H 13. 1

Het vuur waar ze die avond zwijgend omheen zaten, was nog enkel kolen van over. Niemand maakte gebruik om wat tegen elkaar te zeggen, ik keek naar Elias die zuchttend in beweging kwam.
Het nieuws van het afgelopen moment, had duidelijk inpact gehad op de groep en ik voelde een soort drang om gewoon in huilen uit te barsten. Elias zag dat ik naar hem keek.
'Dus je naam is Keyte,' sprak hij bevestigend. Ik knikte. 'En dat meisje is je zusje...'
'Nichtje,' verbeterde ik hem.
'Oke nichtje, je bent hier om erachter te komen wie je werkelijke vader is, en als ik het nu goed begrijp en aan je uiterlijk zie is dat je vader een buitenaardse wezen is. We zijn er net achter gekomen dat ik blijkbaar je broer ben, maar dan blijft er een ding niet duidelijk,' sprak hij waarbij ik af en toe geknikt had. Elias was nu diep in gedachte verzonken en bleef zo een aantal minuten zitten.
Ik keek terug naar de kolen die rood opgloeide door de wind die erover blies. Emayn lag bij de vos en sliep nu, ze was uitgeput door de lange wandeling en al het nieuws.
'Maar dan is die buitenaardse wezen ook mijn vader, maar hoe kan het dat ik er niet uitzie zoals jou?' begon Emain ineens, waarbij ik opkeek.
'Heb je ooit last gehad dat je niet meer kon ademen?'
Elias schudde zijn hoofd.
'Heb je hoestbuien, hoofdpijn of iets dergelijks gehad?'
Weer schudde hij zijn hoofd.
'Het kan zijn dat je de genen van Briz hebt,' sprak ik en Elias keek mij nu verbaast aan. Hij begreep me niet. 'Jij bent een zoon van Briz en Sam Whinter, ik ben dus je broertje, maar door iets zijn we uit elkaar gegaan en ik denk dat het handig is om mijn moeder te vragen hierover,' vertelde ik en Elias bleef wat onzeker naar de kolen kijken.
'Ik denk dat het de enige optie is,' zuchtte hij weer en stond op om Emayn wakker te maken. Ze kwam langzaam overeind en had niets door. Ze was zeker verweg geweest.
'Emayn we gaan terug naar huis,' sprak ik, en Emayn knikte enkel.
We stonden allemaal op en liepen de richting op waar we vandaan waren gekomen.

Uren verstreken en al langzaam begonnen er huizen te verscheien aan de horizon. Een verluchting liep door het lichaam van me, maar ik was bang wat ze zouden zeggen over mijn nieuwe uiterlijk en Elias natuurlijk.
We liepen stevig door en al snel stonden we voor de deur. Ik was vermoeid, we waren allemaal vermoeid en ik hoopte op een warm bed, waar ik de nacht door kon brengen.
Ik klopte op de deur die met een zwaai opengegooid werd en een bezorgde moeder zijn zoon omhelst.
'Keyte, ik was bang dat ik je kwijt was, waar ben je geweest en...' Haar ogen schoten open toen ze haar zoon aankeek. 'Keyte...Je...Hoe is dit gekomen?' stamelde ze en ik keek weg.
'Ik was weggegaan om mijn vader te gaan zoeken, toen ik een atma aanval kreeg waarbij ik niet optijd bij was, en ik kwam Elias tegen,' sprak ik en nu keek Briz naar de jongen die bij Emayn stond.
Ze sloeg haar handen voor haar mond. 'Kom snel binnen dan praten we verder, Emayn ga je ouders halen,' sprak ze en het meisje rende al naar het andere huis een eindje verderop.
Elias en ik liepen naar binnen en ging gelijk aan tafel zitten, waarbij Elias bleef staan.
'Neem plaats, ik maak wat te drinken,' sprak Briz en Elias nam plaats naast mij. Briz kwam terug met wat te drinken en ging tegenover ons zitten. De deur zwaaide open en Caine, Elizabeth, Luke en Lea kwamen binnen en bleven staan toen ze mij zagen.