002

. Er ging een warm gevoel door mijn hele lichaam, want het was Rick. Ik vond hem meteen al leuk, dus je kan spreken van liefde op het eerste gezicht. “aan hoe ons avontuur begon en aan thuis.” vertelde ik hem. Ik keek hem recht in zijn diepblauwe ogen aan en wilde hem op dit moment kussen. Misschien had ik dat wel gedaan, maar niemand zal het ooit weten, want op dat moment kwam er een spinnen kolonie op ons af. Ik gilde het uit van angst, want ik was doodsbang voor spinnen. We pakte heel snel onze spullen en rende voor ons leven. ik wist dat we weer iemand achter moesten laten. Het zou onze groep weer veel verdriet opleveren. ik zag in mijn ooghoeken dat we iemand miste. Ik draaide me om en zag nog net hoe hendrik verdween in de spinnenmassa. Tranen stonden in mijn ogen. Ik stond op het punt om uit te barsten, maar ik bleef sterk. Ik veegde mijn tranen af en voelde op dat moment twee armen om mij heen. Ik keek omhoog, maar zag geen Rick. Degene wie ik zag was Rens. Op dit moment boeide het me niet. Ik had steun nodig van wie dan ook. Ik had een heel goede band met hendrik opgebouwd, maar nu was hij weg, voorgoed uit mijn leven.

er ontsnapte een traan via mijn ooghoek. Hij rolde over mijn wang. Algauw werd die ene traan een stroom van tranen. Ik kon me niet meer houden. “kom op Lilly je moet sterk blijven, we gaan dit redden ik beloof het je!” hoorde ik de stem van Rens schreeuwen. Ik keek omhoog en zag aan zijn ogen dat hij ook heeft gehuild. Wat er ook gebeurt Rens had gelijk, we moesten doorgaan tot het bittere eind. Ik wilde zo graag dat Tim en hendrik hier weer waren, maar dat kan niet. We moesten door voor Tim en voor hendrik. Rick had besloten dat we wel even konden rusten. Ze zouden ons voorlopig met rust laten. ik deed mijn jas uit en ging er op liggen. Ik dacht nog steeds aan hendrik, maar huilde mezelf in slaap. Ik wist niet hoe lang ik had geslapen, maar ik werd woest wakker geschud door Rick. Ik wreef wat in mijn ogen, maar Rick had me al opgetild. Ik kon nog net mijn jas mee grissen. Ik wist niet wat er aan de hand was, ik snapte het ook niet. Pas ten ik de stenen zag veranderen in lava snapte ik het. “Rick laat me los zo gaan we veel te langzaam!” schreeuwde ik naar hem. Hij luisterde niet hij dacht alleen maar aan rennen, rennen en nog eens rennen. we renden tot dat ik zag dat de stenen niet langer veranderde in lava. Ze begonnen langzamer te rennen en uiteindelijk liepen ze alleen maar. Rick liet mij ook uiteindelijk los. Hij zag er super schattig uit met zijn licht blonde haren en diep blauwe ogen. We hadden eindelijk rust, tijd voor ons zelf en tijd om het verlies van hendrik te verwerken. Iedereen zat mistroostig om het vuur die we gemaakt hadden. Iedereen dacht natuurlijk aan hendrik. Hij was onze vriend, iemand aan wie we alles konden vertellen, iemand die ons steunde in moeilijke tijden en iemand die vooral heel dapper en waakzaam over je was. “we moeten slapen, want morgen gaan we weer vroeg op.” Galmde de stem van Rick door de ruimte. Iedereen ging slap en verdrietig naar zijn slaap plek. ik kon niet slapen, maar hoorde wel twee stemmen. Het waren Rick en Rens , ze hadden het over mij. Ik begon te luisteren, maar het enige wat ik hoorde was dat Rick mij leuk vindt en Rens ook. Het warme gevoel bekroop me weer van de gedachte dat Rick mij leuk vond. Ik vond het zielig voor Rens, maar hij moet er aan toegeven. Ik vind Rick leuk en niet hem. Peinzend over de vraag of ik Rick zou vragen viel ik in slaap.