3.

Eenmaal binnen laat ik mijn ogen door de grote zaal gaan. Alles hier is zo groot en oud. De lichtjes geven me een thuis gevoel, en het is er lekker warm. We lopen naar ergens vooraan de Griffoendor tafel, als Jessica me opeens aankijkt.
‘Je bent nog niet ingedeeld of wel?’
We gaan zitten, en ik begin uit te leggen hoe er al mensen bij mij thuis waren gekomen, kort na Arielle’s dood om me te vertellen dat mijn moeder in Ravenklauw had gezeten. Ze vonden dat mijn karakter ook op dat van een griffoendor leek, waardoor ik dus mocht kiezen.
‘Je kiest toch wel voor Griffoendor of niet?’ Zegt Regina met grote ogen. Iedereen wacht af, en ik verbaas me erover dat ze me er zo graag bij willen hebben.
‘Ik denk het wel.’ En een glimlach verschijnt op mijn gezicht, als ze allemaal opgewonden zeggen hoe leuk ze het vinden, en bij wie ik waarschijnlijk op de kamer moet.
‘In het ergste geval zit je bij Granger op de kamer, maar dat maakt niet uit want dan kun je ons gewoon vaak bezoeken. Het liefst hebben we je natuurlijk bij ons of Megan..’ Mijn gedachtes dwalen af als ik Megan’s naam hoor. Mooi niet dat ik met haar op de kamer wil. Er verschijnt een hele hoop soorten eten op tafel en iedereen valt aan. Ik kijk wanhopig of er nog iets lichts tussen zit, aangezien ik geen zware maaltijden gewend ben. Teleurgesteld begin ik aan mijn groentesoep.
‘Eten Franse mensen niet, of ben je slakken en stokbrood gewend?’ Ik kijk gekwetst en verbaasd op naar Megan, die schuin tegenover me zit, en me gemeen grijnzend aankijkt.
‘Nee, ik ben gewoon geen zware maaltijden gewend. Jij blijkbaar wel.’ Zeg ik doelend op de hoop aardappelen op haar bord. Jade grinnikt en Megan’s blik schiet even naar haar.
‘Whatever’ Ik besluit geen aandacht meer aan haar te geven, aangezien dat alles is wat ze wil. Net als ik brood wil pakken voel ik iets kouds langs mijn nek omlaag glijden. Ik schrik en draai me om.
‘Het spijt me zo, het ging perongeluk. Oh my god, ik ben zo’n idioot.’ Zegt het meisje met rood haar, en bruine ogen. Ze leek me aardig.
‘Dat kun je wel zeggen.’ Zegt Jessica geïrriteerd.
‘Ze is hier nog geen halfuur en je gooit al iets over d’r heen. Neem je de plaats van die twee idoten van een broers van je in? Want in dat geval kun je maar beter uit onze buurt blijven.’ Dit allemaal zegt ze op een toon waar ik nog van zou zijn gaan huilen. Het meisje wilt iets zeggen maar mompelt alleen nog iets wat lijkt op een ‘sorry’ en loopt weg.
‘Dat was Ginny Weasley. Haar twee broers waren sukkels die me altijd irriteerden en nu hun weg zijn is zij aan de beurt.’ Ik luister niet echt en doe mijn ketting af om mezelf af te kunnen drogen. Het is de ketting die ik van Arielle heb geërfd. Een simpel zilveren hartje met haar naam erin gekerfd aan de voorkant, en die van mij aan de achterkant. Ik leg hem naast mijn beker neer en wil me net afdrogen met wat tissues als alles opeens weg getoverd wordt door Jason. Ik kijk hem verdwaasd aan.
Oh ja, ik ben een heks. Ik kan toveren. Jason glimlacht lief naar me en ik besluit dat ik hem mag.

Als iedereen klaar is met eten, en de lege borden verdwijnen begint het schoolhoofd met de moeilijke naam met zijn speech. Ik denk aan Madame Mallemour’s speeches die altijd eeuwen duurden. Ik wil eigenlijk gewoon naar bed. Maar dan begint hij een zin waarvan ik weet dat het over mij gaat, en voel ik de zenuwen tot in mijn vingertoppen kruipen.
‘Ik wil graag een nieuwe leerling verwelkomen die vanuit Frankrijk heirheen is verhuisd, Jasmine Buckater. ’
Zijn blik is naar mij gericht. Net als die van honderden leerlingen. Ik staar strak terug naar Perkamentus en probeer dat te blijven doen, als de Griffoendor mensen beginnen te klappen. Ik zucht van opluchting als we eindelijk weg mogen. Ik ben benieuwd bij wie ik op de kamer ga. Als ik opsta voel ik een tik op mijn schouder en ik zie een onbekend meisje.
‘Professor Dumbledore wilt je spreken, zal ik je erheen begeleiden?’
‘Eh, oke?’ Waarom zou hij mij willen spreken? Ik loop achter het meisje aan door de lange gangen. Een andere kant dan alle andere leerlingen die naar de slaapzalen gaan. Ik gaap en ik voel me opeens raar. Ik heb het gevoel alsof er iets heel belangrijks gebeurt voor mijn ogen, terwijl ik het niet kan zien.
‘Mijn ketting!’ roep ik opeens zo hard, dat het meisje een gil geeft.
‘Wacht even! Mijn ketting ligt nog in de eetzaal.’ Zeg ik en loop snel terug. Het is het enige wat ik nog van Arielle heb ik MAG het niet kwijt zijn geraakt. Met grote passen loop ik door een paar gangen tot ik in de verte de deuren van de zaal zie, waar nog een paar mensen uit lopen. Ik ren ondertussen bijna. Wat als hij is meegetoverd met het eten en ik het voorgoed kwijt ben? Waar gaan de lege borden heen? Misschien kan ik daar nog even kijken. Mijn gedachtes stoppen abrubt, als ik de hoek omloop met een snelle pas. Ik bots vol tegen iemand op, waardoor ik naar links wil wijken maar voel hoe ik mijn evenwicht verlies. Ik geef een gil en probeer me wanhopig aan iets vast te klampen als ik twee armen om me heen voel.
‘Excusé m..’ Ik kijk verbaasd op in twee lichte ogen. Die me bezorgd aankijken.
‘Het spijt me.’ Zeg ik met een schorre stem. Ik voel de armen van de jongen nog steeds om mij heen en mijn hart gaan heel snel tekeer. Ik weet niet zo goed of dat door de schrik komt, of iets anders. Voorzichtig laat hij me los.
‘Zoek je dit?’ En hij houdt mijn ketting omhoog. Ik slaak een zucht van opluchting.
‘Ja, waar heb je hem gevonden?’
‘Hij lag op de grond, ik zag je naam erop staan. Jij bent die nieuwe Franse toch?’ Ik knik en glimlach naar hem. Ik zie dat hij wilt glimlachen, maar het verdwijnt en hij kijkt me met ene neutrale blik aan. Daardoor besef ik me dat ik nog steeds heel ducht bij hem sta. Ik pak mij ketting aan.
‘Hoe heet je?’ vraag ik en tot overmaat van ramp is mijn stem nauwelijks hoorbaar, maar zijn antwoord is luid en duidelijk.
‘Draco Malfoy’ Daarna draait hij zich plotseling op en loopt weg. Dit allemaal gebeurt snel, en het warme tintelende gevoel wat ik zonet nog voelde verandert in het gevoel alsof er een emmer ijswater over me heen wordt gegooid.