Proloog

Mijn hart werd al vaak gebroken, maar nog nooit door iemand die ook echt van me hield. Ik wou dat ik de brokken kon lijmen, maar zo ver ben ik nog lang niet. De moed om alle stukjes bij elkaar te zoeken en op een hoopje samen te vegen ontbreekt me simpelweg. Ik kan mezelf niet in elkaar flansen tot iets wat min of meer functioneert. Zelfs leven op automatische piloot lukt me niet. Ik kan niet slapen, ik wil niet slapen. Ik stel het uit tot mijn lichaam moe genoeg is zodat het me geen uren meer doet piekeren. Ik heb wel honger, maar hoef geen eten. Ik stel het uit totdat mijn lichaam te hard protesteert en ik een te erge hoofdpijn heb of dreig flauw te vallen. Ik ben niet gevoelloos, maar voel me wel verlamd. Ik wil de brokken niet lijmen. Ik wou dat ik er geen moest lijmen.
Ik geloof dat echte liefde overleeft en dat ze altijd wel een weg zal vinden. Ik geloof dat, als het voorbestemd is, het ook zal gebeuren, hoe veel tijd het ook vergt. De stem in mijn hoofd vertelt met dat het voorbij is. Ik wéét het. Ik was erbij. Ik hoorde het, zag het en voelde het. De beelden in mijn hoofd zijn slechts herinneringen die niet langer echt meer lijken. Of misschien lijken de herinneringen te echt om ook maar te kunnen aanvaarden dat ze hier stoppen. Een vervlogen tijd, maar toch weer niet. Dit kán niet over zijn. Tegenstrijdigheid troef.
Mijn hart houdt nog steeds van je. Ik hou van je. Mijn hart hoopt op hoop. Mijn verstand wil het liefst alles vergeten en wissen uit mijn geheugen. Niemand weet wat de toekomst zal brengen. Als ik wist wat mijn toekomst zou zijn, dan zou ik misschien beter kunnen omgaan met het heden. Ik heb geen glazen bol, ik kan niet voorspellen. Onzekerheid maakt me gek. Net zoals de zekerheid dat er op dit moment geen ‘wij’ meer is.
Mijn hart werd al vaak gebroken, maar deze pijn overtreft alles. Het is mijn schuld en het is wat ik verdien. Ik maakte het beste wat ik ooit had kapot en ik kan niks meer doen dan elke dag vechten tegen mezelf. Vechten om te overleven.