geworden. In mijn ogen waren vlammen te zien. Gelukkig ben ik nooit meer echt boos geworden. Arwen is juist weer anders, ze lijkt op haar vader maar ook op Thranduill. Thranduill en Elrond zijn broers. Met vele verschillen. Thranduill heeft lang wit blond haar, felle ogen en een fijn gezicht. Elrond had iets wijzers, met zijn lange bruine haar, donkere ogen en een fronsend gezicht. Arwen had juist ook een fijn gezicht. Met blauwe ogen en lang bruin haar.



Ik loop door de lange hallen naar de eetzaal. Als ik aankom bij de eetzaal open ik de deur. Meteen word ik aangestaard door 5gezichten. Thranduill, Legolas , Elrond en Arwen met haar echtgenoot Aragorn. Ik glimlach een beetje. Dit is gênant. "13 minuten te laat." Zucht Thranduill. Ik neem gauw plaats zonder wat te zeggen. Als ik zit gaat iedereen door met praten. Ik voel een por in mijn zij. Ik kijk opzij. Arwen kijkt me glimlachend aan. "Dat is lang geleden." Ik glimlach. "Fijn je weer te zien." "Dat is wederzijds."



Elrond tikt met een lepel op zijn wijnglas en gaat staan. "Lieve familie. Gevaar dreigt rondom onze landen. Als wij niet snel wat doen, zullen wij ook ten onder gaan. Wat gaan we hieraan doen? Als enige 2 elven volken uit Middle-Earth, zullen ze ons niet over het hoofd zien." Thranduill staat ook op. "We verdubbelen de wachters en wachten af. Bij de kleinste signalen van gevaar, zullen wij ten strijde gaan. We zullen onze familie beschermen. Niemand komt vanaf nu, nog Mirkwood in, of uit. Alleen jullie om terug te gaan naar Rivendell. Einde discussie."



~3 maanden later~



Ik loop met Legolas door de lege gangen. "Het is zo saai hier." Zucht Legolas. "Inderdaad." Zucht ik terug. "Laten we het doen." "Wat doen?" "Laten we wegrennen..." "...naar het onbekende." We kijken elkaar. "Op naar het onbekende." Zeggen we lachend tegen elkaar.







En dit is nog maar het begin. Het begin van een liefdes verhaal, vol met raadsels en mysteries. En gauw, zal jij daar een deel van uit maken.