02 - Onheldere mengsels

Ik ben erger dan een ezel. Zelfs die stoten zich geen twee keer aan eenzelfde steen. Ik daarentegen vind telkens een gelijksoortig steentje - stiekem een grote steen - en blijf er met heel mijn lichaam tegenaan dreunen. Ik weet niet of ik het ooit zal leren. In mijn verbeelding zie ik mezelf letterlijk tegen een gigantisch grote muur aan lopen. Een muur die meters hoog en meters dik is, maar waar ik met mijn lijfje toch doorheen wil lopen. Ik weet niet of het koppigheid, wilskracht of pure dwaasheid is.