Hoofdstuk 1: Eerste les

Lost and damned

Hoofdstuk: eerste les.
Severus Sneep stond in de eenvoudige badkamer die bij zijn kamer op Zweinstein hoorde. Hij bekeek zichzelf in de spiegel over tien minuten zou zijn aller eerste les die hij als leraar zou geven beginnen. Het was ook nog eens precies de les waar zijn zusje Melian, die hij al in geen vijf jaar meer had gezien in zat. Severus keek nog even in de spiegel. Hij was nu al 22 jaar oud. Hij miste Lily nog steeds. Rustig liep Severus de badkamer uit, hij liep de simpele slaapkamer door en liep door de kerkers gangen naar zijn lokaal. Daar stonden al een paar leerlingen voor de deur. Zijn blik viel meteen op Melian, ze was knapper geworden en écht een vrouw. Hij glimlachte en was er blij mee dat ze er zo goed uit zag. Daarna viel zijn oog op een meisje dat naast haar stond. Haar gezicht was rood en gezwollen, net als haar ogen. Het was duidelijk dat zij veel had gehuild. Severus vroeg zich af of hij moest vragen wat er aan de hand was of juist niet. Hij wilde niet als een zwakke softe leraar overkomen, nee maar juist als iemand die respect af dwong. Hij besloot daarom niets te doen. Wel bekeek hij het meisje nog even goed, ze had vuurrode lippen, zwart haar en grijze ogen. Ze was slank en redelijk lang. Severus gokte dat ze één kop kleiner was dan hem.
“Naar binnen!”Zei hij kil en krachtig.
Een paar leerlingen keken hem brutaal aan, andere gingen snel naar binnen en waren muis stil toen ze ergens aan een tafel gingen zitten.
Melian glimlachte vrolijk naar haar broer, ze was echt blij hem weer te zien. Melian besloot na de les met hem te gaan praten.
“Zo als jullie weten ben ik professor Severus Sneep, ik wens daarom ook aangesproken te worden als meneer of professor. Veder wil ik dat iedereen zwijgt behalve als die gene wat gevraagd word en dat jullie gewoon goed en zonder geklooi jullie opdrachten uitvoeren. Ben ik duidelijk?”Vroeg Severus aan de klas.
“Ja meneer!”Antwoordde de leerlingen in koor.
Severus liep naar het meisje die gehuild had toe, ze zat naast Melian.
“Hoe heet je?”Vroeg hij aan haar.
“Christina Zwarts.”zei ze schor.
Severus trok zijn wenkbrauwen op. Nu hij haar beter bekeek herkende hij haar. Door dat haar gezicht van het huilen zo vervormt was en door dat ze vijf jaar ouder was had hij haar niet meteen herkent. Al snel drong tot hem door waarom ze zo had gehuild. Haar broer Sirius was natuurlijk twee maanden gelede gearresteerd. Vanwege de moord op Lily en James Potter.
Aan de ene kant verbaasde het Severus dat zij en Melian nog altijd bevriend waren met elkaar,
Maar ergens was hij er ook blij om. Hij wist hoe een lol die twee altijd samen hadden.
“Ik wil u graag na de les spreken Juffrouw Zwarts.”Zei Severus rustig tegen haar.
Christina knikte gedwee.
De les van Severus verliep vrijwel rustig. De meeste leerlingen leken bang voor hem te zijn, er zaten er ook een paar bij die zich duidelijk inhielden om niet te gaan klote.
De les deed maar een half uurtje, omdat Perkamentus wist dat dit de aller eerste keer voor Severus was dat hij les gaf. Zo als Severus had gevraagd bleef Christina zitten. Melian was dat eigenlijk ook van plan om te doen, maar omdat Christina moest blijven had zij besloten gewoon buiten het lokaal op Severus te wachten.

