4.

‘Ten eerste wil ik je condoleren met je peetmoeder, Arielle en ik kenden elkaar goed. Ik denk niet dat je vrienden weten dat het pas een paar weken geleden is gebeurd?’ Ik slik.
‘Ik heb geen vrienden.’ Professor Perkamentus doet zijn bril af en kijkt mij aan.
‘Om heel eerlijk te zijn heb ik je niet hierheen laten komen voor alledaags gebabbel. We hebben een paar serieuze dingen te bespreken.’ Ik glimlach.
‘Om heel eerlijk te zijn vind ik het ook fijner als mensen gelijk zeggen wat er aan de hand is, dus dank u wel.’ Perkamentus lacht en doet zijn bril weer op waarna zijn blik serieus wordt. Dit allemaal is zo ongemakkelijk. Misschien komt het ook omdat er een man in de hoek naar me staat te staren. Een lange, wat oudere man met zwart haar en gemene ogen. Hij kijkt niet geamuseerd, en ik vraag me af waarom hij hier is.
‘Je vraagt je zeker wel af waarom je perse weg moest van Beauxbatons?’ Weer diezelfde lugubere gevoel, dat iedereen weet wat er aan de hand is behalve ik. Ik haat het gevoel met een diepe passie.
‘Ik wil alles weten professor. Ik weet zeker dat Arielle geen zelfmoord heeft gepleegd, en ze is te slim om zomaar te vallen. Vertelt u me alstublieft alles.’ Ik bijt op mijn lip, en beloof mezelf niet te huilen.
Perkamentus zucht.
‘Jasmine.. Je hebt gelijk. Arielle is vermoord, maar meer dan dat weten we ook niet. We zullen moeten gissen als het om haar gaat, want niemand zou enige aanleiding moeten hebben gehad om haar te vermoorden. Jij daarentegen..’ Ik hoor me bang te voelen. Vreemd genoeg voel ik me alleen opgelucht, omdat ik al die tijd gelijk had.
‘Waarom zou iemand mij willen vermoorden professor?’ Hij negeert mijn vraag.
’10 jaar geleden, toen je moeder je wilde vermoorden, deed ze dat niet om het moorden zelf. Ze wou je beschermen tegen de pijn die nog zou komen en..’ dit keer onderbreek ik hem
‘Iets erger dan de pijn bij de gedachte dat je eigen moeder je van kant wilt maken? Ik denk niet dat dat mogelijk is.’
‘Dat is het wel. Je moeder deed niet wat juist was, maar haar bedoelingen waren goed. Ze wou je beschermen, omdat je speciaal bent. Zou ik je linkerhand mogen zien?’ Ik haal mijn wenkbrauw op en steek mijn hand naar hem uit. Met het kleine, halvemaanvormige litteken dat net onder de knokkel van mijn duim. Iets kleins wat bij mij hoort, en waar ik nooit naar heb gekeken als.. als iets bijzonders..
‘Herinner je je hoe je dat littekentje hebt gekregen?’ Ik schud mijn hoofd.
‘Dat komt omdat je het al sinds je geboorte hebt. Je moeder was een pientere leerling op school. Ze had opgelet en wist wat het betekende. Dat.. dat je een maanmeisje bent.’ Ik wil verbaasd reageren. In huilen uitbarsten of wat je ook op zo’n moment hoort te doen. Maar ik frons alleen mijn wenkbrauwen.
‘Een maanmeisje? Daar heb ik nog nooit van gehoord.’
‘Ik zal je een boek erover geven. Het is heel belangrijk dat je je litteken verbergt Jasmine. Niemand heeft het nog opgemerkt hoop ik?’ Ik schud mijn hoofd maar bedenk me dan.
‘Uhm eigenlijk wel. Jason, van Griffoendor.’ Perkamentus denkt even na, maar lijkt zich hem dan te herinneren.
‘Aha, ik weet over wie je het hebt. Als het goed is vormt hij geen gevaar. Bloed je litteken wel eens?’
‘Ja heel af en toe, maar er werd mij verteld dat dat normaal is.’
‘Nou, dat is het dus niet. Iedere keer als je litteken bloed, betekent het dat er een gevaarlijk iemand in je buurt is. Mensen weten wat de krachten zijn van een maanmeisje. Ik zou je er alles over willen vertellen, maar het is ondertussen half elf en we hebben alle drie onze slaap nodig. ’ Mijn blik schiet even naar de leraar in de hoek.
‘Dit is professor Sneep Jasmine, hij zal je proberen te helpen als je vragen hebt.’

‘Heeft hij je zo lang bij zich gehouden om te vragen of alles goed ging? Wat een rare gozer!’ Ik sta ondertussen in de leerlingenkamer van Griffoendor. Het was duidelijk dat Jessica, Jade, Megan en Regina de populaire mensen waren.
‘Ja inderdaad.’ Ik forceer een glimlach als ik iemand vanuit mijn ooghoek naar me zie kijken. Het is Harry Potter. Op de een of andere manier voel ik me betrapt. Alsof hij weet dat ik lieg.
‘Jasmine Buckater?’ klinkt er opeens een stem achter me. Ik draai me om en kijk het meisje aan dat bazig deed in de trein.
‘Ja?’ vraag ik en frons.
‘Je uhm, zit bij mij op de kamer.’

Geweldig, deze dag kan niet meer stuk.