H1

De regen tikt op de ruiten, takken waaien voorbij en beneden klinkt het gehuil van een baby.
Ik sta langzaam op en doe zachtjes de deur open , alsof iemand me zou horen hier, ik ren de trap af en loop de babykamer in.
Ik til haar op en wieg haar zachtjes heen en weer op het geluid van de wind.
“sjjj, stil maar meisje” fluister ik.
Als ze slaapt leg ik haar zachtjes terug in haar bedje en loop weer naar mijn kamer.
Ik ga in m’n raamkozijn zitten en kijk naar de regen.
Het heeft in tijden niet zo geregend, wekenlang was het heerlijk weer.
En nu, totaal uit het niets..regen en niet anders dan regen
Vroeger keken ze altijd met het hele gezin naar de regen, maar van dat ‘hele gezin’ is nu nog maar vrij weinig over.
Sinds het auto-ongeluk van Sam zijn we uit elkaar gevallen.
We vertelden elkaar niet meer alles en allerlei ruzies ontstonden.
Ik sta op en pak m’n dagboek niet m’n eerste maar de tweede, waarin ik ben begonnen toen alles echt fout ging, om precies te zijn een half jaar geleden. Ik sla het open en lees de eerste bladzijde:

Lief dagboek, (of hoe je het noemen wil) 01-01-09

Hier zit ik dan, in het raamkozijn van ons nieuwe huis.
Alles is zo veranderd sinds het overlijden van Sam.
Het gezin is nu nog groter en valt nog verder uit elkaar dan het al deed.
Papa en mama zijn uit elkaar, ik heb knallende ruzie met Natascha ,mama is zwanger en kan elk moment bevallen en Jan de vriend van mama probeert mij te laten stoppen met de band.
Onzin natuurlijk, waarom zou ik stoppen met de band. Dat is het enige waarin ik nog echt mezelf ben..

Ik stop met lezen. Eikel..hij probeert het nog steeds. We mogen opeens niet meer in de garage oefenen. En alle apparatuur moet op onze eigen kamers staan. Maar ja..beter zo dan helemaal niet.
Ik schrik op uit m’n gedachten als ik beneden de deur dicht hoor vallen.
Ik sta op en loop naar m’n deur. Ik blijf even staan en besluit dan toch om de deur te openen en zachtjes naar beneden te lopen.
Ik sluip zachtjes de trap af en sla daarbij de 3e tree van onder over.
Ik blijf even staan luisteren aan de kamer deur.
“nee! Nee echt niet. Ik ben Sara spuug en spuug zat. De houding tegenover mij is totaal niet om over naar huis te schrijven”
“Kom op Jan, het is haar leven. En in principe heeft ze gelijk. Je bent haar vader niet”
“Ik zei: Nee! Ik wil die herrie niet en zeker niet in mijn huis.”
Ik hoor een stoel schuiven en sprint naar boven.
Eenmaal boven ga ik voor de spiegel staan en kijk naar mezelf.
Een meisje dat nog amper kan lachen kijkt me aan. Ik veeg m’n pony uit m’n gezicht een draai aan het bolletje onder m’n lip.
Ik draai me om, kleed me uit en kruip onder de dekens.