2.

Ik trek mijn jasje aan, en kijk hoe iedereen zich door het smalle gangetje duwt. Jessica kijkt me aan en rolt met haar ogen. ‘Als je nog voor morgenochtend buiten wilt zijn zul je jezelf erdoorheen moeten proppen.’ Ze pakt mijn hand vast en loopt de gang op waar ze mensen opzij begint te duwen, waardoor ze ons allemaal chagrijnig aankijken. Ik sla mijn blik neer als iemand Jessica roept ’Montgomery! Wie denk je wel niet dat je bent? Als je gewoon wacht komt iedereen er heelhuids uit.’ Zelfs ik zie dat het meisje zich veel te oud gedraagt, ook al was ik het wel met haar eens. ‘Hou jij je mond maar en probeer het nog eens bij de eerste jaars die nog niet weten wat een oma je bent Granger.’ Het meisje krijgt een rode kleur op haar wangen, en wilt net iets zeggen als Jessica me weer meetrekt. ‘Negeren die nerds.’ Zegt Jessica waarna ze haar haren over haar schouder gooit. Ik kijk haar een beetje verdwaasd aan en ben blij dat ze mij blijkbaar wel mag. ‘Wie was dat?’ Jessica kijkt even om en laat me dan los omdat we nu in de kleine ruimte voor de uitgang staan die helemaal is volgepropt. ‘Hermione, ze heeft een nogal hoge dunk van zichzelf en daarom moet je voor jezelf opkomen als het om haar gaat. Dat krijg je vanzelf nog wel door’ Ze haalt een lichtroze lipgloss uit haar tas, en brengt het goedje zorgvuldig aan terwijl ze bedenkelijk voor zich uit staart. Ze geeft hem aan mij alsof het normaal is dat ik het ook opdoe. Ik houd niet eens van lipgloss, het is veel te plakkerig en ruikt altijd veel te zoet. Ik breng het aan en zie een paar jongens die wat verderop staan naar ons kijken en lachen. Jessica geniet van de aandacht en loopt er snel langs, waardoor ik haar na één blik kwijt ben en dus alleen loop. Ik zucht uit frustratie en gooi haar lipgloss in mijn eigen tas, waarna ik de stroom volg die uiteindelijk uitloopt bij een modderig pad, waar grote wagens met enge zwarte beesten op ons staan te wachten. Even ben ik bang dat ik alleen moet zitten als ik het groepje uit de trein zie zitten. Regina is opgestaan en kijkt zoekend om zich heen, en als haar blik die van mij vangt roept ze mijn naam en wenkt ze me naar hun koets. Ik voel alle blikken op mij branden, net als mijn wangen, als ik er eenmaal ben en omhoog wordt geholpen. In plaats van Megan en Jade zitten er nu twee jongens. Een herken ik, het is Cameron en hij lacht speels naar me. ‘Jasmine, dit zijn Cameron en Jason. Jason en Cameron, Jasmine.’ ‘Oh wij kennen elkaar al.’ Onderbreekt Cameron haar. ‘Sorry van wat er eerder is gebeurd, mijn vrienden kunnen nogal stom zijn als het op nieuwelingen aankomt.’ Ik haal mijn wenkbrauw op en ga zitten. ‘Zal wel.’ Er heerst een ongemakkelijke stilte als Jake zich voorover buigt en zijn hand uitsteekt. ‘Leuk je te ontmoeten.’ Zegt hij terwijl hij mijn hand schud. ‘Ik hoorde dat je uit Frankrijk komt, kun je Frans?’ Ik knik en lach als ze me allemaal vragen woorden in het Frans te zeggen. ‘Zoals?’ Jason glimlacht ‘Zoals liefde’ zegt hij met een zwoele stem. Ik bijt op mijn lip om niet te blozen ‘amour’ zeg ik met een zachte stem. ‘En kusjes?’ zegt Cameron met een serieuze blik waardoor ik even moet lachen. ‘Bisous, maar genoeg met het vertalen. Het duurt even voordat ik kan overschakelen op het Engels.’ Regina glimlacht naar me ‘Ze heeft gelijk, waarom wou je dat eigenlijk weten?’ ze kijkt vragend naar Cameron en hij opent zijn mond om iets te zeggen, maar krijgt dan een gemene grijns op zijn gezicht als hij achterom kijkt. ‘Moet je zien, Potter en zijn maatjes zitten met Leeflang.’ Ik draai me om, en kijk naar het groepje in de koets achter ons. ‘Potter?’ Jason antwoord ‘Is hij zelfs in Frankrijk bekend?’ Ik denk even na, en dan besef ik me waar ik zijn naam heb gehoord. ‘De meiden die twee jaar geleden hierheen kwamen voor het toverschool tournooi. Ze hadden het altijd over Harry Potter en hoe hij had gewonnen. Ze zeiden dat er iemand was vermoord.’ Iedereen krijgt een verstrakte uitdrukking, en Jason is de eerste weer praat. ‘Cedric Diggory. Het was een gezonde knaap die makkelijk had kunnen winnen, maar hij zat nog geen 10 minuten met Potter in een doolhof of hij werd dood terug gehaald. Met een huilende Potter aan zijn zij.’ Ik kijk hem met grote ogen aan ‘Denken jullie..?’ Jason knikt en er hangt een zware stilte. ‘Genoeg over Potter’ zegt Jessica met een grote glimlach op haar gezicht en net een beetje te hard waardoor ik wat mensen in Potter’s koets zie opkijken. ‘We hebben een nieuweling in ons vriendengroep en we praten over de dood. Wat een slechte indruk moet Jasmine wel niet van ons hebben?’ Ik kijk naar Jessica. Naar haar donkerbruine lokken, en haar groene ogen. En dan besef ik me hoe nep alles klinkt wat ze zegt. Ik besef me ook dat ze waarschijnlijk alleen met me omgaat omdat ik nieuw ben. De enige uit ‘ons’ groepje die eerlijk op mij overkomt is Regina, en misschien Jade. Ik glimlach naar haar en kijk weer naar de koets achter ons waardoor mijn blik die van Harry Potter kruist en we elkaar even aanstaren. ‘Hey is dat een tattoo?’ vraagt Cameron uit het niets, wijzen naar mijn linkerhand. Ik lach ‘Nee, het is een litteken.’ ‘Een litteken in de vorm van een halve maan? Bijzonder.’ Zegt Jason terwijl hij mijn hand oppakt en hem dichtbij zijn gezicht houdt. Ik voel zijn warme adem tegen mijn hand, en voel hoe mijn hart sneller begint te kloppen. Ik kijk naar de rest maar Cameron en Jessica zijn in gesprek, en Regina staart in de verte. Jason legt mijn hand weer terug op mijn schoot, en glimlacht terwijl hij zijn hand door zijn haren haalt. ‘Je bent een bijzonder meisje Jasmine.’ Op dat moment staan we stil en staan we op om uit de koets te klimmen. Ik voel me ongemakkelijk als Jason me, ondanks het tegenvstribbellen van mij, uit de koets helpt, waarbij hij me veel te dicht bij zichzelf laat landen. Hij kijkt even op me neer waarna hij zijn arm uit mijn zij weghaalt. Hij kijkt met een moeilijke blik naar het grote gebouw waar ik nu pas aandacht aan besteed. Het doet me denken aan een kerk. En dan besef ik me dat dit het is. Dit is Hogwarts, de school waar ik het komende jaar heen zal gaan. ‘Kom, laten we gaan.’ Jessica pakt mijn hand vast en we lopen samen over het grindpad, richting het gebouw.