Epiloog

Onverwachts kreeg ik een nieuw laatste beeld van je. Als in een film ging mijn bus jouw bus tergend traagzaam voorbij. Ik zag je zitten op de achterste bank. Mijn nek draaide zich om je gelaat scherper te kunnen zien. Ik moest blijven kijken tot je uit mijn gezichtsveld was.
Vandaag, gisteren en morgen. En dat elke dag opnieuw. Ik eindig met het begin, het begin van het begin, maar ook het begin van het einde. Mijn hand grist naar de lichtschakelaar. Het licht van de lamp gaat uit. De lamp waar alles mee begon.