Alle leerlingen waren het lokaal uit, behalve Christina. Severus pakte een krukje en ging aan de andere kant van de tafel tegen over haar zitten. “Waarom heeft u zo een verdriet?”Vroeg Severus die deed als of die geen idee had.
“Omdat ik mijn broer zo erg mis…hij was er altijd voor me om me te beschermen, hij was de enige van de familie die aardig voor me was. Wie beschermt me nu hij er niet meer is? Naar wie kan ik nu voor steun?”Snikte Christina.
Severus keek even ongemakkelijk naar de tranen. Onhandig klopte hij op haar schouder. Bij geen andere leerling zou hij dit gedaan hebben, maar hij kende Christina al langer dan vandaag. Aangezien ze al vanaf kleins af aan de beste vriendin van Melian was.
Min of meer deed hij dit ook voor Melian, maar ook deels omdat hij met Christina mee voelde. Ze had dus net als hij een rot familie, met maar 1 familie lid die er voor hen was.
Voor hem was dat Melian altijd geweest. Severus had ook op ze 17e om die rede veel moeite gehad met zijn vertrek, maar thuis blijven en klappen krijgen van zijn vader was voor hem ook geen optie.
“Mag ik je Christina noemen?”Vroeg Severus.
Christina knikte.
“Ik zal eerlijk zijn, ik haten je broer vreselijk, voor mij maakt het niet uit dat hij nu weg is, maar voor jou vind ik het rot. Als je ooit ergens mee zit, en steun zoekt, kan je ook naar mij komen, ik weet dat dat niet het zelfde is als je broer, maar ik kan begrijpen dat je ook wel eens iemand anders dan Melian wilt om mee te praten.”
Christina keek verbaast, waarom was hij zo aardig voor haar? Vroeg ze zich af. Tegen de rest van de klas was het maar niets hoe hij deed.
“Dank u professor.”Zei ze, ze was hem oprecht dankbaar hier voor. Ze keek naar de grond en besefte toen opeens dat ze Severus al zo vaak had gezien, tot aan zijn 17e. Misschien wilde hij daarom haar helpen. Of omdat ze de beste vriendin was van Melian.
Severus keek kil, maar dat was niet naar haar gericht. Christina vond de blik toch wel angstaanjagend maar door de toon waarop hij tegen haar sprak voelde ze zich toch ook weer op haar gemak.
“Dan houd ik je niet langer op Christina, je mag gaan, en onthoud je kan altijd bij me terecht, al is het midden in de nacht, of super vroeg in de ochtend.” Zei hij nog even.
Christina glimlachte zwakjes naar hem en knikte nogmaals dankbaar. Vervolgens verliet zij het lokaal.

Melian zag Christina naar buiten komen, meteen liep ze het lokaal in en sloot ze de deur achter zich. Ze vloog Severus vrijwel meteen om de hals. Wat had ze haar broer toch gemist.

Severus keek verbaast maar had al snel door wie hem opeens aanviel. Glimlachend sloeg hij zijn armen rond haar. “Heey Melian.”Zei Severus droogjes tegen haar. “Sev! Ik heb je gemist!”Hoorde hij haar zeggen. Severus knuffelde haar stevig en had zijn kleine zusje ook erg gemist.
Opeens begon Melian zomaar uit het niets te huilen. Bezorgt keek Severus haar aan en lijden hij haar naar de stoel aan zijn bureau.
“Wat is er?”Vroeg hij bezorgt aan haar.
“Sinds jij weg bent…ben ik thuis het slachtoffer van papa.”Huilde ze.
Severus voelde een onmiskenbaar schuldgevoel in zich opborrelen. Toen hij vertrok had hij nooit verwacht dat Melian de gene werd die de klappen zou krijgen, anders was hij wel gebleven.
“Ik wil nooit meer naar huis Sev!” Snikte ze tegen hem aan.
Troostend aaiden Severus, Melian over haar rug en dacht hij even na.
“Dat hoeft ook niet Mel, sinds kort heb ik een eigen huis, als je wilt kan je daar komen wonen.”
Meteen knikte Melian ten teken dat ze dat graag wilde.
Ze knuffelde haar broer stevig die haar terug knuffelde.
“Mel, ik moet nu echt me werk na kijken, ik kan niet op me eerste dag al achter raken.”Zei hij rustig tegen haar.
Melian knikte meteen vol begrip. “Is goed Sev, ik ga naar Christina, ze heeft het moeilijk sinds het Sirius gedoe.”Zei ze rustig, ze gaf haar broer een kus op de wang.
Vervolgens zag Severus hoe Melian zijn kantoor uit liep en weg ging.

Christina zat voor de haard in de leerlingenkamer. Ze speelde met een parel die aan een zilveren ketting om haar hals zat. Die ketting had Sirius haar voor haar verjaardag geven. Tranen sprongen in haar ogen zodra ze aan hem dacht.
Iemand legde een onverwachte hand op de schouder van Christina.