16 - Zwijgende schreeuwen

Tijd heelt wonden, maar niet snel en nooit helemaal. En af en toe gooit een banaal iets de werkelijkheid terug in je gezicht.
Al drie weken lang heb ik geen tranen over mijn gezicht laten rollen. Ik word sterker, maar tegelijkertijd ook bitter. Ik laat me nooit meer vangen.
Sommige dagen gaan zo veel sneller en zo veel gemakkelijker voorbij dan andere. Soms voel ik me vrij, soms voel ik me gevangen. Soms wil ik alle gevoel uitschakelen. Soms voel ik me sterker dan de demonen.
Het is vallen en opstaan, soms meerdere keren per dag. Ik zeg zo vaak soms, omdat ik de momenten daartussen toch op een of andere manier wil laten bestaan. De gaten tussen het soms worden opgevuld met pijn, verdriet, twijfel, rusteloosheid en zelfhaat. Maar ik overleef elke dag en dat is wat telt. Ik leer meer aan mezelf te denken.
Ik heb je me laten neerhalen, al zag ik het toen niet. En nu, aan de grond, moet ik mezelf bevrijden uit de put die ik je liet graven.
Ik ben trots op mezelf, ondanks alle dingen die fout lopen en die ik anders wil zien. Ik ben trots dat ik overeind krabbel. Ik heb geen andere keuze, want ik bepaal mezelf en ik weet dat ik beter verdien.