11 - Zwijgende schreeuwen

Als ik terug kijk op mijn nog niet al te lange bestaan op deze wereld, dan vind ik dat dit een van de hardste dingen die ik ooit gedaan heb. In een relatie stappen was moeilijk. Een relatie loslaten is pijnlijk en vergt waarschijnlijk nog meer energie dan de relatie starten. Ik wou dat ik ook voor die zin de verleden tijd kon gebruiken, maar ik kan niet liegen. Een relatie starten doe je met twee, een relatie loslaten is iets waar je alleen voor staat. Beiden moeten zich er doorheen slepen, toch elk apart. Ik zou wel kunnen doen alsof, maar niet nu. Ik ben nog niet sterk genoeg om op zijn minst te kunnen doen alsof ik sterk in mijn schoenen sta. Ik laat dit niet los.
Ik heb je alles gegeven. Ik gaf je alles wat ik je ook maar had kunnen geven op het moment, het goede en misschien in een grotere mate ook het slechte. Misschien had ik je meer kunnen geven, in een andere context en in een andere tijd. Misschien had ik bepaalde dingen anders moeten aanpakken en had ik mijn gedachten meer moeten loslaten. Ik heb mijn uiterste best gedaan en ik heb zo veel van je geleerd. Maar het was niet genoeg. Je hebt me meer leren leven, risico’s leren nemen. Je hebt me geleerd om af en toe eens gek te doen, om niet altijd in mezelf gekeerd te zijn. Je leerde me zorgelozer zijn, meer leven op het moment. Af en toe eens niet zo’n controlefreak zijn, deed me goed. Het ‘we zien wel’. Ik wil je daarvoor bedanken. Je hebt me losser weten te maken. Je hebt me leren meer mezelf te zijn zonder me al te veel aan te trekken van anderen.

Telkens wanneer ik mijn bed opmaak, denk ik aan jou. Gewoon omdat je het zo vreemd vindt dat ik zo veel belang daaraan hecht en dat ik het niet kan verdragen als het hoeslaken niet perfect ligt. Ik weet dat je je daar aan ergerde - en dat vast nog steeds doet. Misschien denk je dan ook nog eens aan mij als je het laken in je eigen bed niet langer perfect op je matras ziet liggen. Misschien flitst mijn naam, gezicht, lichaam en geur voor een seconde door je hoofd.

Ik heb je mij gegeven, naakt en puur. Zowel geestelijk als lichamelijk. Ik heb heel wat mentale grenzen met je afgetast en overbrugd. Samen betraden we het voor ons beiden nog onbekende terrein. Ik heb van jou geen spijt. Ik wil alleen niet dat het stopt. Ik wil je ogen, je lippen, je leuke haren - je ziel en je lichaam.
Nu alles over lijkt te zijn, ben ik kwaad op mezelf. Niet alleen omdat ik de oorzaak ben (het gevoel dat ik daarbij heb is eerder haat dan enkel het kwaad zijn), maar ook omdat ik mezelf te veel gegeven heb. Ik heb je te dicht bij me gelaten en ik heb je veel te veel van mezelf laten zien. Ik heb me kwetsbaar opgesteld. Een risico dat ik nooit meer wil nemen - durf nemen. Ik heb me aan je overgegeven. Ik moet mezelf meer beschermen. Want ik blijf achter met lege handen. Lege handen die niets liever willen dat je gezicht vastnemen en dichter naar me toe trekken, zodat ik je kan kussen. Maar het spijt me niet. Ik heb geen spijt voor wie ik ben, niet meer.