Chapitre Trente-Deux

Amelia Rousseau

Twee weken later op woensdagmiddag, heb ik Liam nog steeds niet gesproken of gezien. Ik heb Ines al eens gevraagd hoe het met hem gaat, maar ze zei dat er niks aan de hand was. Daarentegen probeert Luca wel steeds contact te zoeken, en dan voornamelijk op school, waar ik hem constant zie. Gelukkig heb ik geen klassen of college's met hem, maar ik probeer hem natuurlijk in de gang zo veel mogelijk te vermijden. Afgelopen week liep ik hem bijna tegen het lijf, maar ben ik zo snel mogelijk de damestoiletten in gevlucht. Ik slaak een diepe zucht en plof op de bank neer. Volgende week is het al kerst, maar ik heb er totaal geen zin in. Ik kan wel terug gaan naar mijn ouders, maar dat is zo ver weg.
"Ien, wat ga jij doen met kerst?", vraag ik aan Ines die in de keuken staat.
"Uhmm, weet ik nog niet. Één ding weet ik wel, en dat is dat ik kerst met jou ga vieren, want ik laat mijn beste vriendinnetje niet alleen." Voor het eerst de afgelopen twee weken verschijnt er een lach op mijn gezicht. "Kom Mel, we gaan wat doen, want ik word er gek van dat je alleen maar hier zit." Ze komt de keuken uit en sleurt me van de bank af.
"Wat had je in gedachte?"
"Geen idee, dat bedenken wel nog wel." Ik sta op en kleed me vervolgens om in mijn slaapkamer. Ik kijk in mijn kast en Een simpele jeans en een lekkere dikke trui vind ik wel genoeg voor vandaag. Ik pak mijn mobiel van mijn nachtkastje en check mijn whatsapp nog even. Stiekem om te kijken of Liam nog wat gezegd heeft, maar het is juist Luca van wie ik een appje heb.
Luca: Zullen we weer gaan schaatsen?
Weer? Weer nog wel. O mijn god, de vorige keer kwam hij me lastig vallen en heeft hij alles verpest. Ik besluit niet te reageren en stop mijn mobiel in mijn tasje, samen met mijn portemonnee. Ik pak mijn jas op de gang en trek die aan. "Ines, ben je klaar?!", roep ik door ons appartementje.
"Jaaa!", roept ze als ze de kamer uit stapt.

Zo lopen we een tijdje later door de drukke straten van Parijs. We zijn een paar winkels en boetiekjes in geweest. Alleen Ines heeft wat gekocht. Ik had ook bijna een geweldige aankoop gedaan, maar toen ik het prijskaartje zag, moest ik toch wel even slikken. Het was een prachtig vintage blousje, maar goed, het leven is niet altijd eerlijk, hè. We sluiten ons aan bij de mensenmassa die voor het stoplicht staat te wachten. Ik dagdroom een beetje terwijl ik om me heen kijk. We zijn het toeristendistrict uit en lopen richting het zakendistrict. Eigenlijk moeten we daar gewoon langs om naar huis te komen. Het stroomt bijna over van vrouwen in mantelpakjes en mannen strak in het pak. Stiekem bestudeer ik ze allemaal, in de hoop dat het toevallig Liam is. Maar nee hoor, hij is nergens te bekennen, wat me wel lichtelijk teleurstelt.
"Hmm, ik moet echt naar de wc", zucht ik. Eigenlijk echt heel erg nodig.
"Kom mee naar de Starbucks dan, misschien moet Tom wel werken." Voordat Ines haar zin al heeft afgemaakt, heeft ze me al bij de arm gepakt. Inmiddels zijn we al aan de overkant van de grote straat en lopen we verder.
"Wie is Tom?", vraag ik verbaasd.
"Hij werkt bij de Starbucks, en ik zie hem altijd als ik op het werk koffie moet halen en dan maken we wel eens een praatje", legt ze uit.
"Ahhhh", lach ik, "dus dat is wel gezellig altijd?"
"Ja, zeker!", glimlacht Ines. Dat is me dus duidelijk. Ik grijns en loop met haar mee. Nu ben ik eigenlijk toch wel benieuwd naar die Tom. Ik zie de Starbucks al liggen en begin te glimlachen omdat ik weet dat ik naar de wc kan.
"Ik ga wel eerst naar de wc, dan ga jij maar lekker met Tom kletsen", grijns ik.
"Is goed, wil je nog wat hebben?"
"Doe maar iets van thee." Als ik binnen kom loop ik regelrecht door naar de deur waarop dames toiletten staan aangegeven.

Als ik terug kom zoek ik een plaatsje tussen de drukte en kijk dan van een afstandje naar Ines en de jongeman waar ze mee staat te praten. Meteen schud ik afkeurend. Niks voor Ines. Maar het ziet er ook niet naar uit dat het meer dan vrienden zijn. Jammer, want ik had het Ines wel gegund. Ik wil mijn telefoon tevoorschijn halen, maar zie dan net een bekende binnen wandelen. Het is Liam! Mijn hart slaat een slag over en ik weet even niet wat ik moet doen. Hij lijkt Ines en Tom meteen te herkennen. Ik probeer me een beetje achter de mensen te verstoppen. Ik kan toch niet naar ze toe lopen om de situatie te verpesten. Ik heb Liam nog steeds niet gesproken, dus het lijkt me duidelijk dat hij niet met me wilt praten. Zo gauw als Liam binnen kwam wandelen, zo gauw is hij ook weer weg met twee koffie's. Ines komt vervolgens naar mij toe en zet zich tegenover me neer. Verwachtingsvol kijk ik haar aan.