Season 2 Chapter 12

We klommen de berg zonder moeite op. Onderweg werden we niet aangevallen en alles verliep tot nu toe vlekkeloos, wat we toch een beetje zorgen baarde.
Pas toen we helemaal bovenop de berg stonden, kwamen er verschillende Bokkenrijders op ons af. Tanja rende samen met Amira en Vera naar voren. Amira bevroor de Bokkenrijders en Tanja en Vera schoten hun pijlen door de lichamen heen zodat ze vergingen in duizenden ijsblokjes.
‘We moeten zo snel mogelijk de villa in zien te komen’ zei Madelief.
Ik knikte en we renden met z’n allen om de villa heen, richting de ingang ervan.
Toen ik naar beneden keek, zag ik dat het ijsvolk al onderweg was naar boven.
Amira, Juliette en Christopher renden door de massa Bokkenrijders heen en bevroren ze allemaal. Wij volgden op de voet en liepen tussen de bevroren Bokkenrijders door.
Hier en daar werden er een paar vermoord door de pijlen van Vera, Liam en de nichtjes.
Na nog een aantal Bokkenrijders verslagen te hebben, kwamen we eindelijk aan bij de ingang en waren we binnen een mum van tijd binnen.

De villa was van binnen erg groot. Vanuit de hal liep een enorme grote trap die bedekt was met een rood tapijt. Er hingen verschillende kroonluchters aan het plafond en aan de muren hingen fakkels.
Het zag er allemaal maar spookachtig uit en de rillingen liepen over mijn rug.
‘Ik verwacht dat er niet veel Bokkenrijders meer in de villa zullen zijn’ zei Madelief.
Op dat moment sloeg de deur dicht en gingen de fakkels en lichten uit, waardoor het pikdonker was.
Vera sloeg een gil en rende naar de deur toe om hem open te trekken, maar de deur zat muurdicht.
Buiten hoorden we het lawaai van het gevecht steeds dichterbij komen. Ook steeds meer mensen waren aan het schreeuwen en het leek alsof heel het ijsvolk buiten werd afgeslacht.
Een lach galmde door de villa heen en boven aan de trap verscheen hij, Hugo van de Loonsche-Duinen.
‘Ik moet zeggen dat ik jullie moed erg bewonder’ sprak zijn lage stem.
Het was pas de tweede keer dat ik hem zag, maar in mijn gedachtes was het moment dat ik hem vermoorde al een aantal keer voorbij gekomen.
‘Het spijt me om te zeggen, maar jullie zullen het vanavond niet gaan redden. Er blijven Bokkenrijders vanuit de kelders tevoorschijn komen en die zullen alle ijsmannen en vrouwen één voor één vermoorden. Daarbij zijn jullie hier met z’n tienen opgesloten en zullen jullie het op moeten nemen tegen de sterkste Bokkenrijders die zich nog in de villa schuil houden’.
‘Wij zijn niet bang voor jou of voor wie dan ook!’ riep Vera.
‘Dan wens ik jullie veel succes’.
Hugo draaide zich om en verdween uit ons zicht.
‘KOM TERUG LAFAARD’ schreeuwde ik en ik zette het op een lopen.

Ik holde de trap op en probeerde Hugo in het zicht te houden.
Achter me hoorde ik de andere schreeuwen en hoorde ik dat er gevochten werd.
‘Niet schrikken’ hoorde ik de stem van Madelief ineens achter me.
‘Ik kom met je mee om Hugo gevangen te nemen’.
‘Hij gaat dit niet winnen!’ siste ik.
Verschillende Bokkenrijders doemde op uit het niets en vielen ons aan.
Madelief maakte een grote muur van ijs en vuurde die op de Bokkenrijders af. Daarna hief ze haar armen en ontstond er een enorme wolk van ijs die over de Bokkenrijders heen vloog.
Ze bevroren allemaal terplekke en ik gooide mijn boemerang om definitief een einde te maken aan hun leven.
‘Daar gaat Hugo!’ schreeuwde ik en ik wees richting een deur waar Hugo zojuist was verdwenen.
‘Daar komen ook nog meer Bokkenrijders aan!’ riep Madelief.
‘Ga naar binnen Fabian. Het is tenslotte jouw missie om hem te vermoorden. Neem hem gevangen en wacht nog even met hem te vermoorden, ik wil zijn executie in het bijzijn van het hele volk doen’.
Ik knikte en rende richting de deur terwijl Madelief de Bokkenrijders weg hield.
Ik trok de deur open en rende naar binnen.
Voor een groot glas in lood raam, stond Hugo van den Loonsche-Duinen, met zijn handen op zijn rug.
De deur vloog achter me dicht en ik was opgesloten met de leider van de duisternis. De duisternis die al vele sterren had vermoord.