07 - Onheldere mengsels

Op een onverwacht moment slaakte ik een diepe zucht. Een zucht die alles in mij weer deed kantelen, omdat ik wist dat dit moest eindigen. Ik zou gek worden als ik dit nog een minuut langer zou doen. Er was deze keer geen discussie tussen mijn hart en mijn verstand. Ze wisten beiden dat er iets moest gebeuren. Het kwam er nu echt op aan te kiezen, iets te doen, zonder te weten wat de juiste keuze was. Ik kon mijn hart en mijn verstand niet beiden tevreden stellen, maar ik koos hoe dan ook voor mezelf (ongeacht welk van de twee hierdoor een offer bracht).

Ik had iets gedaan wat ik nog nooit gedaan had en ergens maakte het me trots. Dit zou aanslepen, lang en pijnlijk. Maar dit zou het misschien voor één keertje wel waard zijn. Ik liep naar mijn kamer en nam de trolleyvalies. Ik hoefde hem niet meer te maken, want hij stond stiekem al weken klaar voor het geval dat. Dit was echter geen geval dat meer. Ik beleefde ‘het geval’ echt.
Toen ik terug beneden was, griste ik mijn jas van de kapstok en nam mijn handtas. Alles wat ik nodig had, zat al klaar. Ik was klaar met alles hier. Het was tijd om de touwtjes zelf in handen te houden. Het was tijd om opnieuw Alice te zijn. Ik vouwde de brief netjes op en stopte hem vervolgens in een enveloppe. Een adres erop schrijven was niet nodig. Dit zou ik zelf in de brievenbus gaan stoppen.